Rafael Marius

A kluczem jest samo życie

Czas i życie zrobiły swoje. Taka kolej rzeczy.

Taki los tych, których idee poniosły zbyt wysoko

Ciekawy pomysł.

Ja też tak czasem się czuję i dobrze mi z tym.

Podoba się.

Mnie się kojarzy z takim stanem praktykowanym w charyzmatycznych kościołach chrześcijańskich, który się nazywa "spoczynek w Duchu Świętym".

Ładnie ujęte.

Właśnie jak może być trudem, to co nie jest trudem? Trudny do rozwiązania paradoks

Bardzo to ładnie wyraziłeś u mnie tak chyba jest.

Smutny wiersz. Szczęśliwie wszystko się zmienia i nigdy nic nie wiadomo...

Fakt święte miejsca znikają w przeszłości

Ale dla marzycielom takim jak ja to nie grozi

Kiedyś na to mówili naturoterapia, a teraz się ludzie śmieją i wierzą tylko w lekarstwa i naukę. A ja nie wiem.

A jak dla mnie to opis jesieni czasu mojego życia

Ja też bym się ucieszył

Taki dom to może być tylko ogród Eden, jak dla mnie, czyli to co czeka nas po drugiej stronie życia. Te wersety jakoś tak trudno poukładane, ale ogólnie to ciekawie.

Przejście ze snu o mechanicznej cywilizacji do jawy natury. Marzenie, czy konieczność ?

To się podoba.

A ja bardzo lubię cyganeczki i dobrze wspominam, ale nie z powodu wróżenia. Choć faktycznie kłamczuchy nieprzeciętne. Ale za to ile zalet.

Też miałem w podstawówce kumpla, który dałby się zabić za to, że jego ojciec jest kosmonautą. Oczywiście był alkoholikiem, tak jak ten w Twoim wierszu. Zgrabnie ująłeś te nasze młode klimaty.

Wyleczy się. Czas goi rany. Mam w tym duże doświadczenie. A najlepsze lekarstwo to nowa mysz, tyle że głośna.

A ja to raczej wężykiem syczącym od prawej do lewej, szukając złotego środka...

Może to i prawda?

Ten się śmieje, kto się śmieje ostatni