Leszczym

@Natuskaa głowy nie dam, czy rzeczywiście całym sobą od stóp do głów rozumiem przesłanie tego wiersza, ale widzę cztery bardzo udane zwrotki:))

@zetjot o właśnie, wokół słowa "wysępi" można by jeszcze jedną strofę ułożyć:) Pomyślę thx;)

@Gosława A dziękuję ;) Twoje wiersze mają za to czar ;)

@Gosława wiesz Reni mało rytmu mało rymu takie trochę nie wiem jakie. Ja chyba mam tak, że zwłaszcza z domowej kanapy nie mam nic do sępów, ale pewnie w realu przyrody bałbym się bardzo:// Przesyłam moc serdeczności ;)

Sępy ponoć sempią wolności jeśli rozwiniesz niewielkie skrzydła i polecisz w jedyne możliwe przestworza obłapią cię obłapią dogadaną chmarą Położyłbyś się nieopodal ogrodu czując ciebie zaczną wokoło krążyć wdadzą się w twój krwiobieg napytają pietra pełen bałagan Zasłabniesz wśród fałd pustyni ręce i nogi odmówią posłuszeństwa przemóc się będziesz zmuszony i pobiegniesz pomimo ciała bezwładu Sępy są bystrymi i mądrymi stworzeniami niezbędne na łez padole jak każdy a może bywa natury koniecznością aby odwiecznie mącono nam spokój? Gdyby nie sępy nie przysiadłbym do wiersza...

@Natuskaa spróbuję do tego opowiadania wprowadzić jakiś czarny charakter i chyba wiem kiedy i kogo, ale za jakieś kilka rozdziałów;)) Tak, może to wynikać z jakiejś chęci ułagodzenia tego ostrego świata :/ :)

@Natuskaa o to właśnie to, za gładko, za gładko, mój największy problem w prozie://

@Konrad Koper o jakie fajne, jakie fajne :))

@marekg wiersz mnóstwa ciekawych metafor:))

@dach wiesz jedną rzecz mogę napisać z pewną już odpowiedzialnością, Twoje wiersze są wciągające i ciekawią. Intrygują.

@Antoine W ładny wiersz, prawdziwy bardzo. Świetna puenta, cudne przesłanie.

@Annie w pewien sposób niemalże urzekł mnie Twój wiersz;) Czasem lubię takie prozo - poetyckie formy;) Mieszkam w Warszawie, bywa że lekko demonicznej, gdzie o mocach się zapomina, pośród całego tego zamieszania, bywa że z nieużywanym budzikiem pod poduszką i calą plejadą większych i mniejszych mew;))

