lena2_

Moje dzieciństwo zarosło trawą, pamięć nieliczne ścieżki odświeża, by nie zapomnieć drogi do domu, chociaż pierwszego już dawno nie ma. Zatarły ślady strzechy i pola, umilkły miejsca sercem związane. Jednak wspomnienia mgiełką okryte, budzą mnie czasem nad samym ranem . I snują myśli w barwne kilimy i przeplatają w tamtej osnowie, słowa wdzięczności za piękne lata, które już tylko wierszem wypowiem.

Fajna alegoria, zgrabnie napisany wiersz:):) pozdrawiam:)

@Jacek_Suchowicz Jacku dziękuję za wspaniały wiersz-komentarz:):)

biegnę pomimo i daję ponadto złe myśli nie mają posłuchu jestem podatna więc ciągle na skraju lecz zanim uśmiecham się w duchu

Alinko ani się waż, Twoje wiersze muszą przetrwać:):)

@Jacek_Suchowicz cieszę się, że Cie inspiruję do takich fajnych komentarzy:) @Waldemar_Talar_Talar Dziękuje Talarku:):) @Michał Smółka To prawda:):) @Alicja_Wysocka Dzięki za ten wiersz, dużo w nim prawdy:)

poezję schroniłam w sercu jej zew jak powrót do domu proza mnie nieraz zawiodła a wiersz niejeden mi pomógł

Może wystarczy świt spokojny, barwiący niebo srebrnym blaskiem, by dzień w zaciszu jasnych myśli, pozwalał trwać pomimo wszystko. I może starczy ciepły wieczór, z czułością dłoni dobrze znanych, gdy zachód ufnie żegna słońce, choć nie wie co jest za górami.

Niestety dużo w tym prawdy, napisałam kiedyś o tym fraszkę: Czasem dobrze jest ponarzekać, że powodzi się gorzej niż źle. Od gadania nic nie ubędzie, a sąsiadom od razu jest lżej. Serdeczności Alicjo:)

Nie uczymy się od ptaków radości, choć w szczebiocie, tyle szczerej zachęty. My - gatunek naczelno-rozumny, każdy świt próbujemy rozpędzić. Proste słowa zastąpiło liczenie, nad uśmiechem prześcigają się racje. Mamy dusze zatrzaśnięte przed sobą, a niedosyt pozyskuje wyznawców.

Uwielbiam zapach jaśminu, więc wiersz jak dla mnie:):)

Ale ładnie i leciutko:):)

kiedy się maj rozmai a słowo nie wysłowi zanurzę się w naturze i zbiegnę ze swej głowy

Blaski i cienie życia...a jednak puenta nastraja optymistycznie, jeżeli wciąż jest nadzieja która wznosi:):) bardzo lubię Twoje wiersze:):)

@Leszczym Dziękuję za uznanie..ale bez przesady z tą genialnością:):)

Wiersz-dziękczynienie..przypomniał mi dziecinne lata i majówki w przydrożnych kapliczkach:):)

tracimy drugiego z oczu im chętniej szukamy lustra lecz tafla nie umie kłamać i krzywe odbija usta

Tak również bywa, chociaż ostatnio obserwuję przesadę w drugą stronę:) fajny wiersz:)

Zasłaniamy własne rany i słabości, gładką mową i uśmiechem przyuczonym do relacji powierzchownych, gdzie wygodniej jest pokazać swoją duszę z jasnej strony. Miałkie słowa nie udźwigną zrozumienia, a milczenie zatuszują głośnym śmiechem, który lubi pokaleczyć wspólną przestrzeń i powraca znów upartym, pustym echem. Czasem jednak, gdy głos traci równowagę, łza odważnie zdradza wszystkie konwenanse. Właśnie wtedy jest ta chwila najprawdziwsza, która sobie i drugiemu daje szansę.

No po prostu czarujesz słowem:))

@Alicja_Wysocka Dziękuję za uznanie:):) @Jacek_Suchowicz To prawda, ze szczęścia tez się płacze:):) @Naram-sin Cieszę się:):) @andreas Dziękuję bardzo za taki miły komentarz:):)

Uwielbiam Twój styl, jest urzekający:):)

łzy pocieszycielki gęsiego i truchtem biegną niestrudzone tam gdzie myśli smutne każda jest samotna gdy się w oku kręci lecz wspólnie obmyją czym się duch zaśmiecił jakże ich nie kochać kiedy najwierniejsze szóstym zmysłem czują które tulić wiersze

Ładny obraz namalowałaś , baśniowy, z drugim dnem:):)serdecznosci:)

Śliczna liryka, subtelna Twoje pióro:):)