Arsis

@Anastazja Sokołowska

@Anastazja Sokołowska migot refleksów oślepia i rani... szumią nadbrzeżne trawy, kołysząc do snu dookolną ciszę...

Widziałem panią… — Dlaczego tak krótko? Uchwycony w przelocie błysk szklanych źrenic…Westchnienie wiatru na twarzy… Melancholia przemijania… … Widziałem panią w urzędzie… Długie włosy splecione w warkocz… Niebieskie oczy… … lekki chód… Poczułem muśnięcie palców, kiedy podawałem wniosek o odpis skrócony aktu zgonu mojej matki… Spięcie mózgowych neuronów wytworzyło iskrę — zapalającą niemalże papier… Spopielone piksele — spadały powoli… … zasypując szarą powłoką martwą ziemię … … Zapatrzona w ekran komputera, w cyfry, urzędowe formuły… Nie zwracając na mnie najmniejszej uwagi, nie zdając sobie sprawy, nic nie wiedząc… … Po prostu — spodobała mi się pani… Czy to źle? … Zakochałem się. … Nic pani nie wie… Nic… (Włodzimierz Zastawniak, 2021-06-01)

@OloBolo opustoszały bar... północ... barman czyszczący powoli szklanki, przeglądający je pod światło... w lustrze czyjaś twarz... moja, twoja... niczyja...

@Anastazja Sokołowska wiatr rozszumiały... wiatr przeglądający z szelestem strony książki... wiatr ukryty, bliski, daleki... wiatr...

@Annuszka ładne jest niebo, takie kobaltowe z białymi kłębami chmur... ładnie szumią drzewa, zwłaszcza pod wieczór.. smugi blasku na piaszczystej alei... motyle...

@error_erros dziękuje wam, chłopaki za zerknięcie... ćma uderza wciąż o żarówkę... @Leszczym spala się, przylatuje następna...

@Koziorowska ...

@aniat. ...

Jest już późno… Noc mnie dopieszcza kryształowymi łzami, które skapują na kartkę niedokończonego tekstu o samotności… Kto do mnie mówi? — Ach, to ty, nocy moja, jedyna… Piękna i miłosna… Patrzę na zwiędnięty w wazonie kwiat. Pajęczyny kołyszą się na suficie, ścianach. Drobinki kurzu wirują w obskurnym świetle słabej żarówki… Szepty w mojej głowie. Gorączkowy gwizd sennych koszmarów… Nocy moja… jedyna… piękna… Kochasz mnie, prawda? — Miłością niewysłowionej tęsknoty… … Chłód zatyka płuca… Prostuje i gnę trzeszczące place… Próbuję pisać, wciąż pisać na rozrzuconych, poplamionych alkoholem kartkach… Co? — Nie pamiętam… Jakaś dziwna tęsknota ściska pulsujące skronie stalową obręczą. … Kto tu jest? — Ach, to ty, nocy moja, jedyna… Właśnie recytowałem zduszonym głosem wiersz, zanurzony w metaforyce obłędu… Nie potrafię utrzymać długopisu w zdrewniałej dłoni. Nie trafiam w literki klawiatury… Słychać brzęk toczących się po podłodze pustych butelek… Już nic nie napiszę, gdyż szaleństwo rozerwało na strzępy duszę… … Wiem, że chodzisz za mną w szalu księżycowego blasku… … Tak bardzo… … Ja z tobą, choćby na koniec czasu… … Miłosna melancholio… (Włodzimierz Zastawniak, 2021-05-29)