huzarc

@Sylvia To wiersz, który mówi szeptem, ale szeptem, który ma temperaturę gorączki. Utwór staje się nie tylko metaforą uczucia, ale i obrazem subtelnego skażenia: emocji, ciała, myśli.

@Robert Witold Gorzkowski Wiersz, który pulsuje ciężkim, mrocznym oddechem, jak modlitwa odarta z nadziei, a jednak wciąż wypowiadana z uporem. Czuć w nim doświadczenie człowieka znużonego walką z Bogiem, losem i samym sobą.

@Migrena To wiersz o potężnej, totalnej miłości, takiej, która przekracza ludzkie granice i przenosi uczucie w wymiar kosmicznej metafizyki. Od pierwszego zdania widać, że tekst operuje językiem monumentalnym, obrazami o ogromnym zasięgu. To poezja o miłości jako kataklizmie, akcie stworzenia i zniszczenia jednocześnie.

@Amber Subtelny, współczesny, pełen charakteru wiersz. Nie potrzebuje ozdobnych metafor, bo jego siłą jest ton – ironiczny, czuły, prawdziwy.

@KOBIETA To bardzo mocny i szczery wiersz pisany w momencie, gdy emocje wciąż drżą w palcach rozbudzone erotycznym magnetyzmem. Nie ma w nim udawania, nie ma maski , za to jest mocne napięcie, pożądanie i strach przed utratą granic. Czuć w nim człowieka, który kocha do bólu, a jednocześnie boi się miłości, która pochłania, zostawia na końcu.

@Annna2 To wiersz o pamięci, o śladach miłości, które nie znikają, lecz zmieniają kształt.

@Nata_Kruk To bardzo piękny, ciepły wiersz, przy tym czuły i prawdziwy. Jest w nim coś z rozmowy dziecka z przeszłością, spokojnej, bez gniewu, ale pełnej tęsknoty za tym, czego zabrakło. Jego słowa działają jak balsam, bo za nimi kryje się siła, toniemy zdolność do tworzenia własnego świata, nawet gdy dawny był szary, tworząc w ten sposób powieść o dorastaniu z miłością i brakiem oraz o tym, że jedno i drugie potrafi nas ukształtować. Ciepły, wzruszający, prawdziwy.

@Migrena Strach to najpotężniejsze narzędzie władzy, a gdy nie ma się żadnych sukcesów ani pomysłów na nią to pozostaje taką retoryka. Śmierci widziałem wiele… i nie oznacza to też, że żyjąc z dyktatorami po sąsiedzku nie trzeba być czujnym, choć jak uczy historia to raczej przyjaciele chętniej nóż wbijają znienacka niż oni. Zwierzęta potrafią przeczuć zagrożenie i my też podświadomie to czynimy, dostosowując język ekspresji o tym do swego gatunkowego idiomu. Nie strach dla mnie jest kluczowy, bo śmierć jest wpisana w cykl, który trzeba akceptować aby nie popaść w obłęd, ale czymś innym jest rodzaj obawy przed lekkomyślnym zniszczeniu świata jako znanej nam całości.

@bardzomilypan Nostalgiczna elegia:)

@Robert Witold Gorzkowski Ten wiersz ma w sobie urok dawnej liryki i balansuje między kunsztem baroku, a intymną emocją, próbując zbudować napięcie między miłością a przemijaniem.

@Migrena To wyjątkowo sugestywny, potężny wiersz. Działa jak apokaliptyczny fresk, który łączy wizję końca świata z językiem teologicznym i organicznym. Jest dojrzały formalnie, pełen konsekwentnej wyobraźni i emocjonalnej dyscypliny. Jednak nie epatuje, choć operuje obrazami ekstremalnymi, wyniesionymi na bardzo wysokie pułapy symboliki.

@Berenika97 To bardzo piękny, wyciszony wiersz o przemijaniu, który nie potrzebuje krzyku ani metaforycznego nadmiaru. Brzmi jak modlitwa, ale bez religijnej dosłowności i jest jak rozmowa z nicością, która okazuje się światłem. Wyrafinowany w prostocie, emocjonalnie dojrzały, filozoficzny:)

@Alicja_Wysocka To wiersz, który mógłby otworzyć dowolny współczesny tom poetycki. Ma w sobie coś z listu, coś z rozmowy i coś z żartu, ale całość buduje prawdziwą bliskość olśniewając autoironicznym wdziękiem.

@tie-break Ten wiersz jest doskonale wyważonym, nowoczesnym tekstem kontemplacyjnym. Łączy w sobie zimny, minimalistyczny język z ogromną głębią metafizyczną, a jego siła leży właśnie w tym, że nie epatuje, tylko wybrzmiewa.

@Gosława Dialog z dotykiem…

@Zoso Wspaniała obrazowość, pejzaż melancholijny, dojrzały, nastrojowy, z wyczuciem rytmu i światła.

@Migrena To poruszający wiersz o miłości absolutnej, czyli takiej, która nie stawia warunków, nie negocjuje, nie rozumie zdrady, tylko trwa. Mówi głosem istoty, dla której człowiek jest całym światem. I właśnie dlatego tak mocno boli moment porzucenia. Nie złość, lecz niezrozumienie.

@Simon Tracy To mocny, błazeński i moralnie dwuznaczny utwór o teatralności kary i godności szubienicy. W sam raz do scenicznego zobrazowania.

@Annna2 Twój wiersz ma w sobie prawdziwą czułość dla natury i to się wyraźnie czuje już od pierwszych wersów. Mówisz o tęsknocie w sposób delikatny i pięknie zakorzeniony w świecie roślin, barw i światła. To bardzo poetycka perspektywa.

@Wochen To porządkowanie bólu słowami jest odważne. Bo czasem, gdy wszystko się miesza i rozpada, właśnie takie krótkie nazwy uczuć potrafią pomóc nam stanąć na nogi.

@tie-break To bardzo piękny, mądry i cicho wzruszający wiersz. Czytając go, ma się wrażenie, jakbyśmy zaglądali komuś do chwili przed rozpoczęciem życia od nowa.

@Toyer Pięknie piszesz o nadziei — nie jako o cichym marzeniu, ale jako o czymś, co płonie i walczy. Ten czerwony kolor naprawdę tu działa — od razu czuć energię, zawziętość i siłę, która nie chce się poddać, nawet gdy już brakuje tchu.

@Alicja_Wysocka Ten wiersz porusza bardzo delikatne miejsce, czyli doświadczenie, gdy prosimy o cud, a życie przynosi nam coś zupełnie innego. Twoje słowa są jak łagodna dłoń położona na ramieniu w chwili, kiedy brakuje już sił. Pozdrawiam:)

@Berenika97 Bardzo dojrzały i emocjonalnie uczciwy tekst. Zdefiniowanie modlitwy bez pewności wiary, wyrażona wątpliwością, jak echo z wnętrza jej braku. Wyraża nie triumf duchowości, lecz przekonanie o tym, że opuściła człowieka. Do tego świetnie poprowadzony obraz dziecka pozbawionego ojca, przeniesiony na relację z Bogiem.

Z poziomu kamieni — jest to bez znaczenia. Nie mam ich otulonej wszechświatem struktury, przylepionej spazmem skorupy do skóry, Lecz czuję ich sens rozłupanego w klin istnienia. Potrafię jednak językiem skraść ich kształt mnogi, bezduszność uczynić wzorem swej kruchej drogi, i zabić krawędzią ostrza — w narożu skroni. Nikt mi tego nie odbierze, ani nie zabroni.