corival

@Waldemar_Talar_Talar Po kilku czytaniach doszłam do wniosku, że to jednak faktycznie smutny wiersz. Tym bardziej słonecznie pozdrawiam :)

@Ewelina Pogoń za nieuchwytnym... bardzo męczące doznanie. Podoba mi się. Zasugeruję jedynie drobną poprawkę, jeśli przypadnie Ci do gustu. Z tego wersu usunęłabym "ode mnie". Z kontekstu i sposobu doboru słów nasuwa się się to "ode mnie" samo. Nie potrzeba tego jeszcze słownie eksponować, bo troszkę rozbija ciągłość. Pozdrawiam :)

@error_erros W tym stylu (i nie mówię o formie wiersza, tylko o stylu życia), to do dna faktycznie bardzo blisko. A może peel już do niego dotarł, tylko jeszcze tego nie zauważył? Spodobało mi się, a zwłaszcza podziwiam Twoją żonglerkę słowem. Pozdrawiam :)

@andrew Niektórzy nie mogą znieść ciszy... za dużo w niej słychać. Tak mi się skojarzyło. Wiem, że to troszkę o czym innym, ale... Pozdrawiam :)

Młodzieńczy sokół, użycza swych piór bogini. Dostojny orzeł: dziki, wojowniczy i nieustraszony. Szczęśliwy kruk łopocze nad głowami wojowników. Szczęście, śmierć i mądrość zarazem, szybuje na czarnych skrzydłach. Przekażcie temu kto czyta, same dobre wieści.

Nim przeliczył wszystkie pręty zapomniał, że jest zmarznięty.

@Tectosmith Dziękuję za odwiedziny i pozostawiony ślad. Pozdrawiam :)

@Nata_Kruk Miło, że doceniasz. Pozdrawiam :)

@Wiesław J.K. Oczywiście, że parafraza, ale Twoja wersja, więc w przenośni, obrazem, bądź wizją można ją nazwać jak sądzę. Pozdrawiam :)

@Wiesław J.K. Co prawda szkoda, że snując wizję nie sięgnąłeś do jakiejś mitologii, choćby celtyckiej, czy skandynawskiej, ale... już nie narzekam. Pozdrawiam :)

@Wiesław J.K. Milo mi, że zajrzałeś. Pozdrawiam :)

@Ewelina Dziękuję za wizytę i pozostawiony ślad. Pozdrawiam :) @Natuskaa Tobie również dziękuję za czytanie i ślad. Pozdrawiam :)

@Rafael Marius Doskonale zidentyfikowane pochodzenie zamieszczonej w wierszu koncepcji. Dziękuję za czytanie i wnikliwe uwagi. Pozdrawiam :) @TectosmithDziękuję za wizytę. Pozdrawiam :) @LeszczymDziękuję za czytanie i pozostawiony ślad. Pozdrawiam :) @Wiesława Miło mi, że odwiedziłaś mój tekst i pozostawiłaś ślad. Pozdrawiam :)

@Waldemar_Talar_Talar Sumienie lepiej mieć jednak wrażliwe niż twarde jak skała. Spodobał mi się ten wiersz i to bardzo. Pozdrawiam Waldemarze :)

@Kasia Koziorowska Faktycznie troszkę mrocznie wyszedł, ale cieszy mnie, że Cię nie odstraszył. A do czytania zapraszam i pozdrawiam :)

@Kasia Koziorowska Bardzo to wyraziste, a zarazem przestrzenne... mi się podoba. Jedyne co mnie razi w oczy, to zbyt duża ilość "się" w jednej strofie. Pozdrawiam :)

Koniec jest początkiem, życie powstaje ze śmierci, światło z ciemności, a dzień z nocy. Noc śmierci jest zaraniem kolejnego życia. Cykl życia nie ma końca, trwa wiecznie, nieprzerwanie. Zmierzch jest świtem, daje nadzieję odrodzenia, pewność poranka, wiarę w ciągle trwanie. Samhain, noc początku i zimy i roku. Wszystko w niej zamiera, by znów się narodzić. Chaos wtedy czyha, jest głodny, łakomy. Pochłonąć świat chciałby, w zamęcie królować. Przeciwstawić trzeba wszystkie siły zebrać, zachować równowagę, zadbać o ochronę. Jeśli ich nie będzie, Chaos przejmie władzę i Imbolc, poranek roku, nie nadejdzie.

@Manek Rzeka płynie i nigdy nie wejdziesz do tej samej wody. Podobnie czas... a życie toczy się kołem. Spodobało mi się to, co przeczytałam. Pozdrawiam :)

@EwelinaDziękuję za wizytę i pozostawiony ślad. Pozdrawiam :) @Rafael Marius To spory plus. Sądzę, że gdyby tak pokopać, to jeszcze by się coś tam znalazło...

@Rafael Marius O właśnie... dobrze odczytałeś. Masz szczęście, że pomimo zamieszkiwania w wielkim mieście, masz do dyspozycji tyle zieleni. Dziękuję za wizytę i komentarz. Pozdrawiam :)

@iwonaroma No właśnie... Miło mi, że zajrzałaś i skomentowałaś. Bardzo trafnie. Pozdrawiam :)

@Kwiatuszek Amator rodzimego pożywienia jak widzę. Pozdrawiam :)

@Maciej_Jackiewicz Ano właśnie.. intrygujące pytanie na koniec zadałeś. Niektóre psy naprawdę zachowują się tak, jakby to one wyprowadzały swoich właścicieli. Pozdrawiam :)

Spętana zieleń przy miejskiej ulicy, walczy zawzięcie, choć ledwo oddycha. Spłachetek ziemi wśród rozgrzanych murów, musi wystarczyć... tak postanowiono. Brukowa kostka pali nerwy stopy, słychać sekundy, niecierpliwe rytmy. Rycząca rzeka rwie koryto nurtem, smętna uroda ścian wyrosłych wokół. Czarne dno szumi, sieje szarym pyłem, warczące barwy zagłuszają myśli. Daleko szumią betonowe raje, mamią kolorem, pozorną urodą. Zmęczone oczy kotwiczą na morzu żywej zieleni. Oddech dla umysłu. Wyspa tak kusi, ulga dla spojrzenia, goni brak czasu skołataną duszę. Tupie więc naprzód, poganiana batem, cień konieczności przesłania marzenia. Później odpocznie, teraz nie ma szansy, nerwowe kroki, mrowisko pochłania.

@error_erros Dziękuję i wzajemnie :)