error_erros

Wszystko się zgada, jednak prawem poezji jest dokumentować emocję taką, jaka ona jest w danym momencie, bez oglądania się na "przed" i "po". Czyż nie? ;) Tak, ale w kontekście wiersza nie należy traktować tej broni tak dosłownie. Ona jest tu tylko metaforą ;) Jestem zaszczycony, że zdołałem po raz kolejny przysporzyć Ci przyjemności z czytania mojego wierszyka ;D Dziękuję pięknie! Limeryk świetny! Wszystko w nim działa - jest gra znaczeniami, lubię i doceniam ;) Nieustannie jest mi przemiło, gdy się takie rzeczy o mnie mówi! <3 Zaglądam, wpadam i się zmywam, bo jakoś nie mam obecnie vibe'u do brania czynnego udziału w życiu forum. Nie mam nic sensownego do powiedzenia na temat cudzych wierszy, więc z grzeczności staram się nie narzucać za bardzo z własnymi ;P

Trzymałbym czujnie palec na spuście, Wprost spod języka ładował pocisk, Choć proch by zamókł w nim od zazdrości, Wprzód bym rozsądek zastrzelił w półśnie. A gdybym ognia w sobie nie trwonił, Od rykoszetu co noc bym padał, Rad, że nie tylko ja kulą władam, Że tak ci dobrze z lufą przy skroni. Czasem przegrywam bitwę o spokój, Układam wtedy palce w pistolet. Wodzę wspomnieniem twoim po czole - Ponoć broń sama strzela raz w roku.

Kurde, rzeczywiście xD Teraz muszę napisać wiersz o Loli - dla równowagi 😆

Każdy ma swoją niszę, w której mu wygodnie 😉

Nad smutkiem - ponieważ jest jego panią. W mojej głowie to było oczywiste, po Twoim pytaniu już jest mniej... 😆 Dziękuję, Twój również niezły 😁 To jest melodia cierpienia - moja ulubiona jako autora wierszy 🥲

Cóż można w takiej jak ty dziewczynie Dostrzec, prócz strugi na rzęs zasłonach, Skoro tak smutne dano jej imię, Kiedy w płacz wpadła, wychodząc z łona? Ja w tobie widzę, droga Dolores Pryzmat, na który niebo opada, By mnie zapoznać z każdym kolorem. Ledwie cię ujrzę - a żal postradam. Mień się na słońcu, plącz ścieżkę losu, Bez krzty litości świat z łez okradnij - To na ich nadmiar jedyny sposób. Tyś smutku panią, więc panuj nad nim.

No i już Cię lubię! 😁

Ach, dziękuję! 😊 Dziękuję! Brak wiary pomaga bardziej - w myśl zasady, że lepiej nie mieć oczekiwań i miło się zaskoczyć niż mieć oczekiwania i być później rozczarowanym 😁 Dzięki! 😀

Oni każdemu tu w żyły tłoczą Kłamstwa, że lepiej z dziurawym żaglem Dryfować zamiast w toń runąć nagle, Że póki fala - nie można spocząć. My tak śmiertelnie mamy zmęczone Wciąż niezaznane bezludne wyspy, Szlaki do portu, z łez lane, wyschły. Puls nam sprawdzono - a szpital płonie. Ponoć za chwilę tunele błysną. A kto im wierzy, podąży w jasność, Patrz na mnie zanim oczy twe zgasną - Dla mnie w nich zawsze świeciło wszystko.

No i nic bardziej satysfakcjonującego, nie mogłeś mi, bracie, powiedzieć ;D

Właśnie trochę się tego bałem, kiedy spojrzałem na gotowy wiersz, że to było/jest/będzie okaże się za mało dostrzegalne. Ale skoro widzisz, to znaczy, że cel osiągnięty ;> Lubię ten zabieg, kiedy tytuł rzuca właściwe światło na wiersz, który sam w sobie niekoniecznie jest wprost. Zawsze, kiedy próbuję tak robić, wyobrażam sobie, że czytelnik czyta wiersz i ma wątpliwości co do jego sensu, po czym wraca do tytułu i mając go w głowie, czyta raz jeszcze - i wtedy mu puzzle wskakują na swoje miejsce ;D

Niektórzy w syzyfowej pracy widzą sens swojego istnienia - nieludzkim byłoby im tego zakazywać. Miejże trochę empatii, człowieku :P

I właśnie choćby dla przyjemności czytania ciekawych interpretacji lubię czasem podjąć próbę napisania wieloznacznie ;>

@Wędrowiec.1984 Ależ ja lubię takie puenty! Cały wiersz pełen bujania w obłokach, tęsknych fantazji, natchniony, aż tu nagle jeb, zderzenie z codziennością i całe natchnienie leży na deskach. Uwielbiam, doceniam bardzo! ;D

