Corleone 11

@Somalija Wszechświat podsunął nam siebie wzajemnie. Dzielę się więc moim literackim wyczuciem ? . Ty opiniujesz moje fotografie ? . Kiedy zamieścisz dalszy ciąg "Jaruy"? Dzięki Ci wielce za całusy ? . Serdeczne pozdrowienia.

@WiechuJK Już-już ? . Drogi Wiesławie, właśnie zamieściłem pewien wiersz, zawierający treściowo owo wspomniane "więcej". Zapraszam do czytania. Serdeczne pozdrowienia.

dobro potrzebuje światła, aby być pomnażane światło potrzebuje dobra, aby mieć co wydobywać z mroku dobro świadome i akceptujące siebie, pragnie być dostrzegane i doceniane zło zaś kryje się w ciemności, ponieważ nienawidzi siebie jak ciemność jest brakiem światła, a zło brakiem dobra, tak ciemność ukrywa się przed światłem, a zło przed dobrem światło i dobro zmierzają stałe naprzód, bowiem w ich naturze leży nieustanny rozwój ciemność zaś chowa się przed światłem "za" albo "pod" i pierzcha przed nim, oddając zło w moc dobra Legionowo, 24.04.2005.

@Somalija Miło mi czytać takie słowa ? .

@Somalija Kursywa mi nie przeszkadza - zapytałem tylko o powód jej użycia. Aga ? , to nie szantaż. Po prostu nie myśl i nie pisz, że nie umiesz pisać. "Wypisałaś się"? To jest niemożliwe. Wystarczy mieć otwarty umysł na Wszechświat. Serdeczne pozdrowienia.

@Somalija A tutaj mam tylko kilka zastrzeżeń. Dokładnie pięć. 1) Opal jako jeden możesz mieć naraz tylko w jednym miejscu: a więc "przegubu", a jeszcze ładniej "nadgarstka" - na pewno nie"przegubów". 2) Wers "wśród słów bywają różne" jest nadsłowiem. Usuń go i zacznij zwrotkę od "twoje słowa mnie uniosły". 3) Nie "płonął", a "zapłonął". 4) Słowo "parszywą" jest zdecydowanie nie na miejscu w takim wierszu! Obstaję przy jego usunięciu! 5) Zbędnym wyrazem jest też "morza". P.s. Dlaczego piszesz kursywą? Delikatnie, uczuciowo, metaforycznie. BRAWO ? . Ale jeśli choćby raz jeszcze napiszesz, że nie umiesz pisać, przestanę czytać Twoje wiersze. Bo jeśli ktoś nie potrafi pisać, to czy warto sięgać do tego, co napisał?? Gratuluję ujęcia modliszki ??? . Serdeczne pozdrowienia.

@Somalija Od pisania żem fachowiec ??? , proszę Cię więc bardzo ? . Dobranoc.

@WiechuJK W nawiązaniu do Twojej odpowiedzi dziś w ciągu dnia postaram się napisać więcej. Teraz wspomnę jeno bajkę i nie-bajkę zarazem - jak to u Mistrza Stanisława Lema. Tytuł tejże brzmi, jeśli dobrze pamiętam, >>Bajka o maszynie, która umiała wszystko tylko na "N"<<. To jedna z "Bajek robotów", jak wiesz. Gdy kazano jej zrobić Nic, z początku nic nie robiła. Potem, upomniana, zaczęła usuwać ze świata różne przejawy negatywizmu i braku, jak niedosyt, nędzę czy niezgodę oraz niedożywienie (mam nadzieję, że dobrze pamiętam ową bajkę ? ). Wtedy bohaterowie, Trurl i Klapaucjusz, odnieśli wrażenie, że maszyna dodaje, a nie ujmuje. Ale później zaczęła usuwać ze świata rzecz, które były na inną niż "n" literę. I wtedy wymienieni Trurl i Klapaucjusz zaczęli mieć zgoła inne wrażenie. Ze strony maszyny było to przemyślane, bo gdyby zrobiła Nic, czyli Niebyt za jednym zamachem, wszystko w jednej chwili, łącznie z nią samą, przestałoby istnieć. A ona chciała usłyszeć ocenę swojej pracy, zanim spowoduje, że - jak to powiedziała - "Zaraz was nie będzie ani niczego". To byłoby na tyle odnośnie do czynienia Nic. Serdeczne pozdrowienia od pragnącego filozoficznego kamienia ^(*_*)^ .

