Arsis

@OloBolo opustoszały bar... północ... barman czyszczący powoli szklanki, przeglądający je pod światło... w lustrze czyjaś twarz... moja, twoja... niczyja...

@Anastazja Sokołowska wiatr rozszumiały... wiatr przeglądający z szelestem strony książki... wiatr ukryty, bliski, daleki... wiatr...

@Annuszka ładne jest niebo, takie kobaltowe z białymi kłębami chmur... ładnie szumią drzewa, zwłaszcza pod wieczór.. smugi blasku na piaszczystej alei... motyle...

@error_erros dziękuje wam, chłopaki za zerknięcie... ćma uderza wciąż o żarówkę... @Leszczym spala się, przylatuje następna...

@Koziorowska ...

@aniat. ...

Jest już późno… Noc mnie dopieszcza kryształowymi łzami, które skapują na kartkę niedokończonego tekstu o samotności… Kto do mnie mówi? — Ach, to ty, nocy moja, jedyna… Piękna i miłosna… Patrzę na zwiędnięty w wazonie kwiat. Pajęczyny kołyszą się na suficie, ścianach. Drobinki kurzu wirują w obskurnym świetle słabej żarówki… Szepty w mojej głowie. Gorączkowy gwizd sennych koszmarów… Nocy moja… jedyna… piękna… Kochasz mnie, prawda? — Miłością niewysłowionej tęsknoty… … Chłód zatyka płuca… Prostuje i gnę trzeszczące place… Próbuję pisać, wciąż pisać na rozrzuconych, poplamionych alkoholem kartkach… Co? — Nie pamiętam… Jakaś dziwna tęsknota ściska pulsujące skronie stalową obręczą. … Kto tu jest? — Ach, to ty, nocy moja, jedyna… Właśnie recytowałem zduszonym głosem wiersz, zanurzony w metaforyce obłędu… Nie potrafię utrzymać długopisu w zdrewniałej dłoni. Nie trafiam w literki klawiatury… Słychać brzęk toczących się po podłodze pustych butelek… Już nic nie napiszę, gdyż szaleństwo rozerwało na strzępy duszę… … Wiem, że chodzisz za mną w szalu księżycowego blasku… … Tak bardzo… … Ja z tobą, choćby na koniec czasu… … Miłosna melancholio… (Włodzimierz Zastawniak, 2021-05-29)

@aniat. ...

@aniat. ładne... sentymentalne...

Przynoszę ci bukiet czerwonych kwiatów… Chyba to róże… Nie wiem — nie znam się na nich. Ale powiedziałaś kiedyś, że są ładne, choć krótko stoją w wazonie… Kładę ci je na lastrykowej płycie, która została nadkruszona, kiedy grabarze nasuwali ją nad twoją trumną … Mamo… Zatyka mnie w piersiach, kiedy o tym myślę… Nie stać mnie na nową, na wyrycie twojego imienia… Na prowizorycznej tabliczce postawiłem zapalony znicz, aby nie porwał jej wiatr… Przecięcie ramion krzyża każę przyozdobić mosiężną głową Jezusa, żeby było ładniej… Ale nie teraz… Później… Mamo… Co u mnie? No cóż… Nie potrafię się pozbierać i nie wiem, kiedy to nastąpi… Przytłacza mnie życie z chrzęstem gąsienic najeżdżającego czołgu… Czasami mi się wydaje, że i ja jestem skorodowany, jak ta żelazna kupa zbędnego złomu… … Nie doczekałaś wnuka ani wnuczki… Nie naprawię już tego… Wybacz… (Włodzimierz Zastawniak, 2021-05-26)

Opuszczone domy spoglądają na mnie czarnymi prostokątami okien i drzwi. Niewidzące spojrzenia, upodobnione przez te wszystkie lata ― do oczodołów w olbrzymich czaszkach dawno wymarłych stworzeń… Pożółkłe kępy wysuszonych traw. Na twarzy powiew letniego wiatru i słońce padające z ukosa. Pamiętam, że wtedy, pod wieczór upalnego dnia lipca, kiedy ― będąc jeszcze dzieckiem ― upadłem ― potknąwszy się o krótki cień drzewa. Rozbiłem trzymany w rączce gliniany dzbanuszek, przebiegając tędy za którymś z kolei razem… Płakałem długo i płaczę nadal, natrafiając jedynie na zardzewiałe, porzucone artefakty przeszłego czasu. Przesypujący się przez palce pył… (Włodzimierz Zastawniak, 2018-07-18)