Słowo daję, nie wiem, o czym musiałbym napisać wiersz, żebyś nie był w stanie nadać mu tła socjologiczno-politycznego ;D Ale nawet nie będę próbował, bo Twoja optyka jest zawsze bardzo ciekawa i chwalę ją sobie ;>

@klaks Jako posiadacz syna imieniem Julian - rzeczywiście wypychającego kieszenie kasztanami - jestem dumny z bohatera Twojego wiersza, że szuka "tego czegoś", a nie bierze, co popadnie ;D

@Jacek_Suchowicz Prosty wierszyk, a jednak trafiający puentą w sedno. Ze słowem "kocham" wiążą się pewnego rodzaju zobowiązania, które nie każdy jest gotowy na siebie wziąć. A patrząc na obecne trendy w uprawianiu relacji międzyludzkich - trudno się dziwić. Miłość się średnio opłaca ;>

Było jak pisklę z gniazda strącone, W nagich konarach ciepła błyskotka, A gdy ją tylko wzrokiem napotkać, Zdrętwiałe chłodem przyciąga dłonie. Jest jak kasztanów garście w kieszeniach Chwycone niegdyś w pędzie szczenięcym, Bez słowa o tym, że nigdy więcej Miejsca nie odda im żadna ziemia. Będzie na każdym jutrze łez smugą, Znów po jesieni jesień nastanie, Koło dni naprzód pchane czekaniem Zawsze pod górę - ale jak długo?

Jakie to miłe - przyjść tu z wierszem po dłuższej nieobecności i na dzień dobry zbierać tak przychylne recenzje 😃 Dziękuję! Takie już przekleństwo osób, które coś tworzą, że brzuszek ich sztuki najbardziej pełny, gdy cierpią ;> Dziękuję! Może nie jest najbardziej odkrywcza, ale jak na mnie to i tak niezła ;D Pytanie tylko, gdzie jest granica żerowania na własnym cierpieniu w imię sztuki. Wielu było artystów, którzy tak ochoczo sabotowali swoje szczęście na rzecz natchnienia, że raczej marnie skończyli ;> Pięknie dziękuję za miłe słowa!

Ten dom nie może dźwignąć się z ruin, Dopóki tylko między zgliszczami Tak czujnym okiem cię wypatruję, Z popiołów więzi formuję diament. Ta noc nie może skończyć się brzaskiem, Póki muśnięta łuną księżyca Łza spłukująca twoją namiastkę, Wsiąkając w papier, umie zachwycać. A łyk trucizny nie może zabić, Kiedy jad, którym tak płótno brukam, Chce, by go w zdobne oprawiać ramy. Na żyznych bliznach rozkwita sztuka.

Bardzo dziękuję! ;D Chłody są ważne, bo w nich człowiek najlepiej czuje, że sam jeszcze dysponuje jakimkolwiek ciepłem ;>

Po chłód wychodzę, niech mnie beszcześci. Niosę zarazę buta podeszwą, Z kałuż do kałuż, półżywe mięso Dżdżownic - pielgrzymów mamionych deszczem. Pobłądzę, w myśli nabiorę błota, Z chmur cały ołów skroniami zbiorę. Oddech z powietrzem scali kolorem Szarość żarłoczna - dym papierosa. Wzgardzę resztkami ciepła pod płaszczem Nasiąknę futrem kundli bezdomych, Dla oka będę jak nieprzytomny, Kiedy, stęskniona, szukać mnie zaczniesz.

Bardzo dziękuję! 😊

@Wędrowiec.1984 Długi, fabularyzowany wiersz - coś, czego sam nigdy się nie podjąłem. Zatem zazdroszczę ;> Mam wrażenie, że zanim zabrałeś się do spisywania historii, dokładnie przemyślałeś, jak tekst ma wyglądać - w pełni świadomie wybrałeś konkretną ilość sylab w wersie, układ rymów itd. W sensie, że żaden z tych aspektów nie był przypadkowy. Tak właśnie mi ten wiersz wygląda. Bardzo podobają mi się patent z powtórzeniami - to nadaje tekstowi dynamizm dobrze korespondujący z treścią i jakby wymusza na czytelniku napięcie. Fajne. Jeśli miałbym na siłę szukać wad w Twoim tekście, to w oczy rzuca się nadmiar słowa "już". Odnoszę wrażenie, że lubisz wypełniać nim luki w liczbie sylab w wersie - w innych Twoich wierszach również to zaobserwowałem.

Bo tego oczekiwałeś, a ja zawiodłem :P Nic nie mów, to jest moja interpretacja i jej się będę trzymał xD