Łukasz Jurczyk

@Christine Cieszę się, że są tak odbierane. Pozdrawiam

@Berenika97 Bardzo dziękuję za komentarz! Sceny dynamiczne, których z uwagi na tematykę nie będzie brakowało, były dla mnie najtrudniejsze do napisania. Pozdrawiam

3. Hypaspista (narrator: hypaspista) 1. Na murach Peryntu uczyliśmy się krzyczeć, gdy gardło już pękło. 2. Dali mi pochodnię, żebym prowadził tych, którzy już nie wrócą. 3. Tańczyłem ogniem, aż krew uczyniła noc czerwieńszą. 4. Uderzył mnie los – młotem w ramię, mieczem w bok. I potem ciemność. 5. Ocknąłem się sam. Nie było już głosów, tylko muchy. 6. Król mnie wyniósł w górę. Ale nie ja walczyłem – to inni umarli. 7. Hypaspista – brzmi dumnie. Ale nikt nie pytał, czy jeszcze potrafię spać. 8. Od tej nocy wiem, że chwała to czasem tylko czyjeś milczenie. cdn.

@Annna2 Dziękuję! To dopiero początek:)

@Berenika97 Dziękuję! Historia czasami potrafi się niebezpiecznie rymować. Pozdrawiam

@Leszczym Dziękuję za pozytywną opinię :)

2. Przed burzą 1. Nie było błyskawic. Tak zwykle zaczyna się koniec świata. 2. W Macedonii król, co mierzy ziemię krokami żołnierzy. 3. Grecja — stara dama, wciąż maluje twarz, choć już po uczcie. 4. Ateny przemawiają. Nikt ich nie słucha, bo mówią wszyscy. 5. Zrodzeni w chwale, Tebańczycy teraz tłuką garnki. 6. Filip gra w kości. A Grecy spierają się, kto rzuca pierwszy. 7. Z północy schodzą nowi pasterze — z włóczniami zamiast kijów. 8. Nie będzie kroniki. Bo kto chce słyszeć, że to dopiero początek? cdn.

@Berenika97 Armia jak morze. A człowiek i tak zostaje sam przed ciosem. Temat samotności przewija się rzeczywiście przez cały utwór i sposoby mnie lub bardziej udane radzenia sobie z nią. Odnośnie lapidarności w utworach, to moim pierwszym tomem poezji przeczytanym w całości był Z. Kubiak "Grecy o miłości , szczęściu i życiu: epigramaty z Antologii Palatyńskiej". Dawne czasy :) Przygodę z pisaniem poezji zacząłem od tworzenia haikupodobnych miniatur. Dopiero z czasem zacząłem je łączyć w ciągi narracyjne. Pozdrawiam

@tie-break No cóż to pewnie będzie zależało od konkretnego odbiorcy. Z mojej perspektywy pewne usystematyzowanie treści było konieczne. Mój mózg przynajmniej tak działa :) Pozdrawiam

@tie-break Myślę, że dalsze fragmenty poematu pokażą, że przyjęty sposób podziału strof ma swoje uzasadnienie (np. gdy strofy tworzą zamknięte sceny). Niektóre narracje nie będą miały charakteru ciągłego i z kolei brak wyodrębnienia strof mógłby wprowadzać pewien chaos. Aczkolwiek zastosowany podział strof ma też swoje wady z punktu widzenia odbiorcy. Idealnego rozwiązania dla całego utworu pewnie nie ma. Pozdrawiam @Tectosmith Tak wiem :)

@Tectosmith Dziękuję za opinię. Wypunktowanie poszczególnych części/strof porządkuje mi pracę. Sam poemat liczy ok. 200 stron. Często w trakcie pisania, które trwało wiele miesięcy, wracałem do poszczególnych strof, aby coś zmienić czy poprawić. Więc wydzielenie każdej strofy po prostu to mi ułatwiało. Wydawało mi się, że dla odbiorcy będzie to też ułatwienie. Niewątpliwe jednak może mieć to wpływ na płynność odbioru. Nie mam wykształcenia filologicznego, aby ocenić czy to jeszcze poezja czy może już proza poetycka. Po prostu mam taki styl pisania :) @MIROSŁAW C. "Od słowa zaczyna się życie i na słowach kończy". Pozdrawiam

@violetta Piszę trochę w próżni, bo ani rodzina ani znajomi nie czytają poezji. Więc każdy feedback jest na wagę złota :)

@violetta Dziękuję. Ale bardziej starożytne :) Pierwszy fragment mojego poematu o wyprawie Aleksandra Wielkiego.

1. Prolog 1. Z zimnych krain, z kamiennych ścieżek — a przyszli bez imion. 2. Gdzieś ich ulepiono, ale nikt nie pamięta czyimi dłońmi. 3. Szli tą samą drogą, ale nigdy ramię w ramię. 4. Byli obok, lecz jak ziemie oddzielone rzeką. 5. Może minęli się w dymie. Kto wie, czy spojrzeli w oczy. 6. Po bitwie siedzieli, każdy nad swoją miską zupy. 7. Zrobili, co kazano — jak wszyscy, tylko dłużej. 8. Łatwo krzywdzić — trudniej nauczyć się nie ranić. 9. Gdy szlak się nie kończy, ktoś pierwszy odwraca głowę. 10. Rozumieli już wtedy, że powroty są tylko w snach. 11. Bogowie milczeli — nauczka dla tych, którzy proszą. 12. Tak kończy się każda droga — nie tam, gdzie chciałeś. cdn.

@Naram-sin Dziękuję za konstruktywne uwagi. Z historią Wandala jeszcze wrócę na forum, bo zaprezentowany wiersz jest tylko częścią szerszego opowiadania.

„Starość Wandala” Świat się nie kończy. On po prostu zmienia barwy, jak włócznia w słońcu. Imperium padło. I co? Ziemia dalej rodzi słodkie winogrona. Nie boję się nic. Tylko tego, że zapomną kim byliśmy. Zostawiłem miecz w świątyni bogów, których nigdy nie znałem. Czasem śnię las. Czy to dzieciństwo, czy bóg — nie wiem. Ale wracam. Mój syn, jeśli żyje, może dziś wojuje gdzieś dla innego władcy. I dobrze. Tak świat toczy się — od wojownika do ojca. Patrzę na morze. Nie ma już w nim statków. Tylko świt.