befana_di_campi

"Tę jedną chwilę życia", nie "tą" :) Dla mnie wiersz ładny, taki domowo-kobiecy, bez metaforycznych udziwnień :-) Serdecznie :)))

Czułe :)

Można by się było z tymi wywodami zgodzić, gdyby nie wręcz powszechne przyzwolenie na dręczenie zwierząt jak ostatnio miało miejsce rzucanie małymi królikami o podłogę :\ Wesoło było, oj wesoło :( "Kot-maskotka"? Na wsi, przy płocie??? Wyobraźnia iście koronkowa!

Przeciągi potrafią być złowieszcze, dlatego nie stawia się doniczkowych kwiatów w strudze powietrza,

A gdzie weterynarz? O, jacy humanitarni :\ Brrr. Humor jak ta "ciężka woda" :]

"Życie" jest rzeczownikiem abstrakcyjnym, dlatego w liczbie mnogiej brzmią mi sztucznie :) :)))

Co za głupi wiersz(yk) !!! Na dodatek okrutny!!! :]

Pamięci Nelly Sachs (1891-1970) Motylopodobna albo ciężkostopa uśmiechnięta łagodnie jak kat w czerwieni Błędnooka wypowiada się wyjątkowo rzeczowo Za uchem pulsuje krzykiem bądź zasklepiona ciszą i opowiada. I opisuje białych nocy smoliste księżyce A swoim świetlnym punktem znad czoła przemieniona w migocącą gwiazdę woła samotna sobie zostawiona o miłość. Tę najzwyklejszą pod słońcem

Tak było tamtego roku :)))

Przy haikupodobnych inwersje są na porządku dziennym ;)

zimowa wiedźma śniegi zaczarowała na lazurowo * hematytem staw akwamaryną błękit mróz cały w soplach * plus gołoledzi mniej kłapią przez komórki patrzą pod nogi * poniebieszczone marzenia wymarzone styczniowa bajka * noc Svarowskiego kryształem i obrączką księżyca srebrną

Była zimowa Wielkanoc, była :) W kwietniu 2013 roku. Pokryte zmrożonym śniegiem pola sprawiały wrażenie polukrowanych. Jak przy tym opisie serwisu w XII Xiędze "Pana Tadeusza" ;)

Może nie pasuje, to zjawisko nie jest jednak przeze mnie wydumane: http://www.rmf24.pl/foto/zdjecie,iId,1273537,iAId,97185 ;)

Tu środek zimy a śniegu - ni grama Za to rozzielenione trawniki niby wodorosty w syrenich kosach I na niebie podwójna tęcza uśmiechnięta zagadkowo wszystkimi barwami 10.01.2014

Ja też :)))

Dopowiedzenie ujęte w formie recenzji: Refleksje na temat: Josif Brodski: Znak wodny / Przeł. Stanisław Barańczak. Strofy weneckie przeł. Krystyna Krzyżewska. Kraków: Wydawn. Znak, 2010 Przypływ i odpływ, szelest, szmer, plusk, szept, rezonans i cisza, stukanie kropel, strumyczków deszczowych ciurkanie, szum albo żywiołu mokrego kocie pomrukiwanie. Muzyka wody we wszelkich jej natężeniach, półtonach, fonograficznych niuansach, gradacjach, odcieniach raz wznoszenia się, kiedy indziej opadania. Często światło bez dźwięku oraz dźwięk bez światła bądź jedno i drugie z cykliczną regularnością przechodzące w jedno oraz w drugie. Temu, kto chciałby potraktować tę nadrealistyczną poezję jako zwykłą prozę, to gorąco odradzam lekturę. Mimo szczupłej objętości, Znak wodny J. Brodskiego wymaga (oraz domaga się) natychmiastowego uruchomienia własnej wyobraźni. Jego Wenecja wcale nie musi być naszą Wenecją, jakkolwiek w moim osobistym przypadku, Wenecja Brodskiego to przede wszystkim: moja (i tylko moja), prywatna Wenecja. Wenecja, do której coraz bardziej pragnie się powracać, lecz nigdy nie chce się w niej na zawsze zamieszkać. Sama Książeczka przepięknie wydana, cudownie ilustrowana oniryczno realistycznymi fotografiami autorstwa Pani Joanny Gromek-Illg. Publikacja-objawienie. Jak omówiłam prozę (poetycką), teraz z kolei skupię się na mistycznie melodyjnej poezji Twórcy z miasta nad Newą m. in. dzięki nieziemsko pięknym ilustracjom wymienionej Joanny Gromek-Illg. Niejako w Aneksie wydawca zamieścił 3 poematy Autora Znaku wodnego. Są to: Laguna oraz dwa cykle Strof weneckich, czyli wpierw wyśpiewane poezją po czym opisane potocznym językiem weneckie zdarzenia (a właściwie odautorskie wrażenia, sny i przeczucia). Zjawiskowe fotografie nie są opisane ani też podpisane, ponieważ ich czas oraz miejsce trzeba samemu sobie dookreślić, na przykładzie urywków strof cytowanego Brodskiego, gdzie np. okładkę i stronę przedtytułową przedstawia: Adriatyk zwykle jeszcze przed brzaskiem porannym, / nocą napełnia kanał po brzegi jak wannę.... S.14: ...miasto pomału / porcelanową stłuczkę zacznie przypominać / i stos zbitego kryształu, ss.19-20: ...wszystko się podwaja prócz losu i wody, s.28: Patrz w górę / ujrzysz uśmiechy skrzydlatych lwów..., s. 36: Płyną śmieci.[...] / poranny promień błyskiem ostrym / ciągnie po [...] cegłach i arkadach, ss. 44-45: Za złotą łuską okien wpływa w kanał oko / tłuszczu w brązowej ramie, s.52: Pałace jak zsunięte pulpity już gubi / światło mgłą zasnute. S.62: struga ulicy zwęża się [...] wije jak węgorze..., ss.68-69: ...podeszwa na stałe / nie zostawia śladu, jak łódź na wodnej gładzi; s.76: ...dźwięk przeczy zarówno sobie, jak też i słowom [...] przed małym lecz drapieżnym biesem... , s.84: Tonące miasto, tam gdzie [...] bezwzględny rozum staje się mokrym spojrzeniem, ss.92-93: Dźwięk kościołów weneckich jak serwisów kawowych, ss.106-107: Mokra pętla przystani..., ss.113-114: Iglice i kolumny, arkady i mury, / sztukaterie bram, mostów, pałaców, ss.124-125: Czas wynurza się z wody / i zmienia od nowa / tylko wskazówką zegara. I tak oto na naszych oczach przemija postać świata widzialnego. Przechodzi, odchodzi, mija. Odpływ, przypływ, przypływ, odpływ, deszcz i mgła. Skądś sączące się Largo z Concerto in Fa minore (par.: L`inverno) mojej największej muzycznej, z Wenecji rodem. Miłości w osobie Monsignore Antonia Lucia Vivaldiego.

