Poezja to życie

Łzy zostaną Miłość odejdzie I zostanie tylko Serce rozdarte na pół A potem wstanie Nowy dzień I wiara uleczy Ból i pustkę I jeszcze parę Innych rzeczy...

Jeżdżę na rowerze Bo rower to mój świat I uczucie wolności Bo zwiedzanie wielu zakątków Na dwóch kółkach To uczta dla ciała I samo zdrowie Aż dusza się cieszy Na te widoki A w sercu radość I lipcowy wiatr Który lekko wieje Na wszystkie strony Więc jadę pod wiatr...

@Waldemar_Talar_Talar Dziękuję Waldku!

Miłość i sny Rozstanie i łzy To znaczy tak wiele Gdy smutek dobija I kończy się zawsze W ten sam sposób Bo z hukiem zamykają się Te ostatnie drzwi Przed nami...

Zostaną ze mnie Tylko zgliszcza Bo ten świat Mnie wyniszcza I pokazuje swoją Ciemną stronę Prawdę objawioną Jak na dłoni Bo śmierć To kres ziemskiej podróży Czy może dopiero Początek problemów?

Nie ma ciebie A byłaś moją Gwiazdką na niebie Która nadawała sens Mojemu istnieniu A wszystko inne Traciło na znaczeniu Bo razem odkrywaliśmy Ten piękny i cudowny świat Już od tylu lat

Co wczoraj? A co dzisiaj? Kilka słów na pożegnanie Twój zapach w powietrzu I niedojedzone śniadanie Dlaczego to zawsze Kończy się w ten sam sposób?

Wino uderza Do głowy A gorzka prawda Ciśnie się na usta Bo światło zawsze Pokona mroki życia Gdy czas pozwala Przetrwać kolejny dzień

@Łukasz Jasiński Bo ta cała śmieszna PLANdemia to była jedna wielka próba szatańskiego zniewolenia ludzkości!Ja też się nie zaszprycowałem śmiercionką!! Jebać globalne złodziejskie elity! Fuck NWO!

Jej ostatni papieros I ten słodki pocałunek W oparach tytoniu Smakuje jak dar od Boga

Umarłem wczoraj Umieram dzisiaj I umrę jutro Bo bez ciebie Nie ma sensu dalej trwać Bo tylko z tobą Umiem się bać Rozstań i powrotów

Chłód nocy Zbliża nas do siebie A gorące poranki Oddalają I w tłumie Gubimy się Szukając ukojenia W oparach absurdu Ale spokój nie nadchodzi...

Gdy szarość nabiera barw Życie wydaje się lepsze I jest lampka Schłodzonego wina Brakuje tylko kobiety Tej jedynej i wymarzonej Która przyciągnie Mnie swoim słodkim zapachem Ale wszystko w swoim czasie Bo przecież nie pozwole By moje marzenia Rozbiły się o bruk...

A w tym roku lato jest chłodne i paskudne niestety...

Kawiarnia nad jeziorem Mrożona kawa i lody I Ty przy moim boku Tak kwieciście pachnąca Czegoś więcej mi Potrzeba do szczęścia? Może tylko bycia kochanym

To jasne Jak dwa plus dwa Że moja nadzieja Jest bardzo krucha Na twój powrót Z otwartymi ramionami Bo kiedyś byłem z tobą A teraz zostało mi tylko Karmić się samymi złudzeniami

Życie to Śmiech i płacz A śmierć To koniec niespodzianek I początek nowej Brutalnej rzeczywistości (Tam po drugiej stronie lustra)

Łzy smakują Tak jak zawsze Śmierć nie boli Już tak jak dawniej Oczy się śmieją A dusza płacze Bo życie to żart Kiepskiego poety

Pieniędzy nie zabierzesz Do grobu Ale swoją duszę uratujesz Przed mękami cierpienia Gdy zjednasz się z Bogiem Bo On już będzie czekać na ciebie Tuż za progiem I pokaże ci światło Które pokona ciemność I tą paskudną śmierć

Serca blakną Tak jak gwiazdy Nocą na niebie A ja tylko wypatruję ciebie Kiedy wrócisz W moje ramiona A nadzieja będzie tym Co pozwoli mi czekać Cierpliwie...

Nic nie ma Poza marzeniami I snami Z których jesteśmy utkani I znając swoje Miejsce w szeregu Noc jest dla nas sprzymierzeńcem A dzień wrogiem

Byłaś blisko A teraz jesteś daleko Ale dobre chwile Zostają na zawsze Głęboko w sercu Bo pierwszy pocałunek I pierwszy dotyk Tak łatwo jest zapamiętać Nawet gdy cały świat Próbuje zapomnieć

Bez ciebie umieram Fragment po fragmencie Bo ty nadajesz Sens mojemu istnieniu A gdy ciebie nie ma To wszystko inne traci na znaczeniu I kolory tracą swój blask Tak jak nocą gwiazdy

Tonę w rozpaczy Co to znaczy? Gdy nie ma cię Obok mnie A ja wciąż czekam Lecą minuty i godziny Gdy szukam twoich śladów I wraz z następnym Zachodem słońca Zdobędę cię całkowicie A czas nie będzie mieć znaczenia

Chłodna noc Odkrywa tajemnice W nas Tak jak Nasze gwałtowne Oddechy i drżące ciała Potem budzi nas Rankiem śpiew ptaków I nic już nie jest Takie samo jak wcześniej Tylko czas jeszcze Bardziej przyśpieszył A my gubimy się całkiem W tej matni