Mateusz

JacekSojan: Nullum magnum ingenium sine mixtura dementiae fuit. Pozdr. J.S

Ada lokomotywa luks. Kulawy Tom oko lada.

Czarna Dama:Dzięki serdeczne, że nie wiem, co odpowiedzieć... Pozdr. b; J.S

Mundus vult decipi, ergo decipiatur - naturalia non sunt turpia. Amicus certus in re incerta cernitur bona fide. Pozdr. J.S

Ada rak, Sam, Ula, Baks... obok tam? O Tina pogna Tango. Gna Tango Pani to? - Matko Boska! Balu maskarada?

O dar: od-lew jar. Iks, obora, pałac. I co Magnat? A Tanga moc! I cała par! O Boski raj! W Eldorado.

Joanna Janina:Przepraszam, ale nie mogłem Tobie odpisać ponieważ musiałem nagle wyjść z domu w pilnej sprawie. I dopiero teraz wróciłem, po dość długiej nieobecności A względnie Twojego wiersza, to bardzo ładnie go napisałaś, Podobają mi się szczególnie metafory. A czytając je domyśliłem o czym, ten wiersz mówi. Każdy z nas chciałby sięgną i wejść na ten szczyt i zobaczyć, to co jest nam skryte dla oka. A ten klucz zapewne sugeruje-"klucz Piotrowy" który może jedynie otworzyć bramy tego niebo. A te wersy mi mówią tak: Nie patrz okiem, lecz sercem, bo serce to uczucie, a oczy iluzja. "trzeba patrzeć sercem nie okiem sokoła" Pozdr. b; J.S

Joanna Janina:właściwie miałem napisać tak-"na każdy kroku - śmierć zaglądała ci w oczy" A końcową puentę zmieniłem, ale nie wiem czy dobrze. Dzięki za wizytę. Pozdr. b; J.S

Chciałeś dogonić wiatr i strzały w locie, tchu tak brak ci było ognistym zapale. Jak błyskawice z burzą gromy leciały, śmigłe twe myśli z natury wyzwanie. Wolny kozak stepów na rączym rumaku, przeciw tatarskiej szarańczy, ścinał głowy zła. Jeździec bezkresnych łąk z ogniem w oczach i koń jego, co z kopyta szedł w boje jak w tan. Ile ciał usłanych na podolskich równinach, błędnych dusz krwawych, pełnych worów kości. Ilu ziemi jęknęło plunęło z krwi w te trupy - nim zasnęli na wieki z opatrzności losu. Dokąd gnasz, na złamanie karku, Ty kozaku grzeszna dzika istoto, jeźdźcu bez głowy. Bacz na bicz boży, co kark uciąć może, na każdym kroku - śmierci zaglądałeś w oczy. Opętany w dzikim szale pływałeś w czerwieni, bez sumienia zabijałeś, wierny swej idei wolności. Gnałeś z muzyką w uszach, z rytmem wiatru, w śpiewie pieśni wojennych idących ze stepu. Poległeś ze zdradzieckiej strzały łucznika wbitą w serce, niechybną, ostrzem aż do bełtu. Ty Atamanie z zewu stepów, z duszą wolności i życia, zamknąłeś na zawsze księgę, swoich łąk i swobód. Po Tobie szły szeregi innych braci, jak cienie i duchy, w brzmieniu kopyt, w brzęku stali, w bojowych surm ryku. Tobie podobni z krwi, grotu i miecza, jak wichry, teraz leżą i śnią kroniki wolności we wspomnieniach.

Leokadia Koryncka;nie ma sprawy, niech zostanie. Pozdr J.S

Agata Lebek;przypomniała mi się przypadkiem ta cytowana scena z Szekspira. Romeo i Julia | William Szekspir Spis treści > Akt III > SCENA PIĄTA JULIA Chcesz już iść? Jeszcze ranek nie tak bliski, słowik to, a nie skowronek się zrywa I śpiewem trwożnym przeszył ucho twoje Co noc on śpiewa owdzie na gałązce Granatu, wierzaj mi, że był to słowik. ROMEO Skowronek to, ów czujny herold ranku Nie słowik, widzisz te zazdrosne smugi, Co tam na wschodzie złocą chmur krawędzie? Pochodnie nocy już się wypaliły I dzień się wspina na gór szczyty Chcąc żyć, iść muszę lub zostając - umrzeć. P.S. A mój wiersz względem Twojego komentarza, na warsztacie poprawiłem na lepszy. Pozdr. J.S

Miłość żyje wiecznie Przykro mi tracę ciebie Skąd na niebie tyle gwiazd a byłem już tak blisko podziel się ze mną niebem jednym blask drugim ciemność oczy duszy tkają sny i zapisują w słowa miłość rozdziela mi serce Skąd na niebie tyle gwiazd Przykro mi tracę ciebie Jestem twój uwierz we mnie niebo dotknęło ziemi do drzwi realność puka ja nie jestem wyrocznią spadam jak zeschnięty liść czasu cofnąć nie można pragnę być blisko ciebie Jestem twój uwierz we mnie Przykro mi tracę ciebie Ty jesteś dla mnie wszystkim widzę łzy w twoich oczach przytul mnie choć na chwilę nie potrafię tak kochać biegnę myślami w przyszłość zabierz mnie ze sobą więcej mi nie potrzeba Ty jesteś dla mnie wszystkim