Głodno? Na wyszywanej makatce? Bo u mnie lodówka pełna i nawet obdarowuję Sąsiadów tym, co mi się za dużo ugotowało / upiekło, ponieważ bardzo nie lubię marnować jedzenia ;-) Dla kociny - obojętnie jakiego koloru - także by coś się znalazło. Np. jajko od prawdziwej kury :-) :)))

Motto: "Trzej Królowie wichry ciszą i krzyżyki na drzwiach piszą" Wenecjo przeszklona laguno gdzie woda kołysana stopą Nic dla mnie z twoich dreszczy usypanej stłuczki szklanych dzwonów lub piękna jak stalagmit - - - - - - - - - - - - - - - - Wybrałam żar kaflowego pieca - Bezlistny pejzaż niebieskiej oddali domowej makatki w niej tańczące wiatraki sierotka Marysia skrzaty i sześć kucharek

Już to widzę ;)))

"Klasę"? Nowe modne określenie :\ Przecież ani Oxyvia, ani ja poprzez nasze ciut odmienne stanowiska nie stajemy sobie w poprzek? Różne są szkoły oraz teorie. Ja reprezentuję szkołę "ujotowską", Oxyvia - z Uniwersytetu Warszawskiego...

Kochana, ale my w naszym polskim języku stosujemy alfabet łaciński! I żeby było ciekawiej: także nasza gramatyka jest (niemal) tożsama z fleksją łacińską, nie mówiąc o składni. To niektórzy mają wprost we krwioobiegu...

Przecież ja te wybrane przykłady z "v" przepisałam z "Małego Słownika Języka Polskiego PWN" ;) Więc jeżeli ten SJP podaje, znaczy one są! Prócz tego przez pewien czas moja dawna działalność naukowa skupiała się m.in. wokół dawnej polszczyzny, która z pseudoanglojęzycznym aktualnym bełkotem nie miała naprawdę niczego wspólnego, jakkolwiek przerywniki rodem z GB też się pojawiały: lord, lady, spleen, lunch, spaniel. Nawet owo tak teraz nachalne "sorry" czy OK. O "waginie" jako "waginie" ani nikt nie pisał, ani nikt się nie wypowiadał. Tak samo jak o "c***e".

"Sromać się", "srom", "sromięźliwy" = staropolskie i wcześniejsze dotyczące "wstydu" [pochodne: wstydać - - -> do tej pory pochodny "zawstydzający" i późniejsze słowa: wstydzić (się), wstydliwy]. Bardzo rzadko występuje w języku polskim literka "v": chociażby z łacińskiego "verte" oraz vacat, vademecum [to w starszych tekstach] ale: varietes, varia, varsaviana veto, vice- [m.in. vice-premier, dyrektor, przewodniczący] vide, video, vis-a-vis, vivat, volksdeutsch, votum, Violetta. W terminologii medycznej pisze się "vagina", "wagina" zastąpiła wyżej wyszczególnione określenia, zwłaszcza w publicystyce feministycznej.

Rozczaruję: kiedy byliśmy w gościach albo mieliśmy gości ;-) Osobne posłania, choć w jednym pokoju wyjątkowo nam służyły ;-)))

"Tę literówkę", nie "tą literówkę"...