Wędrowiec.1984

@Alicja_Wysocka Nie spodziewałem się zakończenia, a takie jak tutaj bardzo lubię. Jest fajnie, ironicznie i mogłoby być nawet dłużej, ponieważ, kiedy kończyłem czytanie, literalnie wręcz czułem wielokropek. Super :)

@Somalija Odnoszę wrażenie, że się coraz bardziej w erotykach zatracasz. To dobrze.

@Alicja_Wysocka @KOBIETA Dziękuję. Bardzo się cieszę, że mój wiersz wywołuje aż takie emocje - tak zresztą powinien działać. Lubię swego rodzaju kokietowanie, zastosowane np. w tymże utworze.

@huzarc @Berenika97Dziękuję. Czas gra tutaj rzeczywiście kluczową rolę, natomiast nie ma żadnego erotycznego znęcania się. Jest niepokój, który występować musi, ponieważ jednocześnie wzmaga zniecierpliwienie. Poza tym... Albo dobra, zostawię to dla siebie. :-)

@viola arvensisOd dawna, jak zresztą sama wiesz, zazdroszczę Ci głębokiej wiary.

@hania kluseczkaTak!

Igraszki z czasem A gdybym tak spróbował jedną małą chwilę, Przemienić w nieskończoność? Powiedz, co ty na to? Sekunda, która szybko po sekundzie ginie, Nagrodą niechaj będzie, ale też zapłatą. A teraz dwie kolejne i dwie zaraz po nich; Te pierwsze, jakże krótkie. Chciałby się więcej, Lecz trzeba wszak odpocząć. Czyżbym był szalony? Och, widzę jak mnie prosisz. Są już, och, nareszcie! Wciąż nie wiesz, jak to działa? Proszę, mamy trójkę, A w trakcie trzech następnych znów odpoczniesz sobie; W porządku, wiem co czujesz. Skarbie, tak to ujmę: Wyruszasz w wyznaczoną oka mgnieniem drogę. To cztery? Ach, to cztery! Nie patrz tak, kochanie. Zbyt szybko wszystko mija. Proszę, bądź cierpliwa, Bo więcej, coraz więcej wkrótce już się stanie, Lecz teraz niechaj ciało jeszcze odpoczywa. No dobrze, powiedz kiedy piąta z nich wybije; Pamiętać musisz o tym. Sama wiesz najlepiej, Że nigdzie się przed czasem naga nie ukryjesz, Więc proszę, nie oszukuj. Wiesz, że znam cię przecież. Wołają głośno szóstki; Słyszę jak odliczasz, I słyszę też twój oddech między sekundami. Wystarczy. Odpoczynku kilka chwil się zbliża, Więc pomyśl o siódemce między oddechami. Rozumiesz wszystko, prawda? Widzę potwierdzenie, Więc zwiększać o sekundę rozkosz ciągle będę, Lecz po niej, by napawać móc się twoim drżeniem, Na moment identyczny ustanowię przerwę. Najdroższa, spójrz na siebie; Przyjrzyj się dokładnie, Bo oto namiętności rządzą emocjami. Do ilu umiesz liczyć? Czekaj, niech no zgadnę; Spełnienie nie tak długo wprawdzie przeciągamy. Co będzie za minutę, albo za godzinę? A jeśli nie pozwolę i przeciągnę dalej? Bo widzisz, nieskończoność powolutku płynie, Dlatego niespełniona przy mnie będziesz stale. --

@iwonaromaHehe zastanawiałem się, co odpisać, ale... wychodzi na to, że jest dokładnie tak, jak w wierszu. :-)

@Waldemar_Talar_Talar Nie ma sensu nazywać tych emocji. Wystarczy, że się je odczuwa.

@Somalija To jest to.

@Somalija Trochę mnie tutaj nie było, ale wciąż jesteś taka sama. I dobrze. :)

@Alicja_Wysocka Tak sobie pomyślałem: Jeśli nie da się schwytać, trzeba o nich pisać. Wtedy przetrwają wieki.

@Alicja_Wysocka Nie spodziewałem się zakończenia. Bywało, że w środku nocy brałem telefon i zapisywałem w nim wiersze, bo mnie w jakiś sposób natchnienie obudziło. Później dogorywałem rano, ale warto było.

@viola arvensis Czytając, odniósłem wrażenie, jakie zresztą dość często odnoszę, przyglądając się relacjom uczuciowym, że naprawdę przydałby się jakiś, nazwijmy to, protokół dyplomatyczny, który by budowanie wspomnianych relacji uprościł. To wszystko jest niesamowicie skomplikowane i widać, jak podmiot liryczny, w zasadzie z wersu na wers, się irytuje, etc.. Ten wiersz nie wziął się znikąd. Takie jest życie, niemniej jednak fajnie byłoby, gdyby w tej sferze było prościej. No ale cóż. Plusem jest inspiracja, pchająca artystów do pisania wierszy. :)

@viola arvensis Bardzo piękne, rzeczywiście, w dodatku z równie świetną pointą.

@Berenika97 Przypomniała mi się sztuka o tytule Pigmalion, opowiadająca bodajże o rzeźbiarzu, zakochanym w swoim dziele. Mam też wrażenie, że ona jakoby lekko bagatelizuje swojego malarza. Wyszło fajnie i spodobało mi się.

W sumie, prawda.

@MIROSŁAW C. dziękuję.

@viola arvensis Znam to, oj znam. Piękny przekaz, zwłaszcza końcówka, z którą mocno się identyfikuję.

@viola arvensis Tak, przeciążenie sensoryczne to bardzo duży problem dla osób w spektrum. Ciężko się pozbierać. Potrzebny jest najlepiej ciemny i przytulny pokój, a do tego cichy. @Dagna Po pierwsze, nie jestem na nic chory. Po drugie, jak tytuł zapewne sugeruje, tekst prezentuje przeciążenie sensoryczne w spektrum autyzmu, a to jest stan, w którym naprawdę bardzo ciężko pozbierać myśli, bo człowiek odczuwa np. jak każde kliknięcie myszki rozsadza głowę. Świat wtedy przytłacza i potrzeba dużo spokoju, by wrócić do równowagi. Nikogo o nic nie oskarżam, a że świat coraz bardziej się rozpędza i jest coraz bardziej głośny, to owszem, jest nie do zniesienia i jak zawsze mi to przeszkadzało i pisałem o tym, tak pisać nie przestanę. @Cyjan Dziękuję.

@Dagna Tekst mówi o bardzo dużym sensorycznym przebodźcowaniu, kiedy ma się dość wszystkiego. I tyle, nic więcej.

@andreas Dziękuję sa serduszko, no i limeryk bardzo fajny.

@sisy89 Dziękuję.

@sisy89 Dziękuję. Rozumiem. Też bardzo dużo o tym wiem.

Uważam, że to bardzo dobry kierunek. :)