Poezja to życie

Między nami Sny to dopiero początek A ból to zaproszenie Do świata okrytego złą sławą Gdzie lęk nie jest niczym nowym A milczenie dławi krzyk Czy masz odwagę się obudzić?

I po co nam znać Prawdę o miłości? Skoro nawet sny Są pisane łzami I żadne słowa Nie wychodzą z twoich ust Bo czar już dawno prysł

Chłód uderza W serce A ciebie nie ma już Zostałem całkiem sam I ze sporymi wątpliwościami Czy to co było między nami Tak nagle skończyło się? Oby nie! Bo wciąż wierze w miłość

Byłaś Prawdą ukrytą W moim sercu Byłaś Delikatnymi promieniami słońca Byłaś Słodkim kłamstwem W pierwsze dni wiosny Byłaś Dniem który Nie nadejdzie tak szybko Byłaś Nocą która wiecznie trwa

Zysk i strata Ty i ja Nasz ból rozstania A potem nie ma nic Wieczna pustka 3, 2, 1... Odchodzę całkiem sam Ciebie nie ma tu To wszystko było tylko snem

Otwarta rana nie zagoi się Nigdy w moim sercu A twój powrót nie sprawi że Magiczne chwile nadejdą Bo odejdę na własnych zasadach Jak ten poeta wyklęty

Taki piękny raj To ty i ja Taki piękny haj To ty i ja! I my to wiemy Będąc niewolnikami Tego szarego świata Gdzie brat zabija brata A to co nowe burzy Ten stary porządek Witaj w nowym koszmarze To dopiero początek!

Byłaś ty Byłem ja I serca dwa Prowadzone na oślep przez życie Czy w końcu Trafił swój na swego? Czy minęliśmy się Zagubieni w ciemności?

Życie jak otwarta karta (Zapisuje w niej swoje dni) A potem patrzę w lustro (I nie poznaje już siebie) To nie ja!

Byłaś kimś tak Bardzo bliskim dla mnie Byłaś wszystkim Bo teraz to już przeszłość Ale czas nie zagoił wszystkich ran I wciąż nadzieja na twój powrót W moim sercu się tli I zadaję sobie Tylko jedno pytanie Dlaczego to co było dobre Między nami skończyło się tak nagle I zostałem całkiem sam Z pięknymi wspomnieniami o tobie

Krew ból i łzy (To nam przyniosła noc) Uśmiech słońce i optymizm (To nam przyniósł dzień) Więc jesteśmy kwita!

W pochmurne dni Będę myśleć o tobie I tęsknić za twoim oddechem Na moich policzkach Bo tylko ty przynosisz Spokój do mojego serca A kiedyś w końcu wyjdzie słońce...

Kochaj tylko raz Prawdziwie i szczerze I niech miłość uniesie cię Jak statek na falach oceanu Który dobije do właściwego portu A serce już nie będzie samotne

My utkani z nałogów Nie wiemy czym jest świat I jego dobro Bo wciąż gubiąc się W odmętach szaleństwa Zadajemy sobie Tylko jedno pytanie Czy wiemy tak naprawdę że żyjemy?

Krótko tak Jak ciebie mi brak Bo giniesz w tłumie Tak jak wielu nas Nie zdając sobie sprawy Jak upływa czas Obracając wszystko W popiół i proch

Powietrze Woda Ogień Ziemia Żywioły niszczą nas Tak powoli Bo tylko my wiemy Kiedy skończy się ten świat

Czar prysł Jak bańka mydlana I słońce zamieniło się W ciemność A ja bez ciebie Wciąż nie mogłem żyć Stojąc całkiem sam W ulewnym deszczu

Jesteś jedną Z tak niewielu I nadajesz sens Mojemu istnieniu A to co było złe Puszczam w niepamięć I przynoszę ci Słońce w darze Niech w końcu Uśmiech zagości Na twojej twarzy

@Archie_J Różną pisze poezje. Nie tylko taką. Pozdrawiam

Spójrz! To ten w pomarańczowych włosach! Czy to szaleniec? Czy rewolucjonista? A może następny bezmyślny onanista?

Łzy przechodzą I ból też przechodzi Zamieniając się w radość I drżenie serca Z powodu świata Tak zakochanych I tak sobie oddanych A jednocześnie tak samotnych

Byłaś wczoraj Jesteś dzisiaj I będziesz zawsze Trwać przy moim boku I karmić się Marzeniami i snami Słodkimi jak lukier

Jeszcze trochę czułości Delikatnych pocałunków I słodkiej tajemnicy Ukrytej między twoimi udami A czas odkryje wszystkie karty

@any woll Rapowana poezja:)

Szarlatani! Tyrani! Wasze miejsce Jest w ścieku! Tak daleko od brzegu A czas się tylko Z was śmieje! Bo pogrzebaliście Wszelkie nadzieje! Na poprawę Waszego marnego losu! Już nikt nie usłyszy Waszego głosu!