corival

smycz

@Marek.zak1 Znam to z autopsji, można powiedzieć, że jestem praktykiem ;)

@Marek.zak1 Zawsze można ogród zabezpieczyć przed większością inwazji ;)

@[email protected] Wspaniale oddałeś kolejne etapy "takiego" pisania. Uśmiechnęłam się, a miejscami nawet roześmiałam. Wesoła lektura, ale doskonała :) Pozdrawiam :)

Zabrzmiało... przygnębiająco. Pozdrawiam :)

Dziękuję :)

Pełen jakiejś frustracji jest Twój wiersz puszczyku, ale podoba mi się. Chyba każdy z nas ma takie momenty, że miałby ochotę wyrazić się dokładnie tak, jak to zaprezentowałeś w utworze. Szczególnie spodobało mi się: Pozdrawiam :)

Tak, cóż... choroba naszych czasów, niekoniecznie uświadomiona... znieczulica. Pozdrawiam :)

@Marek.zak1 Zależy czym palą. @Gabrys Zgadzam się. Ogólnie tematyka mi się podoba. Ciepło się zrobiło, przyjemnie i tak jakoś nostalgicznie. Myśl popłynęła w tysiąclecia wstecz :) Pozdrawiam :)

Zabrzmiało wybuchowo ;) Dziękuję i pozdrawiam :)

Tym razem coś celtyckiego :) Splątane wysoko, pełne liści kłęby. Trudno dostępne, mądrością napełnione ziele. Złoty sierp błyska wśród gąszczu gałęzi. Biała szata w górze, śnieżne płótno w dole. Zielone pędy leczą wszelakie choroby, impuls dla życia ludziom i zwierzętom Ochronna moc ma potężną siłę: niszczy zło wszelakie, demony, uroki. Łodyżki nie szukają ni wody, ni światła, żyją zimą mroźną, gdy drzewo zamiera. Święty metal narzędzia, święta jest jemioła, dar niebios ścinany szóstego dnia po nowiu.

Powodów nie wyjawię, ale impuls otrzymałam w czasie poszukiwań potrzebnych mi wiadomości o paprociach... dużo, dużo młodszych co prawda, ale :) Pomysł się przyczołgał. Pozdrawiam :)

obawy

@Marek.zak1 Bardzo pogodny wiersz, pozytywnie nastrajający. Pozdrawiam :)

@joanna53 Ech, wspomnienia podwórkowych zabaw, przyjaźni... dawne czasy :) Pozdrawiam :)

@Nefretete Ha, interesująca forma... z jakiegoś powodu zaciekawiła mnie, choć jakoś tak... bez końca może się toczyć ;) Pozdrawiam :)

@Stracony Wiatru lepiej nie pytać, te tylko wolność w głowie mają. Hula taki jeden z drugim po świecie i tyle ;) Ciekawy utwór :) Pozdrawiam :)

@Lahaj Również jak dotąd nie miałam przyjemności odwiedzać tego lekarza. Zawsze to jakaś informacja :) I mała uwaga co do oczu: zamiast "udać", lepiej zabrzmiało by "podziać". Pozdrawiam :)

@Nefretete Cieszy mnie, że się podoba. Co do zastrzeżeń, chętnie się o nich dowiem. Jak to nieistotne, są bardzo istotne :) jak szlifować wiersze, bez uwag czytających :) Pozdrawiam :)

@Stracony O, widzę, że wiesz sporo o geologii, paleontologii itp. To bardzo wysoka ocena mojego utworu :) Dziękuję :)

@Leszczym Co do realnej wartości, miałam miałam na myśli realistyczną, jak najbardziej (na ile nas stać) obiektywną ocenę samego siebie. To trudne, ale możliwe do zrobienia. Co jednak ważniejsze, bardzo pomocne w kontaktach z innymi. Pozdrawiam :)

@Silver Pojemny w przekaz wiersz. Cóż, jesli ktoś nas potężnie zawiedzie, trudno jest mieć do niego zaufanie. Długi czas będzie ono ograniczone pamięcią... niezależnie od tego, co będzie widniało na twarzy. Pozdrawiam :)

@Waldemar_Talar_Talar Opisałeś w wierszu pięknego wewnętrznie człowieka. Niewielu takich deptało Ziemię, a szkoda. Zapewne świat byłby lepszy. Pozdrawiam :)

@Stracony Wędrówka w głąb siebie, wędrówka po niemal bezkresnych przestrzeniach... wszystko tu znalazłam. A wyobraźnia podsuwa obrazy. Pozdrawiam :)

@_Marianna, Ech, orchidee lubię tylko w ich naturalnym środowisku. Tam urzekają i urodą, i zapachem. Domowe biedaczki moim zdaniem nigdy nie osiągną takiego poziomu... Wiersz bardzo informacyjny, ale swego czasu mialam podobne problemy. Zresztą nadal zdarza mi się w tą stronę przesadzić. Pracuję nad tym jednak i widać postępy. Nie zniechęcaj się :) Pozdrawiam :)