Polman

Zmieniłeś treść Twojego poprzedniego wpisu. Mało eleganckie.

Nie

Poezja nie winna być tylko rozumianą, ma być też sztuką.

Ten fragment przypomina mi jak żywo 7 złotych pytań kryminalistyki:-) A jeśli chodzi o tą oś i konsensus:-) Jak ja lubię charakterne kobiety:-)))) Jedna taką mam w domu ;-) Uwielbiam z nimi grać na remis :-) Pozdrawiam. Trybunał do roboty! Please :-)

Szanowna @tetu utrzymywałem przez cały czas gotowość do poważnego dysputu. Z pewnym niepokojem obserwowałem poziom nalewki w butelce. Ten widok budził mój niepokój o dalsze losy tej gotowości. Ale dotrwałem. Prawie już na oparach:-) Wracając do meritum. Oś problemu jest wyraźnie zarysowana. Proponuje przekazać problem Poetyckiemu TSUE do rozpatrzenia. Poznajmy opinię forum w tej kwestii! A nalewka jest mocna. Lekko cierpka i nie za słodka. Extra!!! Gdybyśmy ją skosztowali razem, to myślę, że oś problemu by nie wytrzymała:-) Konsensus murowany:-) Pozdrawiam:-)

Miłe spotkanie szanowna @tetu. To chyba nasz pierwszy raz:-) Przesyłam w ten deszczowy i pochmurny poranek najserdeczniejszy z moich uśmiechów :-) Jak widzisz wdaliśmy się z Lehajem w tą dysputę. Postawiłem problem w związku z Twoim fragmentem wiersza: " teraz mamy tylko chwilę i oczy zwrócone w naszą stronę" Ten problem polega na tym, że zrodziła się taka wątpliwość: Czy w teraz gdy mamy tylko chwilę i oczy zwrócone w naszą stronę, to czy te oczy z nas wyszły i stanęły obok nas i wtedy zwróciły się w naszą stronę. Wydaje mi się, że osią problemu jest spójnik "i". A co sądzisz gdyby to "i" stało się "a" albo "ich". Jeden problem rodzi kolejne, Nie wiem jak poważny będzie nasz dyskurs i nie wiem co mam dziś zrobić z tą nalewką :-) A kochana Żona ma dziś wolny dzień i ona, (jak to każda żona :-)), nie znosi nierozwiązanych dylematów egzystencjalnych. To trzeba wyjść z siebie i stanąć obok, czy nie :-) @tetu serdecznie pozdrawiam i miłego dnia. Dla wszystkich też :-)

Zaraz, chwileczkę:-) Oczy mogą być ich albo nas. Nie mogą być ich czyli nas :-) Chyba ta poranna nalewka miała na mnie jakieś przedłużone działanie :-))))) Idę spać :-) Czołem :-)

To można mieć oczy zwrócone w swoją stronę? Tak albo nie :-)

Nie, nie zgadzam się:-) " wchodzisz w mój cień jakbyś chciał zostać na dłużej pozwolimy sobie za jakieś sto lat teraz mamy tylko chwilę i oczy zwrócone w naszą stronę" Ona mówi do niego: " "wchodzisz w mój cień jakbyś chciał zostać na dłużej " I dalej "pozwolimy sobie za jakieś sto lat" i na koniec do niego mówi to "teraz mamy tylko chwilę i oczy zwrócone w naszą stronę". A to my mamy na nich spojrzeć "zobacz jacy oni mali".

Podmiotem lirycznym jest ona i on i oni mają ""oczy zwrócone w naszą stronę" Jakoś nie mogę sobie tego wyobrazić:-)

