Arsis

Absolutny bez-czas… — kwintesencja stagnacji… — Nic… Choć wciąż się coś wydarza, dokonuje się niewidzialnie — poprzez podział szaro-błękitnych pikseli… … milczące przedmioty… — Kurz… … nieustanne próby przełamania nocy — grzęzną w zarodku… Scalają się ze sobą, aby ulec natychmiastowej anihilacji — w rozbłysku czarnego światła… Jednostajny ton… … piskliwy szum eksplodującej wieczności — zalewa czaszkę — monotonią zdarzeń… … wewnątrz — zmarznięta na kość — wypalona bryła… Coś w rodzaju dawnej egzystencji — irracjonalne i groteskowe — wrosło korzeniami w ziemię na krawędzi świtu… * Obłoki przytłaczają swoim ciężarem… Ranią betonowymi, przyciętymi równo krawędziami… Odbija się o dalekie wzgórza — zanikający pogłos — pradawnej burzy… W rozdartym — jak papier powietrzu — mdława, elektryczna woń Stworzenia… Parujące, sine niebo — okrywa sobą — milczenie rzeczy… … będącą raczej odpadem… — nieudaną formą ewolucji… * Przemykają jakieś obrazy, niewyraźne widma… — rozpływają się w podmuchach wiatru… Powstają w całkowitej ciszy nowe, całkiem nierealne… … będące zdeformowaną kopią samych siebie… Doskwiera im samotność… … niemożność ujrzenia swojego odbicia, choć tworzą się — z coraz większą siłą… … i uderzają skrzydłami w powłoki skał… Giną… Znowu są… … coraz bardziej udziwnione… … nonsensowne… (Włodzimierz Zastawniak, 2021-06-26)

Nacierające zewsząd ściany… — przytłaczają obojętnością i milczeniem… — miażdżą… Wdycham zapach kurzu, odpadającej farby… Zwisających fragmentów — zdartych tapet… … to nicość wypełza z każdej szczeliny, każdego pęknięcia… Płótna pajęczyn okrywają moje puste, niewidzące oczy — opadającą powoli maską… Nasłuchuję swojego umysłu… … meandrów mózgowych korytarzy… W łkającym przeciągu, trzaskają gdzieś daleko drzwi z pogłosem echa… Kto ma przyjść? … nie przyjdzie nikt… Otwierają się i zamykają — spękane gorączką — blade usta… Do kogo należą tym razem? … sączy się z nich ciemna, lepka krew… Gorączkowy, piskliwy szum — rozsadza uszy i czaszkę… Niewyraźne widma — ulegają ciągłej metamorfozie… … kłębią się… — ewoluują na czyjeś niejasne podobieństwo… — giną… (Włodzimierz Zastawniak, 2021-06-25)

@aniat. ja też lubię powracać... gdzieś tam, w na zawsze utracone...

@corival cześć, corival... taka samotna wyspa, gdzieś na środkowym pacyfiku... obmywana przez huczące fale...

@corival cześć, corival...

Mów do mnie… Jesteś daleko, wiem… Pamiętasz? Poszliśmy wtedy — na Syberię… … w głębokie odmęty ciszy… Kiedy podążałem za tobą w ślad, jakże błękitniało w prześwitach niebo… — ja — na wieczne osiedlenie, ty — na cztery lata… Uderzani w twarze witkami gałęzi… … przedzieraliśmy się… Teraz milczysz… Przybliżasz się, to znów oddalasz… … okrywana zasłonami czasu… Co mówisz? Nie słyszę… Zagłusza ciebie piskliwy szum — straszliwej gorączki… Poruszasz wolno bladymi ustami… … w aureoli mżących pikseli samotności… Gdzieś tam — nasz dom… … porosłe łodygami chwastów, unicestwione szczęście… (Włodzimierz Zastawniak, 2021-06-22) *** Inspirowane powieścią pt. „Wzgórze Błękitnego Snu”, Igora Neverlego.

@aniat.

@aniat. czy to jest ten smutek? chyba go znam... @aniat. @aniat. @aniat.

@Somalija masz, to soundtrack do filmu animowanego o wojnie nuklearnej...

@aniat. przegoń dziada... pogoń kijem... i kto to mówi... ktoś zaprzepaszczony w otchłani mroku...

@Somalija z fascynacji historii z zakresu zimnej wojny i rozwojem broni jądrowej...

@Somalija przebijająca się przez pokłady czasu melancholia mojego poprzedniego wcielenia...