tetu

mówiłeś, że jest w nas droga; mleczna jaskrawość — pełnia migocących gwiazd. nie odmieniam ich przez lata — świetlne dawno za nami. żyjemy i wszystko co nasze żyć będzie. jestem — jesteś cząstką pulsującego światła, wiecznością, która nawołuje. przez cały czas idziesz — idziemy szukając odpowiedniego świtu, by pogodzić się ze światem; złapać tej świeżej gałązki,

@egzegeta tak, wielce prawdopodobne, choć Twojego niku nie kojarzę. Chyba, że masz na PP inny, podobnie jak ja. Będę musiała to prześledzić :) Ale pamięć Cię nie myli z marguerite :) Pozdrawiam i dziękuję za miłe słowa.

Panowie @Jacek_Suchowicz @jan_komułzykant bardzo dziękuję za słowa, za to że zechcieliście przystanąć i dać coś od siebie. @Monia @Starzec @Sylwester_Lasota @Rafael Marius @andreas @iwonaroma @sisy89 @Leszczym dzięki że zajrzeliście. Pozdrawiam.

Iw, dziękuję i cieszy mnie, że podobują ci się te gwiazdeczki:) Pozdrawiam. @Marek.zak1 @MIROSŁAW C. @beta_b @violetta @JWF @Krzysic4 czarno bialym dzięki piękne za wgląd i podobanie.

Delikatnie, subtelnie i zmysłowo ubrałaś w słowa swój ogród. Pozdrawiam.

Jest w tym coś subtelnego, delikatnego, niby w zasięgu, a jednak nie do końca uchwytne. Czuję to. Pozdrawiam.

@agfka bardzo dziękuję za tą myśl. Serdeczności. @Tyrs dziękuję. Wszystkim, którzy choć przez chwilę tu przystanęli bardzo dziękuję za obecność, za zamyślenie. Pozdrawiam.

Podoba mi się, zwłaszcza dystych o mostach i puenta, ale jakoś mi nie brzmi ostatni wers pierwszej strofy. Pozdrawiam.

Dziękuję @violetta Pozdrawiam.

Tak jest. Słuszności tu wiele. Zawsze wszystko się wyolbrzymia, a jeśli chodzi o wizerunek, to już w ogóle:) Miłego.

I bardzo dobrze. Trzeba sobie torować drogę. Serdeczności Iw.

Zgadzam się z przedmówczynią. Jest myśl, jest refleksja, ale nad ostatnimi dwoma wersami warto się pochylić. Na swój użytek czytam tak: jestem tylko w kontekście myśli zdarzenia tak naprawdę w oceanie kropli jestem nie jestem Ostatni wers zamieściłam tylko ze względu na tytuł, bo inaczej też wymagałby korekty. Pozdrawiam.

rozchodzi się ulicami miast raz wpada w ucho i szumi to znów niesie domy ich pełne kieszenie słyszałam jak przypływa żłobiąc pamięć o twojej matce (ostatni raz widziano ją przed upływem dnia) siedziała wpatrzona w fale wyciągając koniuszki palców do małej dziewczynki

*** żywe światełko na skraju twego nieba sen o dolinie *** języki ognia pulsuje oddech świata bal wszystkich świętych *** tańczą ogniki muskając skórę ziemi za ostatni grosz *** w zasięgu światła majestatycznie żywy cień wielkiej góry Pamięci Romualda Lipko

mogłam to zignorować ale głód ma kształt wystającego brzucha pustych piersi nie da się wyssać dlatego nic z mlekiem matki przekłuwają usta noszą gniazda na głowach matki nosicielki matki z krwi i rzeki opowiedz mi o Etiopii dzieciach z przezroczystą skórą za żebrami głęboka otchłań — pieniący się Nil wylewa zawsze nie w porę jak sucha woda z łona pramatki sypie się piach

Bardzo fajny, rytmiczny wiersz. Pozdrawiam.

Świetny, dwuznaczny limeryk! :D

Ładnie. Prosto i od serca. Jest klimat i jest lirycznie. Pozdrawiam.

@andreas @poezja.tanczy dziękuję Wam za wgląd i słowo. Serdeczności. @Leszczym @Starzec dzięki za przeczytanie i ślad. Pozdrawiam.

No właśnie @Jacek_Suchowicz no właśnie, ile? Ładnie to ująłeś. Pozdrawiam i dziękuję.

Zwięźle, konkretnie, a co najważniejsze spójnie i wieloznacznie. Wszystkie rekwizyty świetnie się dopełniają. Bardzo mi się tutaj podoba. Pozdrawiam.

Zgadzam się z przedmówcą. Ładny, liryczny sonet. Pozdrawiam.

@Antoine W trzeba robić wszystko, grunt to się nie poddawać. Czas pokaże. Bardzo dziękuję za komentarz i takie spojrzenie na wiersz. Pozdrawiam. @MIROSŁAW C. @sisy89 @Sylwester_Lasota @Łukasz Jasiński @Rafael Marius @Yavanna dziękuję Wam za obecność i podobanie. Serdeczności.

Zabawa w zbijanego zawsze była wyzwaniem. Zwinne ruchy to coś co pozwalało uniknąć ognia. Choć nogi drżały tańczyłam swój taniec. W miejscu naszego placu czerwone buty; długie sznurówki sięgają kilometrów, tu nikt nie będzie chował bliskich. W twoich ustach ziemia stała się ciałem, butem, ogniem zaprószymy czas — niech spłonie. Pomyśl, ile będzie ważył popiół na moich plecach.

Ja wiem, ja wiem, to wszystko wina Tuska:D A tak poważnie bardzo mi się podoba Janko. Wiersz równy, rytmiczny, świetnie się czyta. Ten znak zapytania będzie wiecznie żywy, zawsze na czasie, bo winy się przelewają, piłeczki odbijają i tak już było i tak już będzie. Amen. Serdeczności.