Wędrowiec.1984

@Waldemar_Talar_Talar Nie ma sensu nazywać tych emocji. Wystarczy, że się je odczuwa.

@Somalija To jest to.

@Somalija Trochę mnie tutaj nie było, ale wciąż jesteś taka sama. I dobrze. :)

@Alicja_Wysocka Tak sobie pomyślałem: Jeśli nie da się schwytać, trzeba o nich pisać. Wtedy przetrwają wieki.

@Alicja_Wysocka Nie spodziewałem się zakończenia. Bywało, że w środku nocy brałem telefon i zapisywałem w nim wiersze, bo mnie w jakiś sposób natchnienie obudziło. Później dogorywałem rano, ale warto było.

@viola arvensis Czytając, odniósłem wrażenie, jakie zresztą dość często odnoszę, przyglądając się relacjom uczuciowym, że naprawdę przydałby się jakiś, nazwijmy to, protokół dyplomatyczny, który by budowanie wspomnianych relacji uprościł. To wszystko jest niesamowicie skomplikowane i widać, jak podmiot liryczny, w zasadzie z wersu na wers, się irytuje, etc.. Ten wiersz nie wziął się znikąd. Takie jest życie, niemniej jednak fajnie byłoby, gdyby w tej sferze było prościej. No ale cóż. Plusem jest inspiracja, pchająca artystów do pisania wierszy. :)

@viola arvensis Bardzo piękne, rzeczywiście, w dodatku z równie świetną pointą.

@Berenika97 Przypomniała mi się sztuka o tytule Pigmalion, opowiadająca bodajże o rzeźbiarzu, zakochanym w swoim dziele. Mam też wrażenie, że ona jakoby lekko bagatelizuje swojego malarza. Wyszło fajnie i spodobało mi się.

W sumie, prawda.

@MIROSŁAW C. dziękuję.

@viola arvensis Znam to, oj znam. Piękny przekaz, zwłaszcza końcówka, z którą mocno się identyfikuję.

@viola arvensis Tak, przeciążenie sensoryczne to bardzo duży problem dla osób w spektrum. Ciężko się pozbierać. Potrzebny jest najlepiej ciemny i przytulny pokój, a do tego cichy. @Dagna Po pierwsze, nie jestem na nic chory. Po drugie, jak tytuł zapewne sugeruje, tekst prezentuje przeciążenie sensoryczne w spektrum autyzmu, a to jest stan, w którym naprawdę bardzo ciężko pozbierać myśli, bo człowiek odczuwa np. jak każde kliknięcie myszki rozsadza głowę. Świat wtedy przytłacza i potrzeba dużo spokoju, by wrócić do równowagi. Nikogo o nic nie oskarżam, a że świat coraz bardziej się rozpędza i jest coraz bardziej głośny, to owszem, jest nie do zniesienia i jak zawsze mi to przeszkadzało i pisałem o tym, tak pisać nie przestanę. @Cyjan Dziękuję.

@Dagna Tekst mówi o bardzo dużym sensorycznym przebodźcowaniu, kiedy ma się dość wszystkiego. I tyle, nic więcej.

@andreas Dziękuję sa serduszko, no i limeryk bardzo fajny.

@sisy89 Dziękuję.

@sisy89 Dziękuję. Rozumiem. Też bardzo dużo o tym wiem.

Uważam, że to bardzo dobry kierunek. :)

@Alicja_Wysocka Bardzo fajnie napisane. Podoba mi się. Czy to jest wiesz o tym, jakobyś wstydziła się swoich cech przed kimś bardziej finezyjnym, ale jednak na końcu wiersza dajesz sobie ze wstydem spokój i postanawiasz być sobą? Takie mam przemyślenia z literalnego zapisu, ale pewnie pod spodem kryje się jakaś tajemnica, której jestem ciekaw, a być może nieświadom. :)

@Annna2 @Berenika97Zachwycam się. Najlepsze jest to, że czytając, instynktownie zwalniam.

@Berenika97 Niesamowicie kojący obraz. Cisza i spokój są wręcz namacalne. Super, bardzo mi się podoba. Gratuluję.

@Marek.zak1 Bardzo fajne, ale SOR to skrót. Powinieneś napisać: na SOR-ze.

@Somalija Masz rację. Dziękuję za serduszko. @Ewelina Dziękuję również. @Natuskaa Dziękuję.

@MIROSŁAW C. Tja... a dużo tych bodźców, to prawda. Dziękuję. @Robert Witold Gorzkowski Dziękuję. Tak jak pisałem wcześniej, chodziło mi o mocne sensoryczne przebodźcowanie, które ostatnimi czasy w ogóle nie chce odpuścić. Co do technologii, rozwój jest naturalną koleją rzeczy, to prawda, ale jego efektem ubocznym jest coraz to większe tempo życia. Jeszcze a propos fotografii analogowej, wciąż ma przewagę nad cyfrową. Kolokwialnie pisząc, piksel jest wciąż większy od atomu. :)

@Rafael Marius Dziękuję za serduszko.

@Berenika97 Dziękuję. Niestety, bodźców informacyjnych z czasem będzie więcej, ponieważ żyjemy w coraz szybszym i coraz bardziej zinformatyzowanym świecie.