@WiechuJK Zaraz, zaraz! My jesteśmy wyjątkiem, więc rozmowa może toczyć się dalej. Tyle, że telepatyczna - jak zaznaczyłem. Nie przy pomocy smartfonu lub komputera, bo tych nie ma z oczywistego powodu. Jest jednak jedno "ale" - i dotyczy ono mroku. Mrok jest brakiem światła, tak samo jak zło jest brakiem dobra. Zatem to nieco skomplikowane, bowiem zarówno mrok, jak zło, istnieją i nie istnieją zarazem. Zwróć uwagę, że światło ma źródło. Mrok nie ma. Nic jest Wszystkim i odwrotnie, powiadasz. Z pierwszym stwierdzeniem filozoficznie trudno jest się zgodzić. Z tym drugim już łatwiej - ale w sensie, że owo "Wszystko" jest nic warte. Chociaż to niezupełnie to samo znaczy, jednak treściowo jest powiązane. Serdecznie Cię pozdrawiam ? .

@WiechuJK Z przyjemnością stwierdzam, że rozmowa staje się coraz bardziej ciekawa ? . Pomińmy więc, że skoro nie ma nic, to i nas też. Zatem jesteśmy. Unosimy się w pustej przestrzeni, zrządzeniem Losu mogąc to robić. A jednocześnie nie potrzebując oddychać. Otacza nas mrok, bo nie istnieje żadne źródło światła. Jest oczywiście chłodno, ba, zimno - ale przy pomocy sił ducha radzimy sobie z tym. Wreszcie, nasza rozmowa jest telepatyczna, ponieważ wokół nie ma powietrza, potrzebnego jako nośnik fał dźwiękowych. Rozmowa dotyczy przeszłości, bowiem wokół nie ma nic, o czym możnaby rozmawiać. Co napiszesz teraz? Z wyrazami szacunku ?

@Somalija Cześć ? . Pozwól kilka propozycji do tego interesującego wiersza. Podaj, od kogo zapożyczyłaś słowa, cytowane we wstępie. Zamiast "większyła" powinno być "zwiększyła". Usuń odstęp po "gniazdo", a wprowadź go po "kariera", usuwając "i" Wprowadź odstęp po "zarabiam" i usuń go przed "najsłabszy", formując pointę z czterech ostatnich słów. Za przyjemność czytania zostawiam serduszko. Serdeczne pozdrowienia.

Drogi Wiesławie, to logiczna sprzeczność. Słowo "nic" powstalo z połączenia dwóch innych: "nie"i "coś". Nie można stworzyć Niczego. W konsekwencji tej niemożności nie jest też możliwe określenie lub zdefiniowanie owego Nic. Pójdźmy dalej. Nie można stworzyć nieokreślonego "Coś". Można stworzyć jedynie konkret. Teoretycznie można zostawić pustą przestrzeń. Ale tylko teoretycznie. Bo jeśli w tej przestrzeni znajdzie się choćby jeden atom, który zbiegiem okoliczności "wypadł" z pierwiastka, dajmy na to wodoru, albo odrobina energii - wtedy już tą przestrzeń przestała być pustą. Również z teologiczno - kościelnego punktu widzenia pusta przestrzeń nie istnieje. Ani też z energetycznego. Bóg, jako Osobowa Niewidzialna Energia, jest wszędzie. Nawet w antymaterii i w tak zwanej ciemnej energii. Dziękuję Ci za podjęcie rozważań ? . Zapraszam do kontynuowania ? . Serdeczne pozdrowienia.

Wykorzystuję ? . Bo, jak stwierdził Horacy: "Poetom i malarzom wolno ważyć się na wszystko". Zacytowałem, jak pewnie pamiętasz, powyższe słowa jako wstęp rozdziału o nocy poślubnej Ewy z Jezusem. Pójdę tak daleko, jak tylko wyobraźnia mi pozwoli. Serdeczne pozdrowienia ? .

W porządku zatem. Dzięki Ci wielce za wyjaśnienie ? . Ciąg dalszy jest w planach - a jakże. Również pozdrawiam Cię serdecznie.

