corival

@izabela799 Zgadzam się, że wiersz wymaga nieco regulacji, bo miejscami rozbiłaś rym, czy rytm, ale ogólnie, co do treści, podoba mi się. To taki przykład do poprawy rymu. Tutaj też należałoby poprawić... tak sobie myślę... może coś w stylu: odnajdzie zima z śniegu czystą bielą. Pozdrawiam :)

@iwonaroma Sortowanie snów... cóż, chyba bym nie potrafiła. Pozdrawiam :)

@Krogul88 Nie będę szeroko się rozpisywać... jednakże wiersz do mnie przemówił. Pozdrawiam :)

@lena2_ Słusznie prawisz. Pozdrawiam :)

@Arsis Ten bezkres oceanu wspólnego snu do mnie przemówił... pozdrawiam Arsis :)

@izabela799 Słusznie czynisz :)

@Wędrowiec.1984 Ojej, faktycznie klasyczna nerwica... obawiam się, że peel nie ma szans na wypoczynek, choć jak sądzę usilnie będzie się starał. To niezwykle męcząca i jak mi się wydaje poważna dolegliwość. W wierszu udało Ci się zamknąć proces myślowy osoby cierpiącej na tą chorobę. A sam wiersz bardzo mi się spodobał. Pozdrawiam :)

@aniat. Akurat ja piję ją dopiero po południu, ale wokół mnie wielu ludzi właśnie od niej zaczyna dzień, najwyraźniej: Ogólnie Twój wiersz bardzo mi się spodobał. Uchwyciłaś poranne odczucia "kawoszy" bardzo dobrze, a i forma zgrabna. Pozdrawiam :)

@Konrad Koper Taki idylliczny obrazek, a tu... sztuczny świat. Niemniej zgrabnie zastosowałeś moment zaskoczenia. Pozdrawiam :)

@Waldemar_Talar_TalarDziękuję Waldemarze za odwiedziny pod tym tekstem i ślad. Pozdrawiam serdecznie :) @TectosmithDziękuję za wizytę i pozostawiony ślad. Pozdrawiam :)

@Ewelina Te spod świętych dębów chyba nie koniecznie ;)

@Ewelina Najweselej będzie wówczas, kiedy wspinacz dotrze tam, gdzie zamierzył i wówczas zauważy, że ominął coś, co być może nigdy już nie da się schwytać, bo umknęło jak złoty pył... Pozdrawiam serdecznie :)

@Ewelina Bardzo życiowy wiersz... ładny, choć dość smutny mimo wszystko. I tak mi się podoba, więc tym serdeczniej pozdrawiam :)

@Ewelina Dąb, jego mądrość, siła, moc i dary jakie niesie i jakie przyjmuje... moje myśli płyną sobie i zapewne nie koniecznie tą dróżką, którą autorka miała na myśli. Niemniej wiersz bardzo ładny i przemówił. Pozdrawiam :)

@any woll Pełen uczucia wiersz, zgrabnie napisany. Pozdrawiam :)

@any woll Przeszłość bywa bardzo żywa w pamięci i nie koniecznie czas zaciera kontury. Bardzo mi się podoba Twój wiersz. Przemówił do mnie. Pozdrawiam :)

Przymykam oczy, myśl się jednoczy, ciemność utyka i życie znika. Teraz jest inne, bardziej rodzinne, choć jakieś dziwne, memu przeciwne. Walczę zawzięcie, staram zacięcie lecz myśl nie wraca, gdzieś się zatraca. i mknie przez knieje, szalone dzieje nigdy nie byłe, jakby przegniłe. Wreszcie wypływa świadomość żywa i zgarnia mary, niebyłe czary. Umysł kotwiczy tak pełen dziczy, niemal bezdroże osiągnąć może. Na dźwięk budzika wszystko zanika, rozsądek wraca, za drzwiami praca.

@Tectosmith Niech się tak stanie... jeśli może. Pozdrawiam :)

@Waldemar_Talar_Talar Tak sobie myślę, że niezależnie od tego co było i jest, zawsze warto mieć nadzieję, że jutro będzie lepsze, a jeśli nie jutro, to z pewnością pojutrze... Pozdrawiam Waldemarze :)

@zetjot Też się tego obawiam... nawet nie chcę wiedzieć do jakich wniosków dojdą ;) @Rafael Marius W zasadzie pełne uczuć serca są cenniejsze od materialnych skarbów. Te drugie mają dziwną tendencję do sprowadzania na znalazcę problemów takich, czy też innych, od zwykłej ludzkiej zazdrości poczynając. Pozdrawiam serdecznie :)

@chlopiec Interesujące spojrzenie na igłę i jej pracę. Spodobało mi się. Pozdrawiam :)

@marekg Wbrew pozorom, po kilkukrotnym przeczytaniu, zobaczyłam przepiękny, nostalgiczny obrazek. Takie wspomnienie to skarb. Pozdrawiam :)

@Ewelina Troszkę jednak udało Ci się przemycić w wierszu, nie jest więc tak tragicznie. Nieco szlifu i będzie jak ulał. Pozdrawiam :)

@aniat. Bardzo pozytywny wiersz wykazujący, że starość to stan serca i umysłu... Zdecydowanie, doświadczenie uczy, że każdy człowiek starzeje się we własnym tempie i nie da się zastosować jakichś stereotypów w tej materii. Pozdrawiam :)

U Kusz rozkwitu w chwale i potędze krajem król władał i królowa matka. Amaniszakete miano Pani było, kartusz przechował imię dla potomnych. Włoski temperament i wojskowa nuda, skutkować mogły dość niespodziewanie. Pchnęły amatora do ziemnego rycia, zapał zaniósł go do Bedżarawiji. Prawie się zniechęcił upałem i pyłem, klął własny pomysł i chwilę przybycia. Ostatnie podejście sobie obiecywał, ryzyko podjął od innej już strony. Piramidka mała, od góry napoczął dawna królowa nagrodziła trudy. Najbogatszy skarb pośród zieleni Nilu w pazernych rękach poszukiwacza. Tak dla orientacji: wiersz dotyczy pewnego sensacyjnego w swoim czasie odkrycia dokonanego w Dolinie Nilu. Znaleziono wówczas największy skarb, do momentu znalezienia grobu Tutanchamona. W 1840 roku połowę kolekcji zakupiła Glyptoteka w Monachium, a w 1844 roku po wielu perypetiach, druga połowa trafiła do Muzeum Berlińskiego.