tie-break

Kiedyś, to były czasy! Często zdarza się tak, że wspomnienia wydają się barwniejsze od teraźniejszości. Choć nie zawsze człowiek lubi do nich wracać, lecz na szczęście Twój wiersz, jak album rodzinny, nie kłamie, nie koloryzuje, ale się uśmiecha.

Bardzo przemawia do mnie opisany w tym wierszu obraz czułego przekraczania granic. Niepewność w finale i potrzeba sprawdzania, jak głęboka i znacząca jest wzajemna więź - ujmuje nieskrępowaną szczerością. Wydaje mi się, że wszystkie środki wyrazu mają za zadanie odzwierciedlać łagodną ufność i gotowość na wzajemne odkrywanie siebie - kobiety i mężczyzny. Przy czym dotyk, fizyczna bliskość, są zaprezentowane jako ważniejsze od słów, które emanują chłodem i bardziej dzielą, niż łączą. Metafora burzy niesie bogatą symbolikę, i, co więcej, silne emocje. Mimo wszystko z każdej linijki promieniuje szlachetny spokój.

@Annna2 A dzisiejsza sztuka, w dobie szalonej cyfryzacji, ma marne szanse przetrwać pożogi i kataklizmy. Obawiam się, że dla archeologów przyszłości po naszej epoce i po naszym dorobku zostanie tylko kupa bezużytecznego złomu.

@Annna2Dziękuję :-)

Dzień dobry, Piszę tutaj, żeby się przywitać. Mam nadzieję miło spędzić z Wami czas. Piszę wiersze, naturalnie, dlatego tu jestem. Interesuję się poza tym fotografią przyrodniczą, i bardzo lubię podróżować, zarówno w rzeczywistości, jak i w wyobraźni. Nie pogardzę ciekawą książką - przede wszystkim interesują mnie wszelkiego rodzaju reportaże, dokumenty, biografie i książki podróżnicze, a także przewodniki krajoznawcze, dzięki którym poznaję różne ciekawe miejsca na całym świecie. Mój nick z kolei wziął się z pasji do sportu, bo sporo kibicuję przede wszystkim naszym siatkarzom i siatkarkom. A, właśnie, i ciągle na coś brakuje mi czasu :-) Hej hej!

@Migrena Całe szczęście, że to tylko wiersz. Bardzo skoncentrowany na człowieku, aż za bardzo. Ale tak sobie myślę, że Bóg chyba nie zniszczy świata tylko ze względu na zepsutą, grzeszną ludzkość. Świat, to przecież o wiele więcej, i jest w nim przestrzeń także i na piękno. Poza tym, cóż my wiemy o świecie, skoro dane nam zostało poznać, zasiedlić i zagospodarować tylko jedną maleńką cząsteczkę dryfującą w kosmosie?