Leokadia Koryncka:podoba mi się Twój wiersz. Ja mam w podobny w klimacie, ale w innym stylu. Pisałem w tzw.(Pierścieniu dla tej formy) a ja połączyłem ze ze sobą. w taki swój eksperymentalny sposób. Pierścień zaczyna się kończy zawsze. tym samym wersem. Jest siedmiosylabowy w każdym wersie i zawsze musi mieć osiem wersów. A między nimi sam sobie dodałem to powtarzające się wersy. Chcesz zobaczyć ten wiersze w wierszu. To mogę go tu Tobie tu wkleić, a później wytnę. Policz sobie sylaby w każdym wersje, jak w w drugie zwrotce, czy w trzeciej. Może już go, gdzieś widziałaś... Napisz tylko, tak lub nie. Pozdr. b; J.S

nie da się wytrzymać tego szafirowego koloru ogrodniczych portek jak zboczonych kałużnych gaci i tych wambidamskich ruchów które koszą trawnik jakby to robił świńskim ryjem który zżera łąki kradnąc ziarna polnych zbóż a ta maszyna to koszmar wieków nie mogę znieść tego widoku Janusowego oblicza chyba że się mylę co do punktu widzenia Fly Elika:Pozwoliłem sobie na małe zmiany. Ale tak sobie poeksperymentowałem z Twoim wierszem Nie bierz tego tak na serio. Pozdr. J.S

Boskie Kalosze;zapomniałem, że Ty jesteś Boski/e/ Chociaż kalosz/e/... bliski ma związek. -"z sędzią kaloszem" Tak więc coś w tym jest. Boskie kalosze to bajeczny nick. Jak już były - "buty siedmiomilowe", to i kalosze też mogą być. www.pl.wikipedia.org/wiki/OuLiPo Chciałbym zobaczyć te sonety o których tu mowa. Pozdr. b; J.S

Wszystkich obecnych pozdrawiam i proszę o pokutę i rozgrzeszenie. Ps. Szkoda, że tytułu wiersza nie można zmienić. Pozr. b; J.S

Dlaczego nie dac temu wierszowi plusa aprobaty, skoro chciał się o czymś przekonac wzlatując ponad zmowę i dojrzał czym dla niektórych jest miłość Dnia: Dzisiaj 10:38:52, napisał(a): Fly Elika Fly Elika:Dziękuję Tobie, za aprobatycznego plusa. I jak najbardziej przenikliwą odpowiedź, którą dopatrzyłaś się w tym moim dość trudnym wierszu. Pozdr. b; J.S

Bernadetta1:zabolało mnie też może boleć. J.S

H.Lecter:Jakże się mylisz człowieku, to jest z życia wzięte i na czasie. To zagląda w sumienia, takich ludzi jak Ty z kamienia. Pozdr. J.S

miss croup:krótki te wierszyk, ale daje do myślenia. Pozdr. b; J.S

Bernadetta1:baju, baju, a ja nie bajam, tylko plusa za wiersz stawiam. Pozdr. b; J.S

Bernadetta1:masz jak w banku, za taką odpowiedź. J.S

Jolanta S.; Och, jakże smutny ten wiersz, ale i prawdziwy. Ludzie umierają różnie o czym wszyscy wiemy. I wszędzie, może nas ta śmierć zaskoczyć Broń Boże, że nie chciałbym się znaleźć w takim miejscu. Odchodzić tak samotnie ze starości, czy z nieuleczalnej choroby. Jak napisałaś w tym wersie, i dużo jest w tym prawdy. " córka studiuje musi do pracy jak trudno dziś żyć" Tu grać rolę może, albo:ludzka znieczulica, brak czasu, czy inny powody. Nie będę się zagłębiał. ale jak to ludzi rani i boli. Naszą Matkę, czy Ojca, którzy nas wychowali. A my -itd.itp. Ich milczenie bije w sumienie, jeśli go jeszcze dla nich mamy.. Pozdr, b; J.S

Agata Lebek:tam na warsztacie mam, aż cztery podobne wersje tego wiersza. Która się teraz znajduje na -2 tablicy Pierwszą z nich już komentowałaś. Jeśli chcesz znajdziesz tam mnie. I wytypuj, która z nich jest dla Ciebie najlepsza. Gdyż sam się już pogubiłem w tych moich typowaniach. Pozdr. b J.S

Marat Dakunin"-"Legiony", a może -"Trzystu Spartan" Ubawiłeś mnie tym wierszem. Można by tak było ciągnąć bez końca. Zapewne jest to taka eksperymentalna odskocznia, ale do przyjęcia. "Jeśli wszystko jest poezją" - A wielu sugeruje się tą myślą. To graj i ucz się ćwicząc dalej. Pozdr. J.S