PRZYSZŁY BÓL JEST CZĘŚCIĄ TERAŹNIEJSZEGO SZCZĘŚCIA? Największe szczęście nie leży w posiadaniu, lecz w pożądaniu czegoś. To rozkosz, która nigdy nie znika, która jest wieczna, ale która staje się twoim udziałem, tylko gdy to czego pożądasz jest nieosiągalne. Jesteśmy niczym kamienne bloki, z których rzeźbiarz wykuwa postać człowieka. Uderzenia jego dłuta, które tak bardzo ranią, są tym co czyni nas idealnymi. A powinno się być zranionym? Tak, bo wtedy się uczymy. Ból to megafon Boga, który ożywia głuchy świat. Żyjemy w cienistej dolinie. Słońce zawsze świeci gdzie indziej. Za zakrętem drogi, za wzgórzem. Gdy się kogoś kocha, to się nie chce, by ten ktoś cierpiał. To nie do zniesienia. Chce się to cierpienie wziąć na swoje barki. Skoro nawet ja tak czuję, to dlaczego nie Bóg? Nie czekam już na nic nowego. Nie zaglądam za następny róg. Nie szukam niczego za następnym wzgórzem. Jestem tu i teraz i to wystarczy. W taki sposób jesteś szczęśliwy? Przyszły ból jest częścią teraźniejszego szczęścia? Czytamy, aby wiedzieć, że nie jesteśmy sami. Sądzisz, że to prawda? Przypuszczam, że niektórzy powiedzieliby: Kochamy, żeby wiedzieć, że nie jesteśmy sami. Nie sądzę, aby ktokolwiek z nas chciał być samotny. Po co nam miłość, skoro jej strata tak boli? Dwa razy w życiu dano mi wybór. Jako chłopcu i jako mężczyźnie. Chłopiec wybrał bezpieczeństwo. Mężczyzna cierpienie. Teraźniejszy ból jest częścią przeszłego szczęścia. Tak to działa. Jesteśmy parą skarpetek nie do pary... I tak będziemy się sprzeczać… Tak, wiem… Jak skarpetki nie do pary… jedna zmięta i porozciągana, druga cała w dziurach, szara i sztywna od brudu, jedna biała, bawełniana, ty byłabyś ciemnobłękitna, albo kanarkowo-żółtą. Znamy się od lat, mimo to nadal nie rozumiem co daje ci siłę. Nie wiem… chyba po prostu nie potrzeba mi wiele… Okno, uwielbiam przez nie patrzeć. Czasem przeleci ptak, czasem trzmiel, co dzień coś innego. I to jest całe życie… Całe życie oprawione w ramki... Widzisz tę chmurę, tam wygląda trochę jak baba z wielką dupą… Z jednej strony łysa. Spójrz patrzy na ciebie! Nie widzę jej… Widzę ciebie… I co widzisz? Moją żonę… Zawsze tak było… Chciałbym żebyś wróciła… Dlaczego miałabym to zrobić? Bo jesteś lepsza niż ja… Wcale nie! Byłaś i jesteś wszystkim, czego mi trzeba… Wszystkim!

Chce coś wyjaśnić: Oglądając Boże ciało dwa fragmenty tego filmu odebrałem jako czysty przekaz poetycki. Zebrałem je w dwu tekstach, czyli Modlitwie i Zabiłem…. Nie jestem więc autorem tych tekstów. Myślę, że autorem jest autor scenariusza Mateusz Pacewicz. Te dwa teksty, to kontynuacja mojego pomysłu, aby na bazie wiernych dialogów z wybitnych filmów stworzyć tekst poetycki. To są takie moje dwie kolejne próby realizacji tego pomysłu. Poprzednie były w wierszach: PRZYSZŁY BÓL JEST CZĘŚCIĄ TERAŹNIEJSZEGO SZCZĘŚCIA? – to na podstawie filmu Cienista dolina Richarda Attenborough, oraz Jesteśmy parą skarpetek nie do pary... – na podstawie filmu Maudie. Pozdrawiam.

Chce coś wyjaśnić: Oglądając Boże ciało dwa fragmenty tego filmu odebrałem jako czysty przekaz poetycki. Zebrałem je w dwu tekstach, czyli Modlitwie i Zabiłem…. Nie jestem więc autorem tych tekstów. Myślę, że autorem jest autor scenariusza Mateusz Pacewicz. Te dwa teksty, to kontynuacja mojego pomysłu, aby na bazie wiernych dialogów z wybitnych filmów stworzyć tekst poetycki. To są takie moje dwie kolejne próby realizacji tego pomysłu. Poprzednie były w wierszach: PRZYSZŁY BÓL JEST CZĘŚCIĄ TERAŹNIEJSZEGO SZCZĘŚCIA? – to na podstawie filmu Cienista dolina Richarda Attenborough, oraz Jesteśmy parą skarpetek nie do pary... – na podstawie filmu Maudie. Można ocenić, czy to dobry pomysł. Pozdrawiam.

