tetu

Piękne obrazy namalowałaś słowem Nat. Widzę ten czarujący ogród mieniący się w rudościach, fioletach i czerwieniach, a wszystko to za sprawą duszy, serca i wprawnej ręki Artystki. Chcę więc być tą zbłąkaną ćmą szukającą światła z pewnością będzie mi tam dobrze. Oprócz obrazów rozsiałaś też zapach swojego ogrodu. Pięknie. Pozdrawiam.

To Przedzimie jest bardzo specyficznym wierszem. Dużo w nim łez. Przypomniał mi się utwór Mickiewicza Polały się łzy, który bodajże Julian Przyboś (o ile dobrze pamiętam) nazwał wierszem-płaczem. I taki trochę jest Twój wiersz; krwawy i łzawy. Łukaszu, czy w powyższym wersie nie masz przypadkiem literówki? lali - fala, czy fali - fala, bo ta lala (przepraszam, ale tak to wybrzmiewa) pasuje tutaj jak kwiatek do kożucha, albo ja czegoś nie kumam. Chyba że chodzi o wylewanie łez? Lanie łez? Hm. Ale wtedy wers powinien być zmodyfikowany, bo brzmi dziwacznie. Co złego to nie ja. Pozdrawiam.

@huzarc @Berenika97 @Nata_Kruk serdecznie Wam dziękują za tak rzeczowe i trafne komentarze. Bardzo lubię Wasze refleksje. Dobrej nocy.

W pełni zgadzam się z komentarzem @huzarc. Pozdrawiam.

zostań tafla nadal się szkli jeszcze tańczą drobinki życia jeszcze błyszczą spojrzenia nim dotknę lustra z ust wypuszczę motyla nikt nie wie jak długo przechodzimy w wieczność może utknę pomiędzy światłem lampy a szkłem mój motyl ma ciężkie skrzydła żarówka gaśnie tafla mętnieje po drugiej stronie cisza zagłusza ostatni ruch spójrz w lustro będę cię kochać na śmierć

Wszystkie tęcze świata łączcie się - taki to szczery i dziecięcy przekaz wyłania się spośród tych słów-obrazów. Pomimo zatartych jeszcze granic, między zabawą, a sztuką (o czym napisał huzarc), między tym, co ważne i mniej ważne, albo nieważne wcale, jest ta dziecięca spontaniczność, wrażliwość, o których ONE same nie wiedzą, a o które tylko my dorośli możemy się ocierać. Chłońmy to i czerpmy z tego pełnymi garściami. I tę wrażliwość i spontaniczność w pełni oddałaś. Pozdrawiam.

Piękne, liryczne cząstki. Odbieram je całą sobą. Doskonale rozumiem. Bardzo pojemna tytułowa iluminacja, która w kontekście całości daje niesamowitą przestrzeń i wiele do myślenia. Można podróżować nie tylko w głąb podmiotu lirycznego (stan psychiczny), ale można też pofilozofować, odkrywając głębsze, bardziej duchowe tudzież metafizyczne pokłady. Wiersz skłaniający do zadumy. Zatrzymałeś. Pozdrawiam.

@tie-break, piękne słowa, mądre spojrzenie. Dziękuję. @violetta, nawet nie wiesz w jakim jesteś błędzie. O związek trzeba dbać, o miłość trzeba dbać, każdego dnia pokazując, udowadniając sobie jak bardzo jesteśmy dla siebie ważni. Do udowadniania jest więcej niż mogłoby się wydawać i to żadna ujma, to wzajemny szacunek i zrozumienie. Pozdrawiam. @huzarc, bardzo mi miło, że tak odbierasz. Dzięki wielkie. @Simon Tracy, bardzo dziękuję za mocny głos. Pozdrawiam. @viola arvensis, cieszę się, że tak to widzisz. Bardzo dziękuję za komentarz. Serdeczności. @Berenika97, dziękuję za czytanie i podzielenie się słowem i za przestrzeń, którą dojrzałaś. Miło mi. Pozdrawiam. @Nata_Kruk, dzięki za wgląd i słowo. No właśnie, burza... Wytrawni łowcy burz od razu wychwycili;) Bardzo dziękuję. Pozdrówka. Ps Widzę, że pewien fragmencik nie uszedł Twojej uwadze:) Cieszy, że dojrzałaś ten myk;) @lena2_ @sisy89 @Natuskaa dzięki za uznanie. Pozdrawiam.

najlepiej dotknij. ciało pamięta strukturę dłoni; cichy puls i migotanie pierścionków, kiedy wyciągałeś rękę na zgodę. było wtedy intymnie, księżyc przyświecał słowom i noc zapadła w pamięć. nie możesz od tego uciec, dlatego rób co kochasz! dotknij; słowa mienią się bielą, nim zakopiemy nas w śniegu poproszę cię więcej. w twoim języku jestem burzą — sprawdź czy jestem...

