Poezja to życie

(Życie ma smak) I wartość upojnych chwil Spędzonych z tobą Znaczy dla mnie tak wiele I wciąż przesuwam Kostkami lodu Po twoim ciele Niech ta noc Nie kończy się Ani teraz ani nigdy...

Nie słyszę nic Nie czuję nic (Jestem sam) A na ścianie w pokoju Pełno krwawych plam Czy to prawda? Czy tylko sen na jawie? Mniejsza z tym Bo już się tu więcej nie pojawię!

Chłód nocy Odeszłaś zbyt szybko Promienie słońca Twój czas się skończył Biegnę powoli Miałaś wszystko Miłość to kłamstwo Jesteś przeszłością Życie to ciągły ból Mieszkasz w moich wspomnieniach

Światło dnia Tak szybko gaśnie A potem pojawia się zmrok Chłód na cmentarzu I zapalone znicze Śmierć zawsze przychodzi Tak niespodziewanie...

Płyną sny i marzenia (Panta rhei) A słowa i czyny Są tylko zabawką W rękach gorszego Boga

(Nie sądzę, że błądzę) Myślami po ulicach I czuję to co inni czują W tych okolicach Gdzie radość miesza się Z dojmującym smutkiem A miłość zamienia się Tak szybko w nienawiść Raz, dwa, trzy! Chyba budzę się (Z tego dziwnego snu) Czar prysł!

Cały świat patrzy I tak bardzo podziwia Plastikowe gwiazdy Bo sukces to teraz Jak największa kontrowersja A pieniądz łatwo zarobiony To powód do dumy I ich nowy "Bóg" Wydrukowany Na banknocie 100 PLN

Nie mów tak Nie mów nie Wyrzuć z głowy Rzeczy złe Nim świat spłonie I pochłonie cię Całym sobą

Życie Rozstanie Kolejne przykre doznanie Zostawia w nas ślady Na których czas Odcisnął swoje piętno

I plączesz się Gubisz w zeznaniach Bo nie ma prawdy W twoich wyznaniach A miłość umarła Tak jak twój (Ostatni wypalony papieros) I sny i marzenia odeszły Tak jak jesienny chłód Mnie już nie było Bo nie czekałem na żaden cud A smutek i złość przekroczyły Wszelkie dostępne granice

Miłość to stan Całkowitego upojenia Stan uśpienia Bo nim się obejrzysz Uczucie rozsypie się W drobny mak Pytasz jak? Odpowiedzi i tak Znikną całkowicie Wraz z sierpniowym słońcem...

Boję się świata W którym nie mogę zasnąć Boję się prawdy Która mnie wyzwoli Boję się miłości Która zada ból Tak bardzo się boję...

Samotność boli I tak jak papieros Wypala od środka Potem jest tylko pustka I nawet śpiewu ptaków Nie słychać wczesnym rankiem Bo ból wszystko zagłusza I prowadzi cię na tamtą stronę Który to już raz?

Po co wierzyć i trwać? I tak wszyscy poginiemy marnie Prędzej czy później Bo czas jest bezlitosny Dla każdego bez wyjątku I kradnie duszę, marzenia i wspomnienia Zostawiając tylko śmierć Więc lepiej bądź przygotowany Na otchłań i ciemność Bo nigdy nie wiesz Kiedy trafi ci się ta "niespodzianka"

Życie to sen I nie przynosi Żadnych odpowiedzi Tylko pytania Które znikają W niewyraźnym tle Znikają w szarej mgle

Tak daleko od siebie Tak daleko tak I nadziei na powrót brak Bo gdy serce wybija Pierwszą i drugą melodie Wtedy samotność Uderza ze zdwojoną siłą

Ty i ja Nasze życie Słońce w zenicie I krwawe chmury Na niebie Czy to upadek I nóż wbity w plecy? Czy tajemnica Ubrana w parszywe słowa Zaczynamy ten koszmar od nowa!

Tylko jeden dotyk I znikam Tylko jeden pocałunek Jestem przecież tak blisko Koszmary już nie wrócą Bo miłość wygrała A światło pokonało ciemność Na końcu leśnej drogi

Myśli tyle W głowie O miłości Czy to obsesja? Czy droga Z której nie ma powrotu Bo przecież nikt W ciemności Nie rozpozna moich śladów

Taniec w deszczu Jej rozpalone uda Pustka trwania Słońce zgasło Krew na policzku Ostatni upadek Gorące pocałunki Randka ze śmiercią

Kto chce kochać poczeka Z otwartymi rękami Śpiewając te kilka słów: "Boże daj mi jeszcze dzisiaj Trochę pięknej miłości" Niech zapuka do moich drzwi Przywitam ją z otwartymi ramionami Jeszcze tego wieczora...

Łzy zostaną Miłość odejdzie I zostanie tylko Serce rozdarte na pół A potem wstanie Nowy dzień I wiara uleczy Ból i pustkę I jeszcze parę Innych rzeczy...

Jeżdżę na rowerze Bo rower to mój świat I uczucie wolności Bo zwiedzanie wielu zakątków Na dwóch kółkach To uczta dla ciała I samo zdrowie Aż dusza się cieszy Na te widoki A w sercu radość I lipcowy wiatr Który lekko wieje Na wszystkie strony Więc jadę pod wiatr...

@Waldemar_Talar_Talar Dziękuję Waldku!

Miłość i sny Rozstanie i łzy To znaczy tak wiele Gdy smutek dobija I kończy się zawsze W ten sam sposób Bo z hukiem zamykają się Te ostatnie drzwi Przed nami...