Rafael Marius

Czasem nie ma innej rady. Samotność jest najlepszą opcją.

@FaLCorneL Dziękuję za serduszko i zainteresowanie.

Przegrać zawsze łatwiej. To zresztą zależy też od wieku panienki. Twój wiersz zapewne mówi o dorosłych. A u nastolatek będzie jeszcze bardziej nieprzewidywalnie.

@Krzysica-czarno na białym Uzależnienia zarówno te substancjalne jak i behawioralne prowadzą do niechybnej zguby. Grunt to dystans do wszystkiego.

@Waldemar_Talar_Talar Grzeczność nic nie kosztuje, a wiele pomaga.

Zdarte zelówki celów wygodnych Zabrnęły w kąt wydeptanej bajki zmierzchu dłoń zaciera ślad wędrownych ptaków przekwitają złudzeń niezapominajki W milknącym szumie i zgiełku spragnione jutro dnieje rozum przeciera szkiełko nic już jak dawniej nie jest Na suchym końcu ślepej uliczki zielony krzaczek z czasem wyrasta uczuciem mięty kroplami rosy maluje tło entej warstwy miasta

@Dekaos Dondi To prawda w życiu nie ma powtórek.

Ci co nie mają powodzenia u kobiet lub grubego portfela nie trafią. Posiadający powyższe atuty mają wybór.

Dla mnie nie było źle. Byłem wtedy zdrowy i silny i radziłem sobie dobrze z przeciwnościami. Ale nie wszyscy tacy byli.

Nie ma cienia bez światła. Zresztą niczego bez niego nie ma. Trzeba tylko umieć je dostrzec. A mrok to tylko zbyt silne światło, które oślepia, jak ktoś kiedyś powiedział.

O właśnie to mi się podoba. Nie ma to jak życie i praktyka.

Próbujmy, zatem będzie ciekawiej.

@Sylwester_Lasota Ja takich wynalazków nie używam. Dla mnie to dehumanizacja. Okradanie człowieka z instynktu orientacji w terenie. I nie tylko. W życiu również. Jesteśmy całością. Zaciera się pamięć szlaku do celu. A wiersz, w moim odbiorze mówi o ludziach, którzy pod wpływem nadużywania technologii stali się bio robotami zaprogramowanymi na określony licencjonowany algorytm, którego nie można zmienić bez naruszenia praw własności intelektualnej korporacji twórcy. Niestety ich algorytmy nie pasują. Gdyby to byli ludzie dopasowaliby się, by podróżować razem szlakiem do celu.

Choć czasem trudno zobaczyć prawdziwy sens i go przyjąć, zaakceptować.

Tak już sobie przypomniałem. Słuchałem audycji na temat, Jest takie stowarzyszenie ateistów i agnostyków. Pozazdrościli katolikom ślubów i wymyślili własne ceremonie. @Somalija @violetta Ja lubię zmierzać prostą drogą do celu. Zatem wszelkie gmatwanie mnie przeraża, czy to w urzędzie, firmie, czy miłości. I kolejne koszty. A pieczone gołąbki same nie lecą do gąbki. Dlatego coraz mniej mi się w Polsce podoba. A PRL to był taki prosty kraj, jak budowa cepa.

I słusznie. Ja robię tak samo, gdy tylko jest możliwość.

Ja filmów nie oglądam, więc się nie odniosę. Za to miałem roczną relację z nimfomanką na żywo. Ale to była gra w otwarte karty, zatem dobrze wspominam.

Tobie to dobrze.

Kto by nie chciał. A jeszcze chętniej cofnąłbym czas. Ja też. Mam dobrą pamięć emocjonalną. Potrafię przywołać tamte doznania jakby się działy teraz. I przeżywać ponownie. Właśnie te dziewczyny utkwiły, a to co w szkole uleciało. Teraz już wiem, co jest w życiu ważne. Dziękuję za sympatyczny komentarz i serduszko.

@Natuskaa Bardzo ładnie o odwzajemnionym, co ważne uczuciu. Najcudniej gra się w otwarte karty.

A tak obiło mi się coś o uszy. A to takie zło? Może rozwiniesz...

@tomass77 Też byłem nastolatkiem w latach 80tych. Wiersz dobrze oddaje tamtą atmosferę. Ja też napisałem podobny, ale bardziej szary. Było i tak. https://poezja.org/forum/utwor/219108-czar-dzieciństwa-w-prlu/#comments

Ja też. Chyba, że na kilka godzin na wycieczkę za miasto lub na działkę, gdzie cisza i spokój.

Ja mam na myśli skomplikowane kontrakty ślubne sporządzane przez prawników, intercyzy, posagi i sam nie wiem, co jeszcze...

@Bożena De-Tre Wspomnienia niezbyt miłe. Nie wszystkim się układa w wielopokoleniowych rodzinach. Ja mieszkałem w różnych konfiguracjach, ale najlepiej wspominam tą czteropokoleniową. Moja mama mniej.