Wochen

Mierzyć szczęście Miarą nie sposób Odmierzyć Rzecze krawiec Wiatr zawsze w oczy Wieje to dobrze Nie sposób bezwietrznie Uwolnić uszyty latawiec

Usta pokryte szronem Mrożą się w żyłach W białych rękawiczkach Szyte grubymi nićmi w kłębku Maszerują wolno Wydeptaną ścieżką Oddychają Niepełną piersią Szkice węglem zamiast piórem gęsim Wystukują rytm życia Opuszkiem Na szklanym ekranie Atrament nie zostawia Trwałego śladu

Nie ubieraj szczęścia w słowa Zieleni się maj Wygrzewa w słońcu Tylko poczuj Chodź po betonowych stopniach Koniecznie boso

@Rafael Marius dokładnie tak

W ciemnych okularach Łatwo ukryć się Wśród przechodniów Słyszeć ich rytm Ocieniony Zadeptany tysiącem śladów W ciemnych okularach Gubi się słońce Dziecko we mgle Stawia niepewny krok Szuka barw by ubrać w słowa Nagą rzeczywistość

Nie tak jak myślisz Nie tak Jak czujesz To nie tak Pozostaje Wspak Rak toczy się Szybciej niż czas Nie tak jak myślisz Nie tak Jak czujesz To nie tak Jest w słowach Chłodnym dotyku Spojrzeniu za siebie Wśród nas Toczy się rak Szybciej niż czas

@sowa 🤗

@kwintesencja dziękuję

słowo w sieci więzi kraty w oknach wstawia bliżej tylko przynęta w sieci umierają złowieni

@corival dziękuję i pozdrawiam

Jeszcze mam kilka chwil wypełniam je Zachodem słońca nad taflą jeziora Wiosła leżą nieruchome to dobrze Pochylony przeciwstawiam się wiatrom Bez opamiętania sunącym po zboczach Grzbiety wydają się takie wyniosłe Nie słucham szeptów. Czuję Jak świerszcze niezgrabnie śpiewają Leniwie polne maki czerwienieją ze wstydu Przed pierwszym pocałunkiem Łapię głębszy oddech. Chcę poczuć smak Nie często dotykam warg w popiołach

@Nata_Kruk dziękuję

@Kasia Koziorowska dziękuję @corival dziękuję 😊taki jest cel

Obcy jestem W zwierciadle Nie zaglądam w oczy Łatwiej rzucam Słowa na wiatr Dziś wolno tak Opuścić żaluzje Okno na świat Staje się murem Oddziela prawdę Od słów powszechnie Zapamiętanych Jestem hermetyczny W próżni brakuje świeżego Oddechu Pełną piersią Nie nasyci się pragnienie Nie zmieni tego Delikatny dotyk Nawet On

Upadłem pierwszy raz wbrew swojej woli Pierwsza myśl jeszcze nie byłem w niebie Upadłem po raz setny wiem ze już nie boli Dostrzegłem jak bogate jest życie w glebie

Puste są te ślady Nawet nie głębokie Wiatr delikatnie dłonią Zasłoni Chwile zeszłego słońca Zmyli ścieżkę Chociaż mgła Leniwa wyjątkowo dziś Rozkłada się na zielonym dywanie Puste są te ślady Nietrwałe Drobna fala Rozmywa Szkicowany obraz Chociaż flauta Usypia Odłożyć wiosła zaprasza Z nurtem płynąć Puste są te ślady Wypełnione ciszą Zbyt lekkie by odrzucić Za siebie za zmierzch Tulą się do serca Szukają słów Narodzić się jeszcze raz Z innej …..

Tyle miałem słów Dla Ciebie uzbieranych Polnych kwiatów W tym wianku wyglądałabyś Jeszcze piękniej Dogoniłem wiatr Pod stopami poczułem cały świat Czekałaś aż wrócę Opowiem Jak mocniej biło serce Teraz siedzę przy Tobie Na tej ławeczce obok marmuru Spoźniłem się Wiatr jeszcze nie zdążył za mną Tyle mam w sobie słów Które miałem powiedzieć wczoraj Zdobyłem szczyt Za Twoja cenę Jeszcze tu posiedzę Obok zdjęcia Kiedy trzymałaś mnie w ramionach

Słowa, które nie przecisną się Przez szeroko otwarte usta Gromadzą się na rzęsach Łzy, które nie oderwą się od powiek Nigdy nie uderzą o skały Grzęzną w sitowiu zamyślone Czyste dziewicze uplecione w wianek Puszczone z nurtem Nie przemówią człowieczym sercem Nie ten czas na ulicy gasną światła Unosi się zapach strachu Niepewność zaprasza do gry Otwierasz rozdanie? W weneckim lustrze siebie widać złudnej

@corival 👍

@W.M.J dziękuję

@Rafael Marius dziękuję

Zazielenił się maj W kwietniowy wieczór Zdjął białe skarpetki Boso biega po zielonym dywanie W wiśniowych kaloszach Leniwie depcze krople rosy Szykuje odświętne szaty Królowej pszczół kwietny wianek Wiklinowe słowa plecie kwiecień Kapelusz słomkowy Słońce tak odważnie spogląda Za powiekami zieleni się maj Tymczasowy raj

Za szkłem odważniej Przelewa się oczekiwanie Biała wizytówka Skrzętnie ukrywa Czarne myśli Słowa płyną gładko Leniwie we mgle Snują się myśli Pełni oczekiwań Zaglądamy przez dziurkę od klucza Tajemnica Zachęca by wyłączyć słońce Aromat świeżej kawy Wypełnia moment Biały obrus na stoliku Stary zegar na wieży Zmęczony czasem I kelner, który czeka Przyspieszają myśli Płytki oddech Boi się rozczarowania Niepotrzebnie nie byłem sobą Opuszki palców Tak swobodnie tańczyły Klawiatura to nie fortepian W słońcu lśni Tylko szlachetność

Za szkłem odważniej Przelewa się oczekiwanie Biała wizytówka Skrzętnie ukrywa Czarne myśli Słowa płyną gładko Leniwie we mgle Snują się myśli Pełni oczekiwań Zaglądamy przez dziurkę od klucza Tajemnica Zachęca by wyłączyć słońce Aromat świeżej kawy Wypełnia moment Biały obrus na stoliku Stary zegar na wieży Zmęczony czasem I kelner, który czeka Przyspieszają myśli Płytki oddech Boi się rozczarowania Niepotrzebnie nie byłem sobą Opuszki palców Tak swobodnie tańczyły Klawiatura to nie fortepian W słońcu lśni Tylko szlachetność

@corival dziękuję