tetu

To mi się bardzo podoba - nośna fraza. Zresztą, co tu dużo mówić, cały ten portret jest doskonaleniem uczuć i namiętności. Lepiej niż Migrena bym tego nie ujęła. Pozdrawiam.

Ładne to, takie delikatne.

@Waldemar_Talar_Talar @violetta dziękuję Wam za odwiedziny i podobanie. @huzarc @Migrena dzięki za wnikliwość i za Wasze celne komentarze. Cieszę się, że tak odebraliście ten wiersz. Pozdrawiam serdecznie. @Berenika97 Twój komentarz jest piękną laurką dla mojego wiersza. Dziękuję serdecznie. @Leszczym @FaLcorN @Andrzej P. Zajączkowski Wam również serdecznie dziękuję. Pozdrawiam.

jesień sączy nas duszkiem. w środku nocy wietrznie, dlatego nic o mnie. po tobie zamykam okna; przedsmak babiego lata i cała armia kasztanowych żołnierzy musi wystarczyć. do powrotu będę śniła pogodę, lipcowe katalpy przyciągające owady i ich czuły taniec podobny do ostatnich kroków. lubiłam ten szum, zapach, lekkie odurzenie, kiedy łączyliśmy słowa — białe kwiaty rozkwitały na ustach. będę śniła; akacyjną miłość trzeba przespać, a kiedy wrócisz spijemy nektar, rozpalimy ogień. w najkrótszą noc polowanie na czarownice będzie jak słowa-wianki, jak sen powstający z głodu.

Piękna poezja, czysta liryka. Przeczytałam z wielką przyjemnością. Pozdrawiam.

Bardzo mi się podoba takie ujęcie tematu. Poezja wzniesiona na wyższe rejestry, wyniesiona na wyżyny metafizyczne, krążąca w żyłach i po orbitach... Jest wiele pytań o fizykę poezji często jest tak, że jeden wiersz ma różne interpretacje, a co za tym idzie istnieje na różnych płaszczyznach, inaczej między nami wibruje, łączy światy... a my wciąż zadajemy pytania i wciąż nie mamy odpowiedzi. Tylko co to takiego poezja? Niejedna chwiejna odpowiedź na to pytanie już padła. A ja nie wiem i nie wiem i trzymam się tego jak zbawiennej poręczy. Wisława Szymborska

Wzruszający.

Bije z tego wiersza ogromna szczerość, a to ważne. Podoba się. Pozwoliłam sobie ciut go wyrównać. Mniej więcej tak: Nim niebo spadnie na głowę, a czas, jak szpadel wbije w piach. Poszukam sensu - światła powiek i całym sobą dosięgnę dnia. Każda sekunda to obłok nowy, co niesie zmianę pogody w nas i chociaż życie ma kształt stalowy, to nasze ciepło wyłomem zasp. Dlatego serca iskrą - nadzieją, pragnę opisać, do przodu marsz, by po jesieni, móc pójść zielenią, tam gdzie się skończę ja i mój czas. Co złego to nie ja;) Pozdrawiam.

Podmiot, który staje twarzą w twarz ze sobą robi "rachunek sumienia" analizując każdy detal, a także rozważa sens istnienia jako funkcji systemowej, trybiku w maszynie. Odważnie. Nie wiem dlaczego, ale gdzieś z tyłu głowy wykreował mi się obraz sztucznej inteligencji. To głęboki wiersz nad którym trzeba przystanąć. Lubię takie. Pozdrawiam.

@Annna2 @tie-break dzięki piękne za słowa. Pozdrawiam. @beta_b @Leszczym @Łukasz Wiesław Jasiński dzięki za wgląd.

Piękne obrazy namalowałaś słowem Nat. Widzę ten czarujący ogród mieniący się w rudościach, fioletach i czerwieniach, a wszystko to za sprawą duszy, serca i wprawnej ręki Artystki. Chcę więc być tą zbłąkaną ćmą szukającą światła z pewnością będzie mi tam dobrze. Oprócz obrazów rozsiałaś też zapach swojego ogrodu. Pięknie. Pozdrawiam.

To Przedzimie jest bardzo specyficznym wierszem. Dużo w nim łez. Przypomniał mi się utwór Mickiewicza Polały się łzy, który bodajże Julian Przyboś (o ile dobrze pamiętam) nazwał wierszem-płaczem. I taki trochę jest Twój wiersz; krwawy i łzawy. Łukaszu, czy w powyższym wersie nie masz przypadkiem literówki? lali - fala, czy fali - fala, bo ta lala (przepraszam, ale tak to wybrzmiewa) pasuje tutaj jak kwiatek do kożucha, albo ja czegoś nie kumam. Chyba że chodzi o wylewanie łez? Lanie łez? Hm. Ale wtedy wers powinien być zmodyfikowany, bo brzmi dziwacznie. Co złego to nie ja. Pozdrawiam.

