corival

@Anna_Sendor Coś jak uosobienie się w masie ;) Pozdrawiam :)

@beta_b "Coś" o sobie napisałam, czyli "Moje myśli". Może ciut jednostronnie, ale i tak bardzo dużo ;) Pozdrawiam :)

@huzarc Bunty i wierzganie bez argumentów jest łatwiejsze niż: Z powierzchownością jest podobnie. Blichtr z przyległościami jest łatwiejszy niż budowanie wartości, ducha, a na koniec wiedzy. Co do siły skrzydeł to póki co naprawdę z tym słabo, patrząc na ogół (gros ludzi). Ktoś podciął skrzydełka, albo wyrwał lotki, bo jakoś tak bez finezji i niezgrabnie człapią przez życie. Świetny wiersz. Pozdrawiam :)

@beta_b Skondensować się do paru wersów to sztuka :) Zgrabny wiersz. A to: Podziwu godne doprawdy :) Pozdrawiam :)

@GrumpyElf Macierzyństwo. Zresztą i początkiem i podsumowaniem jak dla mnie, jest: Pozdrawiam :)

@Jaka jest prawda Proporcje zależą od nas indywidualnie. Dla siebie i w sobie zawsze możemy je odwrócić. Proporcje na papierze... papier cierpliwy jak wiadomo ;) Spodobało mi się. Pozdrawiam :)

@GrumpyElf To bardzo miłe co piszesz. Dziękuję i pozdrawiam :)

@huzarc Chyba jednak wolę myśleć o sobie jako o człowieku. "Ślad węglowy" brzmi jakoś tak... bardzo przedmiotowo ;) Dziękuję za wizytę i pozdrawiam :)

szampan

@Kot Ten fragment jest również moim ulubionym. Porusza wyobraźnię... może dlatego, że fraza przyszła mi na myśl już parę ładnych lat temu. Teraz można było ją wykorzystać. Pozdrawiam :)

@Henryk_Jakowiec Podziwiam twoją postawę wrażliwość na przodków zasady, niewielu takich naprawdę pozostało, nie ma rady. Pozdrawiam :)

@iwonaroma Dziękuję za odwiedziny :)@Dag O tak, ale obawiam się, że nie jest z tego powodu mniej drapieżny. Zmienił tylko teren. Bardzo mi miło Dag, ze zerknęłas. Pozdrawiam :)

@[email protected] Och, dziękować mi wypada, tak ogromnej tu pochwale, różowy nie mym kolorem, dzielnie noszę go na twarzy. Pozdrawiam :) @Henryk_Jakowiec Też ogródek mym udziałem, grzadki, trawa, drzewa, krzewy, pracy dużo, to przyjemność, rozumiem Twoje potrzeby. Pozdrawiam :)

@Henryk_Jakowiec Gratulować dziś należy, tak jasnego oświadczenia, osoba małżonki dostarczy, szacunek, a nie naznaczenia. Pozdrawiam :)

@Henryk_Jakowiec Jeny, jestem przerażona, bo gospodarz się pojawił. Opieprz rozdał zasłużoną, sam się chyba gorzej bawił. Urodziny jest rzecz święta, odpowiednią im oprawę proszę jednak zapamiętać i i pozdrowić żonkę w sprawie. Pozdrawiam :) P.S. Obiecuję następnym razem nie nadużywać Twojej nieobecności. Jakoś tak z Grzegorzem żeśmy się rozpisali... @[email protected] Szukam tego co ukryte, garnków, które rosną w ziemi, szczęścia nie znajdę niezbicie, nie ma go pomiędzy niemi. Pozdrawiam :)

@[email protected] Lasy piękne, urok w koło leśne damy pewnie również, do Świtezi hen, daleko, raczej polska tutaj rubież. Pozdrawiam :)

@[email protected] Mnie nikt gonić wszak nie musi, siedzę sobie tu spokojnie, obiadek powinien kusić, a tymczasem jak na wojnie. Pozdrawiam :)

@[email protected] Jak od miasta jedziesz bliżej, jak zaś od miasteczka dalej, gdzie tam w lesie okiem strzyże, w polu stoi z drewna, z bali. Pozdrawiam :)

@[email protected] Starożytność zamieszanie... wprowadziła chaos znaczy, w datowaniu mój ty panie, czas na relaks, nie inaczej. Jak to zgubił się na mapie, każe czekać tak na siebie, mapę czyta i nie trafił, świat się kończy proszę ciebie. Pozdrawiam :)

@[email protected] Co ja tam Ci, no tak, Otzi się zgadza, a ludzia z Tollund postarzyłam znacznie... wpisując datowanie tego, co opisuję w pracy. Muszę sprawdzić artykuł przed wysłaniem, czy czegoś tam nie rąbnęłam. Tutaj się wygumkuje ;) Tam już nie bardzo :D Otzi epoka brązu, a Tollund epoka żelaza już. Wyżej w komentarzu edytowałam na poprawne dane. Grzegorz, nie zabijaj, litości :)

@[email protected] Dzielny Grzegorz nie odstaje, nawet nie śmię tu obalać, teza twarda jak we skale wydrążona. Szkoda szaleć Między miastem, a miasteczkiem z drewna karczma w polu stoi, zacne żerowisko będzie, nikt tam w głodzie nie postoi. Pozdrawiam :)

@[email protected] Otzi to epoka brązu około 3300 lat p.n.e. Pan z Tollund wydatowany został przeze mnie pomyłkowo. Geberalnie jest to niby IV w. p.n.e., ale ostatnio datowanie trochę przesunięto po badaniach na wcześniejsze troszkę, czyli zakładam, że zdecydowanie w okolicach 500 lat p.n.e. Jak znajdę te nowe, to podrzucę. Chyba, że zapomnę.

@[email protected] Nie jesteś jedyny Grzegorzu. Przeczucie czegoś... nieokreślonego wisi nad wieloma ludźmi. Nawet Ci mniej wrażliwi, a wręcz analityczni, na swój sposób to czują. Oby było to jedynie malkontenctwo z naszej strony, bo nasi wnukowie mogą mieć bardzo ciężkie życie. Swoją drogą bardzo dziwne to skojarzenie, ale skoro się pojawiło, to dziękuję za nie :) Przy okazji dodam, że o "człowieku z Tollund" można poczytać w internecie, gdybyś miał ochotę, albo ktokolwiek inny. Pozdrawiam :)

@[email protected] Ach, obiadek mam po pracy i zapraszam panów obu, jeden ma w rozdział współpracę, drugi żonkę raczej srogą. Pozdrawiam :)

Zielone grzywy wichrzą, szeleszczące tony, śpiew jakby, słowa, rytmiczne bębny dudnią. Nagle wdech głośny i cisza... Tysiąclecia ciszy brutalnie przerwane, krzykiem ptaków i ludzi, wielkie zamieszanie. Wśród tego chaosu ze spokojną twarzą, przymknięte powieki po przydługiej drzemce. Uchylone usta szepczą przez wieki, niosąc ku bogom prośby i podzięki. Zatrzymane życie świadomą ofiarą? Skórzany sznur na szyi podpowiada koniec. Promień słońca przez chmury i zieleń sięgnął nieznanej twarzy, musnął ciekawie pytając. Zatańczył po policzku, połaskotał psotnie, nie obudził jednak. Torfowy sen jest mocny.