Wędrowiec.1984

@KOBIETA Tak sobie czytam erotyki, czytam i czytam... I sobie myślę, że gdyby rzeczywiście relacje miłosne były tak cudowne, jak w treści wspomnianych wierszy, świat byłby wielokroć lepszy.

@Nata_Kruk Dziękuję. :)

@Berenika97 Czytając, miałem ochotę napisać, że sam się nad tym zastanawiam, wzgledem jednej ze zwrotek. Przeczytawszy do końca, mam ochotę powiedzieć, że sam się nad tym zastanawiam, względem całego utworu.

@KOBIETA No i pięknie, delikatnie. Bardzo mi się podoba.

@Waldemar_Talar_Talar Dziękuję. @viola arvensis Dziękuję Violu za przecudowny komplement! Serdeczności. :)

@Katarzyna Anna Koziorowska Wiersz, niczym kartka z pamiętnika. Bardzo mi się podoba.

@KOBIETA @Manek @Rafael Marius Dziękuję. :)

@Wiechu J. K. Dziękuję, i tak... Historia jest naprawdę fascynująca. Bardzo lubię wchodzić mocno w szczegóły przeróżnych rzeczy, którymi się akurat zainteresowałem.

@Alicja_Wysocka @huzarc @Berenika97 @Marek.zak1Dziękuję. Utwór nostalgiczny, z przeświadczeniem, że stare rzeczy, o których mowa w treści, gdzieś tam jeszcze są i jakoś żyją. No, a poza tym, lubię czytać o kulturze celtyckiej.

Echo znad samotnych pni Gińcie gwiazdy, Gińcie chmury, Wnet przeminie tysiąc lat. Pośród mroku, Pośród ruin, Zniknie leśnych duchów świat. Kręgu kamienny! Śród dębów prastarych Żyjesz i patrzysz, lecz mówić wciąż nie chcesz. Zlituj się, proszę. Spójrz, oto kapłani, Wznoszą modlitwy i piszą ci wiersze, O tym co było, co ciągle przed nami. Jest tak jak chciałeś, jest niebo bezgwiezdne, Czernią spowite, bez planet, księżyców. Tyś przepowiedział rodzicom rodziców. Pamiętam bardzo dobrze, coś wyszeptał dziadkom; Choć byłem jeszcze młody, wszystko zrozumiałem. Patrzyłem, jak oblicze dotąd skamieniałe, Ożywa, by skorupę w mig rozłupać twardą. Nareszcie byłeś wolny. Dobrze wiem, jak bardzo, Pragnąłeś się wydostać poza litą skałę. Zaklęto cię na nowo. Powiedz, co widziałeś, A sprawię, by czym prędzej celę twą otwarto. Bo teraz, gdy błagalne zanosimy prośby, Nadzieja małą iskrą zdaje się być jeszcze, Lecz ciemność, odwrócona zawsze od światłości, Ponownie najstraszliwszą zapowiada zemstę. Nie pozwól jej zwodniczo umysłami rządzić. I przemów znów do ludzkich, zrozpaczonych resztek. Milczysz kamieniu? Więc nie ma odwrotu; Człowiek porzuci, zapomni już wkrótce. Ty też, a jakże, na zgubę się gotuj, Zguba nadejdzie, gdy zaśniesz, pojutrze. Wtedy ostatni uciekną w popłochu, Dotąd krąg żywy na zawsze obumrze. Mchy i porosty zrównają cię z ziemią, Poddasz się wreszcie dębowym korzeniom. Przeszły lata, Przeszły wieki, Gwiazdy, chmury znów tu są. Tam, gdzie drzewa Rosły kiedyś, Wciąż druidzi cicho śnią. ---

@Somalija Cześć Aga. :-)

@viola arvensis Dziękuję :)

@Alicja_Wysocka Zdaje się, że przegapiłem naprawdę fajny wiersz. Lubię kosmiczne i senne klimaty.

@aniat. Pouczający i... Doprawdy niesamowicie spokojny wiersz.

@sisy89 No fakt, mnie też się podoba.

@viola arvensis Zazdroszczę. Zresztą, sama wiesz. :)

@KOBIETA Bardzo ładnie, naprawdę mi się podoba. Poza tym, lubię delikatność w poezji.

@Marek.zak1 No, fakt.

@Berenika97 Bardzo pięknie, delikatnie.

@Somalija cześć.

@huzarc Wręcz namacalne obrazy. Podoba mi się. Super.

@Whisper of loves rain Dobry jesteś. Z przyjemnością dałem kolejne serduszko.

@Somalija No, to dzięki za zrobienie dnia.

@iwonaroma Bardzo trafna alegoria, prawdę mówiąc.