Pociąg Pamiętnej daty dwunastego lipca dwa tysiące dwudziestego pierwszego roku o godzinie ósmej z minutami wyruszyłem w podróż ku Avalon. Pełen wigoru, optymizmu i wszelakiej dobrej chęci wsiadłem do pociągu na stacji Warszawa Śródmieście. Pociąg jak pociąg, pośpieszny jak pośpieszny miał przyjechać do Świnoujścia po jakiś dziesięciu godzinach jazdy po w miarę prostych i małoskrętnych torach. Usiadłem z początku w przedziale wagonu podróżnego drugiej klasy, ale choć miałem całkiem miłe towarzystwo, o czym za moment, nieśpiesznym krokiem udałem się do Warsu. Zamówiłem przepyszne śniadanko składające się z dwujajecznej jajecznicy, szczypiorku i pomidora oraz dwóch pajd bułki, o ile kawałki bułki można nazwać pajdami, ale prawdę mówiąc kształtem prędzej pajdy przypominały aniżeli kajzerki. Do tego porcja masła, nieodzowny plasterek szynki oraz plasterek sera i czułem się jak w siódmym niebie. Potem zamówiłem pyszną polską specjalność czyli bigos z trzema kromkami chleba i delektowałem się nim co niemiara. Pełen luz, bo sowicie zapłaciłem za posiłki wcześniej uciułanymi dolarami. Poranne pyszności łechtały smakowicie moje podniebienie, ale myślami byłem dużo dalej, bo przy Simone i Avalon, zresztą nawet dużo dalej niż miasto Świnoujście. Paru zupełnie mi obcych współtowarzyszy przedziału Wars musiało myśleć podobnymi kategoriami. Śniadanko popiłem smacznym piwem z kształtnej butelki, a poza obserwowaniem otoczenia, wślepiałem się w Menu i jakąś podróżną gazetę za friko, choć nie mogłem skupić się nad tekstem, uważając zresztą go za nieważny i nieistotny, ale przecież mogłem się mylić. Krajobraz za oknem jechał w tempie pociągu. Drzewa, pagórki, połacie lasów, miejscowości, od czasu do czasu peron i budynki, cholernie dużo budynków jakbyśmy wszyscy nie mieli gdzie mieszkać i budowali budynki żeby co kilka miesięcy zmieniać otoczenie dla własnej głównie psychicznej i światopoglądowej wygody. Jak wspomniałem czas przed startem do krainy Avalon dłużył mi się niemiłosiernie i faktycznie tak było, bo ścienny zegar w Warsie zupełnie nie oddawał biegu czasu w pociągu. Jakież wydawało mi się prozaiczne, że w pociągu czuję tak ogromny pociąg do Simone i znów zadawałem sobie w duchu pytanie, czy ją kiedykolwiek jeszcze zobaczę, ale cały czas łudziłem się, że rzeczywiście tak się stanie. W Warsie spędziłem jakieś dziesięć bitych godzin, choć ścienny zegar wskazał jedynie na trzy i pół godziny. Pomyślałem, że nie mogę tam przecież siedzieć w nieskończoność dlatego wróciłem do przedziału, ale zanim tak się stało gdzieś nie powiem gdzie pokątnie i w pełnej konspiracji przed niemalże wszystkimi, a w szczególności przed konduktorami i wszelkiej maści kontrolerami pośpiesznie wypaliłem dwa papierosy. Jak wspomniałem mój przedział nie był zatłoczony wcale a wcale. Pod ręką, a konkretnie mówiąc w podręcznym bagażu trzymałem zbiór celtyckich legend o Avalon i po raz wtóry zapatrzyłem się we wnętrze tej książki. Traf chciał, bo to naprawdę musiał być przypadek, że mniej więcej naprzeciwko, a właściwie po przekątnej siedziała ładna kobieta w mniej więcej moim wieku, zresztą zaczytana w jakimś kobiecym piśmie, ale nie pamiętam, czy czytała czasopismo „Cosmopolitan”, czy „Vogue”. W powietrzu wytworzyło się coś na kształt elektrycznego napięcia. Najbardziej pamiętam z podróży jej ładne i kształtne nogi, bo kątem oka najłatwiej było mi je zauważyć. Gdybym kiedy indziej spotkał tę panią i miał jakąkolwiek okazję z nią porozmawiać, porozmawiałbym, będąc być może nawet urzeczonym jej bezdyskusyjną atrakcyjnością. Tymczasem myślami byłem przy Simone, a współpasażerka skądinąd słusznie uważała, że jeśli mamy rozmawiać i mieć z sobą cokolwiek do czynienia to ja pierwszy powinienem wykonać jakiś namacalny ruch w tym kierunku. Nie wykonałem takiego ruchu chociaż zauważyłem rzucający się nam mężczyznom w oczy brak obrączki i tylko ukradkiem spoglądałem na niewątpliwej urody współpasażerkę przedziału, wagonu i szerzej pociągu. Nasza swoboda uległa pewnego rodzaju ograniczeniom, a w nasze ruchy wkradała się niezamierzona i niezaplanowana poza. Drzemaliśmy od czasu do czasu, zamieniając nasze wierzchnie okrycia w poduszki. Faktem jest, że rozmarzonych ludzi upał w ogóle nie męczy, ale było gorąco dlatego powiew świeżego powietrza trzeba było zapewnić opuszczeniem jednej z szyb okna w wagonie, co bez słowa uczyniłem, nie pytając współpasażerki o zgodę. I tylko nie wiem, czy jak wykonywałem tę czynność pomyślała o mnie, że ze mnie niewychowany cham i prostak, czy raczej na odwrót, że oto uczynny człowiek, któremu zdarza się mieć dobre pomysły w życiu. Nie zapytałem czy mogę otworzyć okno, dlatego współpasażerka nie podziękowała i to by było na tyle. Na swojej drodze spotykamy szereg najróżniejszych mini zagadek i tak już jest, że wielu z nich nie udaje nam się rozwiązać, a jedyne co nam chodzi po głowie to domyślanie. Różnych domyślań ostatnio krąży po naszych głowach coraz więcej i więcej i taką rzeczywistość można jedynie skwitować prostym stwierdzeniem – takie czasy. Naprawdę nie wiem co zrobić żebyśmy przestali się tak dużo domyślać. Oparcie kanapy i podramienniki były prawdziwym wybawieniem w podróży, a następne co uczyniłem to umówiłem wynajęcie jednoosobowego pokoju hotelowego na jedną noc w ośrodku położonym niedaleko portu Świnoujścia. Koronawirus musiał mi ułatwić zadanie, bo wolny pokój znalazłem bez najmniejszych problemów, a podjęcie decyzji ułatwiało mi dysponowanie większą ilością gotówki, którą w pełni przezornie i zapobiegliwie wziąłem w podróż, możliwe, że w jedną stronę. Kurczowo trzymałem się poważnego postanowienia nie liczenia się z pieniędzmi, które istotnie trąciło zakochaniem. Dziesięć godzin jazdy co prawda trwało trzydzieści godzin, ale po upływie wskazanego czasu dojechałem na miejsce, to jest na dworzec w Świnoujściu skąd promem udałem się do Centrum miasta i hotelu. Z trasy dworzec – hotel nie pamiętam zbyt wiele poza bezdyskusyjnym i niewątpliwym urokiem najróżniejszych kilkupiętrowych kamienic. Załatwienie wszelkich formalności w recepcji hotelu nie sprawiło mi nawet najmniejszych problemów.

