Poezja to życie

Gdzie jestem? Czy mój anioł stróż Pilnuje mnie? Czy umieram Całkiem sam? W swoim śnie Nie odkrywając Nigdy prawdy O meandrach życia Nie widząc już nigdy W lustrze swojego odbicia Odchodząc tak nagle W piękny słoneczny dzień

Spale wszystkie Twoje wiersze miłosne I odświeżę pamięć Urodzę się na nowo Umrze każde słowo Wraz z tobą Bo rozpłyniesz się Jak prostytutka we mgle Nocą na mieście

Ty byłaś powodem Dla którego trwałem I ty byłaś powodem Dla którego się śmiałem Nawet w pochmurne dni I zimne jak lód noce Ty byłaś ostoją Mojego bezpieczeństwa I skałą która mnie chroniła Przed złem tego świata Widziałem twoje Chrystusowe rany

Płonie czas Jestem niewolnikiem Własnych myśli Odkrywam prawdę Śmierć nie pyta O wiek Walę pięścią w stół Ta druga strona Wydaje się być tak blisko

Czy to byłaś ty? Czy tylko sen Który mi się przyśnił Pewnej listopadowej nocy Czy to był tak realny sen? Czy to byłaś prawdziwa ty? Czy nie było nic Tylko pamięć o tobie Pogrzebana kilka metrów Pod ziemią...

Wszystko Umarło W nas Nawet Niespokojne Oddechy I śmiertelne grzechy Nie ma juz nas Jest tylko czas Który nie wie Co to litość...

Nie było nic Przed tobą Nie było nic Po tobie Prawda pogrzebana W słowie

Tak szybko odejdę A niespokojna noc Będzie krzykiem mojej pamięci Ty już nie otworzysz drzwi Słońce zgaśnie tak nagle (Przed moimi oczami) I zostaną po mnie Tylko ślady na piasku Umrę o brzasku

Człowiek myśli Ból przemija Jesteś sama Czyja wina?

Najpierw przychodzi Potem odchodzi A sny są tylko snami (Nie ma nic między nami) Śmierć jest tylko śmiercią A koniec nowym początkiem Po tamtej stronie nie ma bólu

Byłaś Jesteś A teraz cię nie ma W ciszy pogrzebana Już cię nie usłyszę I kolejny raz Zabijam tę ciszę (W sercu)

Smutne wiersze O miłości I czas uwięziony W klepsydrze Czy pukasz Ostatni raz Do moich drzwi? Lepiej odejdź Bo nie ma mnie dla nikogo...

Mrok pod schodami A życie pełne Jak kielich wina Przed Zmartwychwstaniem

Po drugiej stronie Cienie upadają Tak jak my I nasze łzy Bo w oceanie nieskończoności Wciąż topimy się A potem wracamy Bez śladu obrażeń I patrzymy w niebo Wszyscy pochodzimy z gwiazd

Noc I chłód w sercu Dzień I otwarte rany Ból życia Ból istnienia Dlaczego się tak boisz? Przecież powietrze Pachnie taką słodką lawendą...

Duchy, strachy I upiory! Strzeż się ich! Będziesz przerażony! Bo nocą ujawnia się Największe zło A człowiek to dla nich Tylko zabójcze tło! Zaczyna się koszmar Gdy pukają do twoich drzwi...

Sumienie Cierpienie Dwa słowa A potem zbawienie Od Boga? Czy tylko Nic nie warte Wspomnienie i marzenie O świecie bez grzechu i zła?

Klęczą, upadają Modlą się i odpadają A życie dalej trwa Pisane wierszem Językiem życia i śmierci

Mówisz "tak" Mówisz "nie" Potem słyszę Myśli twe Odbijają się Tak nagle Echem od czterech ścian

Maluję twoją krwią Ptaki w błękicie Najpierw jestem A potem gaśnie We mnie życie I zostałem całkiem sam Kolejna nieprzespana noc W antykwariacie poety A potem dzień pachniał Kwiatami kobiety

Dzisiaj wieczorem Baby mielą ozorem I nic się nie zmienia W świecie iluzji i kłamstwa Bo świat ma zapach Świeżej krwi Wylanej jeszcze dzisiaj Z gorącego kotła Na moje wspomnienia Na moje marzenia

Ból Prosto do duszy I bicie serca W uszach Światło w tunelu I ktoś na końcu Nie boję się śmierci!

Życie to udręka Śmierć to hańba Miłość to ból Sen to odpoczynek Dzień to oczekiwanie A noc to zabawa Do samego rana...

Ukojenie Westchnienie Marzenie Zostało w nas Przez tyle lat Uśpione Jak dziecko dręczone W świecie Który nie wie Co to litość...

@FaLcorN Niespokojne oddechy czyli strach, obawa i lęk.