Świetna, głęboka puenta! Mówi wszystko, co powinno wybrzmieć o człowieku! Zapamiętam to. Pozdrawiam.

Wsiąść do pociągu byle jakiego... Byle Na wprost, przed siebie :) Uśmiechnął mnie Twój wiersz i dobrze, a gdzieś w tle, w ostatniej cząstce jakbym słyszała Lokomotywę Tuwima :) Pozdrawiam.

Ileż, tutaj pięknych i niezwykle rzeczowych komentarzy! Dziękuję Wam serdecznie. Każdy komentarz, refleksja są niezwykle cenne. Jeszcze raz wszystkim dziękuję.

napisałabym do wieczności Ostatni wers bez spójnika. Poza tym doskonale. Świetny wiersz!

Milczysz a ja chciałabym wiedzieć dokąd suną chmury ile kropel spadło nim wyrosłeś z poszarpanego ciała — cień kładzie się u stóp góry na podobieństwo i wiarę jestem kamieniem Milczę a ty chciałbyś wiedzieć dokąd będę wyrastać cieniem w kamieniu światło spójrz w górę chmury płyną brzegiem mieszczą się w dłoniach

Bardzo sympatyczny i klimatyczny wiersz. Skoro warto całować się z deszczem to powiedzenie: nabrać wody w usta ma od dziś nowe znaczenie;) Fajny. Pozdrawiam.

Świetna puenta. Budzik łupiący orzechy zabieram:) Pozdrawiam.

Mam nadzieję, że pod lir jak mówi, tak zrobi i faktycznie nie da się zwieść. Smutna to historia, ale w puencie, co bardzo ważne jest światełko. Niech moc będzie z pelem. Pozdrawiam.

Każdego z nas dopada jakaś niemoc, a tej twórczej chyba doświadczył każdy poeta. I choć to dołujące uczucie z pewnością minie. Trzeba cierpliwości. Natchnienie pojawia się często w ułamku sekundy, wystarczy maleńka iskierka. Papier zaczeka, jest cierpliwszy od człowieka. Pozdrawiam.

Ach ta zmiana czasu:) Doskonale ją osadziłaś w pierwszej cząstce, w dodatku w parze z Vivaldim. Cóż chcieć więcej... Całość świetna, niezwykle klimatyczna, nie mówiąc o puencie, która w ujmujący, subtelny sposób oddaje upływ czasu. Bardzo mi się podoba takie obrazowanie. Piękny wiersz. Pozdrawiam.

@Nata_Kruk @Leszczym @Berenika97 pięknie Wam dziękuję za komentarze. Wasze słowa i interpretacje są bezcenne. @Nata_Kruk @Berenika97 dziewczyny trafiłyście w punkt z komentarzem. @piąteprzezdziesiąte @iwonaroma @huzarc dziękuję za obecność i uznanie wierszydła. Pozdrawiam.

Mądrze i prawdziwie. Serdeczności.

Niezwykle sugestywny obraz Marku. Na wielki plus druga i ostatnia strofa, choć całości nic nie brakuje:) Podobają mi się wszystkie odcienie prędkości - fajna, pojemna fraza. Miło było się u Ciebie zatrzymać. Pozdrawiam.

Nato, piękny, mądry kawał poezji. Zobrazowałaś to, na co ciężko się patrzy, o czym trudno myśleć, ale również to, co chciałoby się oglądać częściej (historyjka jednego bajkowego popołudnia) nie myśląc o tym, co czai się za plecami i w umysłach "królów tej ziemi" Ta kanonada odległa o kilometry w każdej chwili może zbliżyć się na niebezpieczną odległość. Mamy ją z tyłu głowy. Dziękuję za wiersz. Pozdrawiam.

No, Florian! Bardzo, bardzo na tak. Dobry, nastrojowy kawał poezji. Podoba się. Pozdrawiam.