Konrad Koper

Może z perspektywy bytu przyszłego świat jest humanistyczny ?

Oczy głębokie. Rozgrzane policzki. Rzęsy – rafy. Ramiona szerokie. Uściski. Wytyczone strefy. Wiele daje morze. Choć płynie „orzech”.

@lena2_ Arcyciekawy !!

Idzie uczony… i bada konstelacje. To „okularnik”.

Ciemność nadaje kontury światłu.

Za tęczą wśród mgieł; stoi cudowny zamek. Może jest z „puchu”. Słychać opadające krople i zamierający wiatr… Materią są też marzenia.

@Radosław Symboliczny : pył i kometa...

Anieli grają, na „lirze”; wprowadzając w dobry trans. (Sen)

nosić płaszcz rozpięty bez guzików, czy koszulę staranie założoną.

@Waldemar_Talar_Talar Trafiony - niezatopiony !!

@Waldemar_Talar_Talar Jak zwykle... 6

@Nata_Kruk Sympatyczny- mocny- choć mroczny...

Niektórzy z Owoców Poznania; robią kompot dla przyszłych pokoleń.

„Trolle” chwycili; na planszy ustawili. Gra dla dorosłych ?

@Waldemar_Talar_Talar Wrażliwcze !!

Jeleń celowo zgubił jeden róg i przypomina…

Woda pieni się i jest nie tylko biała. Wśród fal rodzi się…

@Leszczym Myśl jest !!

@Waldemar_Talar_Talar Jak zwykle 6!

Bierze różaniec i przywołuje świętych. „ odmieni się los”.

Dotykając, czując, smakując, widząc… myślę.

@Waldemar_Talar_Talar Ten nieco inny - metaforyczny !!

I moje serce jest diamentowe- twarde; ale zniszczalne !

Barwny sweter - szachownica po prawej - „oko” po lewej…

Scena 5 Na scenie poeta i zjawisko. Poeta : „Maro przepadnij”! Zjawisko pulsuje. Poeta : „przestań !” Zjawisko szybciej pulsuje. Poeta : „Na wenę” Zjawisko : „Zostań” Poeta : Czym ? Zjawisko : Mną albo niczym ! Zjawisko przyciąga grawitacyjnie. Scena 6 Na scenie kosmita i poeta. Kosmita : „Yen, Yen, Yen ” Poeta : „ Mów normalnie ” Kosmita : „ Jestem panem gwiazd ! ” Poeta : „ Z czym przyszedłeś ? ” Kosmita : „ z kwarkami, atomami, cząstkami, drobinami, planetami, niebieskimi ciałami…” Poeta zasypia. Kosmita chodzi na paluszkach i rozsypuje powoli scrabble. Scena 7 Na scenie poeta i stonoga. Rozmowa : Poeta : „ Moja poezja to pomieszanie z poplątaniem .” Stonoga : „ Moje nogi też się plączą.” Poeta : „ Popełniam setki błędów.” Stonoga : „ Mam gorzej, potrzebuje stu butów.” Poeta : „Ale ja składam samokrytykę, samokrytykę, samokrytykę, samokrytykę !” Scena 8 Na scenie poeta i krytyk. Rozmowa : Krytyk : „Twoją poezje cechuje grafomania, epigonizm, lenistwo.” Poeta : „Mylisz się. Jak pszczoła robię miód i jestem pracowity. A ty jak pszczoła żądlisz ! ” Krytyk : „ Raczej ja jestem pszczołą, a ty trutniem. Scena 9 Na scenie tylko poeta. Monolog : „Weno przyjdź do mnie, zwłaszcza rano. Nie bądź ironistką ; ty taka i owaka… Może zawładnę tobą.” Po chwili słychać głośne kroki.