Świetnie to określiłeś: "Padawani życia". Chociaż pewnie to literówka, bo chodziło Ci o "Życia" w znaczeniu "Jezusa". Rozmawiają ze swym Mistrzem o wspomnianej misji i biorą udział w kolejnej lekcji, tak to nazwijmy. Oczywiście, masz rację: nauczanie u Pierwszego Jedi obejmuje całościowe pojmowanie wszystkiego, co istnieje. (Logicznie rzecz biorąc, wtedy nic by było. ) Serdecznie Cię pozdrawiam =))

- A wy, moi padawani? Co z wami? - Pierwszy Mistrz Jedi i Pierwszy Lord Sith w jednej osobie zwrócił się do Soi i Mila. Jak wiemy, również przyglądających się działaniu krakena i jego następstwom. Lub, jak wolisz, mój Czytelniku, uczestniczących w nauce, udzielanej załodze okrętu, chcącej zatopić Nautilusa. - Oglądacie. Słuchacie. Dobrze. Myślicie. Doskonale. Ale co waszymi wnioskami? - Zastanawiam się, Mistrzu - z wahaniem zaczęła Soa - czy nie postąpiłeś... hm... zbyt zdecydowanie. Nie mogę powiedzieć, że okrutnie, bowiem oni wszyscy żyją. Ale sam przyznasz, że najedli się sporo strachu. - Zbyt zdecydowanie, powiadasz. Mm. - Mistrz Jezus zrobił minę, która im obojgu po raz następny skojarzyła się z Mistrzem Yodą. - Tak, jeden z moich pierwszych padawanów ode mnie ją przejął. Przypomnę ci, że wcześniej upominałem każdego z nich w najrozmaitszych sytuacjach: na lądzie i na morzu. Na różne sposoby, przeważnie łagodniejsze. Jak dotąd, niewielu z nich zaczęło zastanawiać się nad własnym życiem i postępowaniem. Wiesz, którzy zaczęli, bo przecież patrzyłaś uważnie. Stąd taka właśnie, a nie inna lekcja. Zdecydowana, by użyć twojego określenia. Chcesz zapytać, czy cel uświęca środki, jak głosił i postulował jeden z moich uczniów, drogi Niccolo Machiavelli?* A i owszem, uświęca. Czasami. To jedna z takich sytuacji. - Ależ Mistrzu... - Soa usiłowała zaprotestować. - Czasami uświęca - Jezus kontynuował naukę z uśmiechem, dawszy Soi czas na wypowiedzenie tylko dwóch słów. - Ale aby naprawdę wiedzieć, kiedy można - albo wręcz trzeba - przekroczyć granice tak zwanej moralności, należy dysponować wiedzą duchową na odpowiednim poziomie. Trzeba wiedzieć, że żyjemy wiecznie. Że te same dusze wcielają się setki, ba - tysiące razy - na drodze swojego rozwoju. Że żyją w różnych bytach: nie tylko w ludziach, czy materialnych istotach z innych wymiarów. Ale również w roślinach i zwierzętach. W stworzeniach takich, jak skały czy kamienie również. I w dziełach technologii, jak domy, zamki czy statki.** Włącznie z tym, który dopiero co spoczął na dnie - odpowiedział na myśl Mila. - Należy pamiętać - podjął Pierwszy Jedi i Pierwszy Sith - o odpowiedzialności, która przenosi się z wcielenia na wcielenie. O energetycznej równowadze. Gdy naruszyłaś ją w poprzedniej inkarnacji, lub w poprzednich, musisz przywrócić równowagę. W praktyce najczęściej oznacza to, że jeśli skrzywdziłaś kiedyś kogoś, ten ktoś prędzej czy później spotka cię. I skrzywdzi odpowiednio do doznanej krzywdy. - Dlatego powtarzam: "Nie czyń drugiemu, co tobie niemiłe". I z drugiej strony patrząc: "Cokolwiek chcielibyście żeby wam ludzie czynili, i wy im czyńcie".*** Powtarzam też to, co w równoległym świecie pewnego razu - i to najzupełniej słusznie - stwierdził uczeń mojego wychowanka. Obaj byli związani z pewną szkołą. Soa: kojarzysz już, z jaką? I co to za stwierdzenie? - Ja wiem, Mistrzu - Mil uniósł prawą dłoń. - Wiem, że wiesz uczniu - odparł Jezus. Ale pytam Soę. Spojrzał na nią powtórnie. Uśmiechnął się. Naturalnie. Bez lekkomęskiej wyższości. - Znów ci się marzy seks ze mną - odpowiedział myślą na jej pragnienia. I znów powiem ci, że nic z tego, póki za mnie nie wyjdziesz. Odwróciła głowę, by Mil nie dostrzegł jej zmieszania. - Mistrzu, szkołą tą był Hogwart. Mówiłeś o Dumbledorze, Voldemorcie i jego zasadzie: "Nie ma dobra i zła".**** Ale... - znów zaoponowała. - Nie ma dobra i zła - powtórzył Jezus. - Tom Riddle miał rację, podobnie jak Darth Sidious, gdy powiedział: "Dobro to punkt widzenia"*****. Mało co jest białe albo czarne. Włącznie z Bogiem jako mną. Przecież to, co nazywacie złem, pochodzi ode mnie. Jestem Wszechświatem. Wszystko, co w nim istnieje i wydarza się, pochodzi ode mnie. Istnieje i dzieje się przeze mnie i we mnie. A cząstka mojego światła, Lucyfer? Tak zwane chrześcijaństwo nazwało go diabłem. Ale czy nawet upadły anioł mógł stać się do końca zły? A może wypełnia misję, którą ode mnie otrzymał i którą zaakceptował? - Misję od ciebie, Mistrzu? - Soa spojrzała zdziwiona jeszcze bardziej. - Ano ode mnie - przytaknął Przedwieczny i Teraźniejszy. - A od kogóżby innego? Misję pomocy duszom w rozwoju na drodze ku światłu. Cdn. Nawiązuję kolejno do: * filozofii Niccolo Machiavelli'ego, . ** "Robinsona Crusoe" Daniela Defoe, *** Tak zwanej Ewangelii według oświeconego Mateusza, **** powieści J.K. Rowling "Harry Potter i kamień filozoficzny", ***** "Zemsty Sithów", Epizodu III "Gwiezdnych Wojen". Voorhout, 15.08.2022

