WarszawiAnka

@Wędrowiec.1984 : ...i jeszcze raz. :) Teraz gdy okręt na dnie osiada, być może ciągnie w toń, po kryjomu, na metalowych, twardych pokładach niszczącą, straszną siłę atomu...

O, nieoczekiwana zmiana stylu! :))) Bardzo zgrabnie i na czasie. Myślę, że wielu odnajdzie się w Twoim wierszu. Ja mogę docenić tylko walory literackie, bo jeśli o kawę chodzi, piję jedną na... miesiąc. :) Ale bardzo lubię zapach. Dobranoc. :)

Teraz już harde okręty nie pójdą szybko w odmęty... :)

Kropelka deszczu czekała, by w swoim czasie uruchomić sztorm...

@Wędrowiec.1984 : Dziękuję. :)

...bo jak do tej pory każdy Twój sonet jest godny poprzedniego. :)

Czy czytałeś może mój wiersz "Kropelka wody"? Jeśl nie - zapraszam. Tam jest odpowiedź na Twoje pytanie:

@Wędrowiec.1984 : Dziękuję. :)

Skąd takie perwersyjne myśli.

@Artbook : Dziękuję. :)

A muzycznie kojarzy mi się tak: Pozdrawiam :)

Doskonały pomysł! :)

Nie zawodzisz nigdy! :) Urzekła mnie natychmiast pierwsza zwrotka: jest po prostu bajeczna! Słyszę ten dźwięk kropli, czuję ich dotyk... "Wichru milion córek" przywiódł mi natomiast na myśl córy powietrza, do których dołączyła mała syrenka z baśni Andersena... W dalszej części wiersza tak jak @Justyna Adamczewska pomyślałam o Latającym Holendrze. Pytanie "Lecz gdzież załoga moja?" przypomniało mi jednak również upiorną historię statku "Mary Celeste", który znaloziono dryfujący na pełnym morzu bez załogi i pasażerów. Do dzś nie wiadomo, co się z nimi stało... Pozdrawiam :)

Skoro masz takie odczucia, to znaczy, że przekaz wiersza do Ciebie trafił. Tak, on jest w jakiś sposób przerażający. Peelka jakby rzednie... Dziękuję i pozdrawiam

Słuszne pytanie. Peelka podświadomie wie, że czeka ją ból, ale nie umie znaleźć / nie zna innej drogi, albo też łudzi się, że może tym razem będzie inaczej? Może też świadomie wybranym bólem zagłuszać inny ból. Doskonale rozszyfrowali mój wiersz czytelnicy w komentarzach powyżej - polecam! :) Pozdrawiam

@Młoda : Dziękuję za Twój głos. :)

Bardzo dziękuję za Twój wnikliwy komentarz. :) Przyznam, że choć miałam cały czas świadomość, że tytuł jest dwuznaczny, treści nie odnosiłam do tego drugiego znaczenia - wyrazu twarzy. Cieszę się, że tak ten wiersz zinterpretowałaś. :) Masz zupełną rację. Pozdrawiam :)

@Andrzej_Wojnowski : Dziękuję za Twój głos. :)

Dziękuję za zwięzły, treściwy i trafny komentarz. Czasem rzeczywiście nie ma innej drogi. Czasem nie umiemy min obejść, albo chodzenie po minach jest jedynym sposobem na życie, jaki znamy. Czasem warto. Oby nas wzmocniło, a nie zabiło... Pozdrawiam

@Bogdan Brzozka : Dziękuję. :)

To prawda, ale bywa i tak, że po chwilach szaleństwa wraca życie...:) Pozdrawiam

@Wędrowiec.1984 : Dziękuję. :)

Dlatego miny Ci nie straszne. :)

Oby tak było! Ale czy będąc coraz cieńszym można być silniejszym? Chociaż z drugiej strony cieniutkie jedwabne nitki są jednocześnie mocne... Dziękuję i pozdrawiam wzajemnie :)

@Bogdan Brzozka : Dziękuję za Twój głos. :)