Ojcze, dzisiaj chcemy przyznać się, że jesteśmy chorzy Jesteśmy chorzy na chciwość Musimy mieć więcej Więcej pieniędzy Więcej drogich ubrań Więcej samochodów Więcej ludzi, którymi chcielibyśmy rządzić… Dlatego teraz Panie upadamy przed Tobą na kolana I wstydząc się tego, że jesteśmy mali… Ojcze, przyznaje się do winy Chcę być ważny Chcę być lubiany Chcę być podziwiany Chcę być zawsze pierwszy w centrum uwagi Chce nie tylko mieć więcej, ale chcę mieć więcej od innych Boże wybacz mi Wybacz mi, że codziennie szukam kogoś, kto jest gorszy ode mnie Pomóż mi być takim jak Ty Pomóż mi być pełnym pokory PS Obowiązkowo muszę coś wyjaśnić w związku z tym tekstem. Ale chwilowo to sekret :-)

Jestem mordercą Tak dobrze słyszeliście Zabiłem Zabiłem myślą Zabiłem zaniedbaniem Zabiłem czynem Bo wiesz, w czym jesteśmy dobrzy? W skreślaniu W pokazywaniu palcem Wybaczyć to nie znaczy zapomnieć To nie znaczy udawać, że nic się nie stało Wybaczyć to kochać Kochać kogoś pomimo jego winy Jaka by ona nie była PS Obowiązkowo muszę coś wyjaśnić w związku z tym tekstem. Ale chwilowo to sekret :-)

Czytałem Twój tekst z ogromną przyjemnością >-) Brawo! Pokażę te linie nad którymi bym jeszcze trochę popracował: Urwiska pełne od tych Co najbardziej chcieli żyć (tu razi "co") Nikt nie chce nikim być (tu tylko szyk nikim-być) Albo nietypowi my Najmniej Cię mam Kochanie, wciąż Cię szukam po klawiaturze. A w tym fragmencie traci się gdzieś zawarta tu myśl: Przez jeden konflikt Cierpi tysiące ludzi Gdy świat się ugnie Komuś pod jedną liną Gdzie giną ludzie O których nikt usłyszy Nie będę się mądrzył co robić. Ty to zrobisz najlepiej:-) Pozdrawiam:-)

Moje wrażenie: „ Chodzi mi o to, aby język giętki, powiedział wszystko, co pomyśli głowa…”

‹ wróć Jak poinformowała dziś Barbara Szczerba z biura prasowego małopolskiej policji, grupa młodych osób naruszyła nietykalność cielesną obywatelki Pakistanu próbując zerwać jej z głowy hidżab. https://wiadomosci.onet.pl/kraj/krakow-napasc-na-pakistanke-w-tramwaju-policja-szuka-swiadkow/8s55xdc

Widziałem Boże Ciało. Ten film uważam za dający wiele do myślenia. Szczególnie, jeśli tą filmową małą wioskę potraktujmy jako alegorię czegoś znacznie większego. To jest wybitny film bardzo młodych twórców. PS. Mam pewien pomysł. W związku z tym filmem. Może wkrótce go pokażę :-)

Dostałem buziaka :-) Miła tantiema :- A nasze córki pięknie go wydrukowały, oprawiły w ramki i dały mi na urodziny. Właśnie patrzę jak wisi na ścianie mojego pokoju. A przy okazji mam konkurs :-) Kiedy są moje urodziny? Jak poczytasz moje teksty, to tą zagadkę rozwiążesz. Dla tego, kto pierwszy odpowie, prześlę mój tomik poezji. A warto :-) PS. Chyba zdobędę zaszczytny tytuł DZIADKA MARKETINGU :-) Pozdrawiam.

Ten wiersz bardzo długo remontowałem:-) A swoją drogą Marcinie ja przyznam się do czegoś. Ja wolę swoje teksty publikować w Warsztacie. A dlaczego? Bo tu dłużej żyją. A dlaczego? Bo w tym folderze sortowanie domyślne utworów jest według daty ostatniej aktualizacji. To daje szanse, że jak ktoś zauważy ciekawy tekst nawet po dwu miesiącach i go skomentuje, to przesunie się on na czoło listy. I tak żyje dłużej. W folderze Wierze gotowe kluczem sortowania domyślnego jest data publikacji. Wiersze dwumiesięczne są już zasypane pyłami Wezuwiusza :-) Przy okazji przypominam mój stary pomysł - UTWÓR MIESIĄCA Ale kto to jeszcze pamięta :-) Marcin, pozdrowienia :-)

Natalio, bardzo dziękuję za miłe słowa :-) Życzę więcej wolnego czasu :-) Pozdrawiam.

Dziś to widać. że to były prorocze słowa.