Wiesławie, dzięki bardzo ? .

Wiesławie, dziękuję Ci bardzo za wizytę i uważne czytanie ?. Miałem na myśli "zainkarnują". Serdeczne pozdrowienia ? .

Hm, Aga ? . Twoje słowa są bardziej zdecydowane niż Jezusa w powyższym rozdziale. Dobrze, że On nie postępuje tak surowo, inaczej ośmiornica potopiłaby i zjadła wszystkich rozbitków, jednego po drugim. Dzięki Ci wielce za wizytę i komentarz, zawsze mi miło Cię gościć ? . Serdeczne pozdrowienia. Tatum, Tobie również bardzo dziękuję za odwiedziny ? . Miło mi ? . Serdeczne pozdrowienia.

- Jak więc - zadał pytanie Jezus, stając przy obserwujących - jakby na sprawę nie spojrzeć - proces nauczania z pokładu Nautilusa, a przy tym pozostając jednocześnie przy grupie rozbitków - podoba się wam to, czego jesteście świadkami? A jeszcze dokładniej: czy zwróciliście uwagę, że dotyczy to również was? Szczególnie ciebie, Nedzie? I was, moi nowi uczniowie? - tu Mówiący zwrócił się do gladiatorów. - Jestem marynarzem - odpowiedział Ned po chwili ciszy, zapanowawszy nad przychodzącym gniewem. - Pośrednio cała ta sytuacja dotyczy więc i mnie. Przeżyłem rozbicie mojego statku dwa razy. I znacznie więcej sztormów, zatem uczucia rozbitków są mi znane. Ale - tu znów pokonał w sobie gniew - nie mogę powiedzieć, że podoba mi się to, co zrobiłeś. - Powiedzieć możesz - w tym momencie Jezus uśmiechnął się lekko - ale to kłamstwo nic by ci dało. Jestem w pełni świadomy Twoich myśli i uczuć. Znam się na ludziach - uśmiechnął się z przekąsem - w oczywisty sposób. W końcu stworzyłem was wszystkich. Można nawet rzec, że ze sobą włącznie. Jednak to kwestia do myślowych - i teologicznych - rozważań. Ale, Nedzie - podjął po krótkiej chwili, aby słuchający pomyśleli nad dwoma przedostatnimi zdaniami - to wciąż nauka. - Wskazał w stronę marynarzy, unoszących się na wodzie wśród szczątków swego okrętu. - Dla nich. Dla ciebie. I dla was, gladiatores - zwrócił się ponownie do swych niedoszłych zabójców. - Dla ciebie, kapitanie, również. Taka, że zbytnia pewność siebie i ufność w doskonałość bądź niezawodność twego statku może doprowadzić cię i twoich towarzyszy do podobnej sytuacji. A Nautilusa na dno. W całości lub w szczątkach. - To prawda - Nemo zarumienił się - że pewność siebie jest mi znaną. Dlatego, patrząc z drugiej strony, jestem kapitanem. Chcę taki być, podoba mi się to. To część mojej drogi w tym wcieleniu. Zresztą - tu uśmiechnął się kpiarsko - przecież jest ona znaną i tobie. - No ba - Pierwszy Nauczyciel też się uśmiechnął - oczywiście. Trudno nie być pewnym siebie, gdy umie się i wie wszystko. Wręcz nie da się być niepewnym. - Nauka? Dla mnie? - tym razem Ned dał upust swej złości. - Mam pełną świadomość, że los rozbitka znów może stać się moim udziałem. Także na Nautilusie, jak słusznie zauważyłeś. - Każdy może popełnić błąd, a każdy statek jest zawodny. Ale to?! - wskazał ośmiornicę, która już uwolniła marynarza z mackouścisku. - Przecież to