Arsis

@corival cześć, corival...

@corival cześć...

@Gosława cześć... @Gosława a wokale pozostałych panów?

@Gosława cześć...

Jesteś daleko, a może — blisko? Wiesz, patrzyłem dzisiaj w jaskrawe słońce, poprzez kryształy łez czerwcowej ulewy… Podwójna tęcza… Mosty znikąd… … donikąd… Potoki dusznego powietrza, mdława woń dojrzałych kwiatów… Prześwity w cienistych smugach… Ptaki… Gdzie jesteś? Szedłem przed siebie, okryty mrokiem chwilowej nawały… Przyjdź… (wiem, jesteś bardzo zajęta) Tak po prostu, w tajemnicy przed światem… Nikt nas nie ujrzy, nie usłyszy… … nie pojmie… Spłoniemy w sobie, okryci jedynie — drżeniem łkającego świtu… Choć raz… Czekam pod zegarem, na rozsłonecznionym placu… Mogłaby to być nasza schadzka… Ja, w garniturze… Ty, w zwiewnej sukience… Twoje włosy lśniłyby plamami słońca… Wyostrzone oczekiwaniem, skupione w źrenicach oczy… (Włodzimierz Zastawniak, 2021-06-05)

Tak, pamiętam, byłem tu wtedy, ale ― w poprzednim wcieleniu.. Promienie słońca wpadają przez brudne, popękane szyby, upodobnione do kościelnych witraży. Zacieki na ścianach, zwisające z sufitu kable… Zardzewiałe przedmioty rozsypują się w proch i pył… Ogromne, produkcyjne hale, iskrzyły niegdyś od prądu, przekleństw i nawoływań. W których pachniało potem, chłodziwem, krwią… Teraz ― w całkowitej ciszy z plamami światła (z ową tajemnicą czasu i wirującymi drobinkami kurzu) stoi rząd zimnych, całkowicie martwych maszyn. Żałosne, wyeksploatowane skorupy z rdzawymi smugami na poprzecieranych tabliczkach znamionowych. Poobijane, śmierdzące smarem korpusy frezarek, przypominające śpiących na stojąco zgarbionych ludzi. Idę dalej, szukając olśnionej wieczności. Oglądam każdą porzuconą rzecz. Obserwują mnie uśmiechnięte postacie z pożółkłych, częściowo zdartych reklamowych plakatów. Wiem, że coś mówią, szepczą, lecz ― nie rozróżniam ich słów. Zagłusza je gwiżdżący szmer promieniowania kosmosu. Ów szmer narasta, kiedy się do nich zbliżam, lub nawet oddalam. Lub, kiedy się nachylam, zbliżając twarz do usłanej opiłkami żelaza podłogi… (Włodzimierz Zastawniak, 2018-07-30)

@Anastazja Sokołowska

@Anastazja Sokołowska migot refleksów oślepia i rani... szumią nadbrzeżne trawy, kołysząc do snu dookolną ciszę...

Widziałem panią… — Dlaczego tak krótko? Uchwycony w przelocie błysk szklanych źrenic…Westchnienie wiatru na twarzy… Melancholia przemijania… … Widziałem panią w urzędzie… Długie włosy splecione w warkocz… Niebieskie oczy… … lekki chód… Poczułem muśnięcie palców, kiedy podawałem wniosek o odpis skrócony aktu zgonu mojej matki… Spięcie mózgowych neuronów wytworzyło iskrę — zapalającą niemalże papier… Spopielone piksele — spadały powoli… … zasypując szarą powłoką martwą ziemię … … Zapatrzona w ekran komputera, w cyfry, urzędowe formuły… Nie zwracając na mnie najmniejszej uwagi, nie zdając sobie sprawy, nic nie wiedząc… … Po prostu — spodobała mi się pani… Czy to źle? … Zakochałem się. … Nic pani nie wie… Nic… (Włodzimierz Zastawniak, 2021-06-01)