@Pan Ropuch zgadzam się z Tobą, też momentami czarno sytuację na ziemi widzę. Ale wierzę jeszcze w jakieś małe drzwi, które "gdzieś są" (Świetliki z ostatniej płyty) co nas uchronią:) Kiedyś dawne pokolenia przed nami mogły przynajmniej wierzyć w dobre i bezpieczne "potem", a nasze "potem" zaczyna być jakieś takie niepewne://

@GrumpyElf bardzo zgrabny wiersz. Naprawdę udany:)) Różnych rzeczy się w nim doszukuję;) I jakbym delikatny wpływ Error Errosa w nim nawet dostrzegał:)) Zresztą ten świetny poeta ma tutaj wpływ chyba na nas wszystkich:)

@Antoine W tak, wiersz to to nie jest. Ot taka luźna refleksja. Może wprawka? Może spróbuję jakiś nie wiem "lepszy" tekst napisać na ten temat? A, bo bym zapomniał, fajnie Antoni, że do mnie wpadłeś:)

@Mari_anna_ może tu o łokcie się rozchodzi, o właśnie łokcie?

@GrumpyElf nie chcę, choć wiem, że masz tutaj przykre doświadczenia :// Na pocieszenie mogę zapytać - kto ich nie ma, no kto? Jeśli Cię uraziłem przepraszam. Ale ja faktycznie co chwila trafiam na jakieś opracowanie, zazwyczaj totalnie pobieżne na ten temat, aż słabo mi się robi....

@w kropki bordo jak najbardziej serio. Piszesz świetne wiersze :)))) Czekam na nie.

@opal ależ ładne :O

@w kropki bordo Wooowww!!!

@Nikodem Adamski mnie najbardziej na dolegliwości sztuka pomaga:)) @Gosława dzięki Reni ach jak miło Cię tutaj poznać:)

@Gosława ja bym rzucam kubkami i talerzami, ale nie mam do kogo, a raczej w kogo:)) Poza tym narcystyzm, psychopłatkość i Zen:))

@GrumpyElf dzięki, być może faktycznie są takie osoby, ale ja nie znam fachowych opracowań na ich temat, a te internetowe po półtora strony to sobie można, no wiem, przeczytać dla zabawy:)) @Nikodem Adamski wiesz co czytam Twoje teksty, nie znamy się, wiem, że pisanie może być maską, ale ja u Ciebie nie widzę tego typu zaburzeń. A może tak jak ja jesteś narcystą? ;) @Gosława no w taką bajkę to ja Reni nie uwierzę, sorry, ja czasem myślę, że w związkach może różnie się układać co jest tak wielopoziomową i wielopłaszczyznową i wielopólną złożonością, że różne określenia czasem mogą przychodzić do głowy, zwłaszcza w złości :))

Niemalże codziennie, naprzemiennie, czytam pseudonaukowe opisy zachowań narcyzów i psychopatów. To modne jest ostatnio i się intensywnie klika. Wśród bliskich mi osób nie ma podobnych ancymonów. Nawet takie opisy nie pasują, choć zdają się pasować do wszystkiego. Staram się zresztą zrozumieć każdą osobę, a nie nieumiejętnie wtłaczać w szablonowy opis. Gdy patrzę w lustro dostrzegam narcystę i psychopłatka.