bezpośrednio twoja sprawka! I twojej żony! - zapędził się. Jezus zaśmiał się w odpowiedzi. Jednocześnie uszu Neda i pozostałych obserwatorów dobiegł śmiech Mai. Równie radosny, jak śmiech jej męża. - Nie moja, Nedzie - odparł. - Ani mojej żony. - A jeśli już nasza, to wyłącznie pośrednio. Bezpośrednią odpowiedzialność ponosi to moje stworzenie. Piękne, prawda? - Jezus zwrócił się do antywielbiciela wodnych potworów. - Udało mi się. Sam przyznasz - odczytał myśli z umysłu żołnierza. - Tak, przyznam - potwierdził obecny pasjonat ogromnych morskich stworzeń. - Haec pulchra est, ona jest piękna. - Dziękuję ci za uznanie - Jezus uśmiechnął się po raz kolejny. - I za to, że powiedziałeś prawdę, chcąc w pierwszym odruchu skłamać, posłuchawszy dawnych obaw. Dla ciebie tu nauka jest taka, abyś pielęgnował w sobie, in tua anima, w twojej duszy, pozytywne emocje. A wyciszał negatywne. I taka, żebyś podziwiał świat wokół siebie. W końcu stworzyłem go i dla ciebie. Dla każdego z ludzi. Dla wszystkich dusz, które wcieliły się przed wami i dla tych, które zainkarnują się po was. By cieszyć się tym światem. Szanować go i wszystkie jego stworzenia. A jeśli je zabijać, to z naprawdę uzasadnionej potrzeby. Nie w imię zysku lub chwilowej zachcianki - ot tak. Zabić, by przetrwać. A nie, jak to jest w ludzkim - także rzymskim - zwyczaju: zabijanie dla zabijania. Albo dla przyjemności, o czym już wcześniej mówiliśmy. - Tak więc, Nedzie - powtórnie zwrócił się do harpunnika - powtórzę ci: to nie moja bezpośrednia, jak to określiłeś, sprawka. Ani mojej żony. Całe to wydarzenie jest następstwem decyzji ich kapitana o ataku na Nautilusa. Bezpośrednim następstwem, aby użyć twojego słowa. Przecież mógł on podjąć inną decyzję. Prawda? - Spójrzmy dalej: prawdzie w oczy, jak to określa się w jednym z powiedzeń. - Ludzkie życie to ciąg przeplatających się decyzji i konsekwencji. Decyzje wywołują konsekwencje, te zaś przynoszą następne decyzje. Po nich znów przychodzą następstwa. I znów. Na przemian. Prawda? Zatem, jak w przyszłości, w podobnym do ziemskiego świecie powie pewien człowiek: "Wszyscy są sobie winni." * I będzie miał rację. Jezus przerwał i zamyślił się na chwilę. Wrócił spojrzeniem do rozbitków, potem popatrzył na profesora, Conseila i Neda oraz na kapitana. A potem znów spojrzał na scenę, którą stworzył przy pomocy Mai i krakena. - Gdy patrzę na wasz świat, to czasem jako człowiek myślę, że tym, co mi się jako Bogu nie udało - to ludzie. Cdn. * Cytat pochodzi z powieści Mario Puzo pt. "Ostatni don", a słowa te wypowiedział Dante Santadio. Voorhout, 12.08.2022

Aga, Leszczym - dziękuję bardzo za uznanie. Cieszę się, że mój wiersz się podoba ? . Serdeczne pozdrowienia.

Tak myślisz ? ? ??? To miniatura, więc krótki tytuł byłby lepszy.

@Somalija Treściwie, aczkolwiek tytuł przydługi ? . Serdeczne pozdrowienia.

@Somalija . Masz na myśli nowy wiersz?

@Somalija Ale Ty użyłabyś więcej słów ?