JACEK KAWECKI

Posępna noc się zaczęła i głucha Straszyć zaczęło samym widokiem Czarności w odcieniach bieli Dobierzmy się w pary, tercety, sekstety Trzymając za ręce wstrzymajmy oddech Niech czas usłyszy cichość nad cichościami Otwórzmy drzwi na oścież A lokaj niech poda wodę, sól i chleb Na wino przyjdzie później pora Już zegar wskazuje północ na dobre I gwiazdy wskazały drogę Z mogił w przestworza Zapalmy świece i kadzidła wschodnie Podpalmy drzewka choinkowe Spirytus wypijmy do dna

dziękuję aniu a uśmiechasz się dlaczego ?? sierpniowe pozdrowienia

dziękuję wszystkim za komentarze wiedziałem ze jest słaby jednak będę musiał jeszcze troszkę przy nim usiąść le mal i bartoszu dziękuję ze przynajmniej cośsię w tym wierszu podobało i Tobie kyo życzę udanego dzionka pozdrawiam

Zmocz moje usta Szeptem popołudnia I oczy na ramieniu Skrupulatnie złóż I lica czerwonością ozłoć Kobieto po stokroć niewinna Zrzuć krople z piersi Mlecznych, jędrnych ud Gdyż wargi Twe ponętne Jak noc, jak rajski owoc

to fakt zagadkowy ten wiersz zgadzam się z BArtoszem czemu nie na nic tylko dla nic dziwnie to brzmi jak dla mnie pozdrawiam

Bartoszu dziękuje za wgląd no może jest tu bardzo namieszane i nie przemyślane za dużo informacji

Bartoszu czekam na Twój komentarz kyo jeżeli tak sądzisz

no właśnie ja tak mam ze jak pisze wiersz nie zaczynając od tytułu to póżniej mam problem z tytułem no właśnie nie wiem jakoś mi tak pszyszła treść poradz jeżeli możesz :)

Zanurz się w całej swej osobowości Gdyż starość odsłania twarz Dla wszystkich choć zręczna i elegancka Posłużyła się prośbą jak dama Selekcja przebiegła wyjątkowo szybko Na prawo, na lewo, do środka I koniec stania pod rynną Deszcz ubogacił nasze wnętrze Choć chłód stał się większy Spojrzenie z ironią wygasło Poeta jak badacz odkrywa Znaki łączone w litery Niejednostajnie zdefiniowane Pełne nieczystych zagrań Kotara czasu została rzucona Lwom na pożywienie Gdyż wieloznaczność języka Wchłonęła trudy poety

może jakiś tytuł ??

Wszystko wynika z cierpienia Nabiera w nim konieczność i obraz Samej twórczości śmierci Nie poznasz Nie bowiem to ona zaskakuje Wymyślną krzywdą i sławą Lecz człowiek uległy W świecie na własność Piękno to zatem moment Niezmiernie kruchy i drogi Choć z chwili się wyłania Czyni człowieka bogatym W samej istocie rzeczy

żadnych zmian po prostu nigdy o tym nie myślałem co napisałaś żeby ino nie przedobrzyć :) buziaczki

no tak ale ty ubrałaś go w kamuflarz bardzo dobry :)

olesiu wiersz poruszający "miłości się nie da wyuczyć trzeba dawkować by nie przedobrzyć" trafne spostrzeżenie pozdrawiam

nio bardzo ładnie dziękuję stanisławo lepszy od mojego :) gratuluje

Wstajesz i nasłuchujesz bomb Jak ptaków lecących nad miastem Strach rozbroił ciała I cały dorobek poległ w gruzach W sekundzie śmierć nadeszła Niepozornie zaglądając w oczy Jak stalowy ptak

dziękuję za wgląd proszę bardzo :)

Utopili słońce w morzu Za horyzontem I obok gór Wśród fal burzliwych życia Utopili smutki w szklance wody Wśród świec dzisiejszego życia Dlaczego właśnie teraz? Dlaczego właśnie dziś? Utopili swe talenty i wady W niezwykłej chwili nocy Gdy umierał księżyc Gdy rodziło się słońce

macte poema moim zdaniem ta wersyfikacja tworzy wiersz lekkim, bardzo dobrze się go czyta a co do wersyfikacji czy wypadła juz z mody to powiem Ci iż wydaje się przedawniony ale ma w sobie urok

Nie nasze łzy karmiły ludzkie piersi Nie one były cudem istnienia Lecz zwykłym porannym deszczem To nie one tętniły życiem Gdyśmy wtuleni podziwiali rany Przechodzące na wylot naszych ciał Nie nasze łzy były przyczyną wojen I smutku, gdy umierał przeklęty kwiat Zapatrzony przecież w samym sobie To przecież oni płakali wtedy Wbijając w ziemię połamane parasole I łzy jak szpilki w babciną suknie

Ewo jestem zachwycony czytam i czytam i nie mogę się naczytać świetna robota oby tak dalej

Ewo piękny wiersz ogromny plus może rankiem cos napisze więcej

le mal skożystam z dobrej rady Kamilu dziękuję za komentarz cieszę się że zmusza do refleksji dziękuję Wam

co zrobic z tym wierszem??