@huzarc @Berenika97 @Nata_Kruk serdecznie Wam dziękują za tak rzeczowe i trafne komentarze. Bardzo lubię Wasze refleksje. Dobrej nocy.

W pełni zgadzam się z komentarzem @huzarc. Pozdrawiam.

zostań tafla nadal się szkli jeszcze tańczą drobinki życia jeszcze błyszczą spojrzenia nim dotknę lustra z ust wypuszczę motyla nikt nie wie jak długo przechodzimy w wieczność może utknę pomiędzy światłem lampy a szkłem mój motyl ma ciężkie skrzydła żarówka gaśnie tafla mętnieje po drugiej stronie cisza zagłusza ostatni ruch spójrz w lustro będę cię kochać na śmierć

Wszystkie tęcze świata łączcie się - taki to szczery i dziecięcy przekaz wyłania się spośród tych słów-obrazów. Pomimo zatartych jeszcze granic, między zabawą, a sztuką (o czym napisał huzarc), między tym, co ważne i mniej ważne, albo nieważne wcale, jest ta dziecięca spontaniczność, wrażliwość, o których ONE same nie wiedzą, a o które tylko my dorośli możemy się ocierać. Chłońmy to i czerpmy z tego pełnymi garściami. I tę wrażliwość i spontaniczność w pełni oddałaś. Pozdrawiam.

Piękne, liryczne cząstki. Odbieram je całą sobą. Doskonale rozumiem. Bardzo pojemna tytułowa iluminacja, która w kontekście całości daje niesamowitą przestrzeń i wiele do myślenia. Można podróżować nie tylko w głąb podmiotu lirycznego (stan psychiczny), ale można też pofilozofować, odkrywając głębsze, bardziej duchowe tudzież metafizyczne pokłady. Wiersz skłaniający do zadumy. Zatrzymałeś. Pozdrawiam.

@tie-break, piękne słowa, mądre spojrzenie. Dziękuję. @violetta, nawet nie wiesz w jakim jesteś błędzie. O związek trzeba dbać, o miłość trzeba dbać, każdego dnia pokazując, udowadniając sobie jak bardzo jesteśmy dla siebie ważni. Do udowadniania jest więcej niż mogłoby się wydawać i to żadna ujma, to wzajemny szacunek i zrozumienie. Pozdrawiam. @huzarc, bardzo mi miło, że tak odbierasz. Dzięki wielkie. @Simon Tracy, bardzo dziękuję za mocny głos. Pozdrawiam. @viola arvensis, cieszę się, że tak to widzisz. Bardzo dziękuję za komentarz. Serdeczności. @Berenika97, dziękuję za czytanie i podzielenie się słowem i za przestrzeń, którą dojrzałaś. Miło mi. Pozdrawiam. @Nata_Kruk, dzięki za wgląd i słowo. No właśnie, burza... Wytrawni łowcy burz od razu wychwycili;) Bardzo dziękuję. Pozdrówka. Ps Widzę, że pewien fragmencik nie uszedł Twojej uwadze:) Cieszy, że dojrzałaś ten myk;) @lena2_ @sisy89 @Natuskaa dzięki za uznanie. Pozdrawiam.

najlepiej dotknij. ciało pamięta strukturę dłoni; cichy puls i migotanie pierścionków, kiedy wyciągałeś rękę na zgodę. było wtedy intymnie, księżyc przyświecał słowom i noc zapadła w pamięć. nie możesz od tego uciec, dlatego rób co kochasz! dotknij; słowa mienią się bielą, nim zakopiemy nas w śniegu poproszę cię więcej. w twoim języku jestem burzą — sprawdź czy jestem...

Świetna, głęboka puenta! Mówi wszystko, co powinno wybrzmieć o człowieku! Zapamiętam to. Pozdrawiam.

Wsiąść do pociągu byle jakiego... Byle Na wprost, przed siebie :) Uśmiechnął mnie Twój wiersz i dobrze, a gdzieś w tle, w ostatniej cząstce jakbym słyszała Lokomotywę Tuwima :) Pozdrawiam.

Ileż, tutaj pięknych i niezwykle rzeczowych komentarzy! Dziękuję Wam serdecznie. Każdy komentarz, refleksja są niezwykle cenne. Jeszcze raz wszystkim dziękuję.

napisałabym do wieczności Ostatni wers bez spójnika. Poza tym doskonale. Świetny wiersz!