Mieczysław_Borys

Śnisz mi się po nocach, Nie wzbraniasz się przed niczym; Na wszystko zezwalasz mi, Tak jakbyś sercem całym kochała mnie, Tak jakbyś sercem całym chciała mnie, Tak jak ja sercem całym Ciebie chcę. Trzymając się za ręce jak dzieci, Chodzimy po łące i w lesie... Kwiaty majowe kwitną nam... Ptaki leśne śpiewają nam... Kochamy się całym sobą... Czujemy się jak w raju. Ale Romeo i Julią nie chcemy być. Chcemy żyć, by się kochać. 14.5.2015, upojna noc

@Marlett - szkoda, że ja nie jestem ani jednym, ani drugim. Pozdrawiam.

@gabrysia_cabaj - dziękuję, Gabrysi. Pozdrawiam.

@gabrysia_cabaj Gabrysiu, zmieniłem jak mi doradziłaś. Dziękuję za czytanie i pomagający wpis. Pozdrawiam wiosennie z pięknego Podlasia: https://plus.google.com/photos/yourphotos?banner=pwa&pid=5839563978075874354&oid=103276734392610294633

@Waldemar_Talar_Talar Dziękuję Waldemarze za czytanie, miły i ciepły wpis. Pozdrawiam.

@Waldemar_Talar_Talar Dziękuję Waldemarze za czytanie i miły wpis. Tą osobą jest moja ślubna. Pozdrawiam.

W poezji jestem sobą; nikt mnie do niczego nie zmusza, nie pogania za czymś lub po coś. Jestem wolny jak w locie ptak. Jestem szczęśliwy poetą; w wierszach idę, biegnę tam, gdzie nie mogę zajść, czego nie mogę dotknąć fizycznie dotykam natchnieniem. Czuję to czego nie czuje niepiszący, widzę to czego nie widzi większość. Pragnę mniej od reszty. 1.5.2015, 11:05

Sny są krótkie w ogóle. Dzięki za czytanie i wpis. Pozdrawiam.

Śniło mi się, jak chodziłem po ukwieconej łące i to nie sam, z niewiastą. Trzymaliśmy się za ręce, podniecony byłem do głębi uczuć, oczy moje zwrócone były na Nią. Szczęśliwy i radosny byłem, jak w olszynach ptaki z taką różnicą, że nie śpiewałem. Szliśmy dalej - bez końca... Wonna łąka i uczucie potęgowało w nas. Nagle obudziłem się i sen o miłości został rozwiany.

Dziękuję za czytanie i miłe komentarze. Pozdrawiam wiosennie.

Gdy byłem młodzieńcem, Dziewczęta wracając z łąki pachniały; stokrotką. Z przy płotowej ławki; czeremchą, bzem, jaśminem. Z sadu; wiśnią, gruszą, jabłonią. Z ogródka; mimozami. Z ogrodu; słonecznikiem. Z pola; łubinem, gryką. Z domu; strawą, babką, chlebem. Na zabawie; perfumami. A w tym najwięcej wartości miało uczucie. Bóg obdarzył mnie wrodzoną wrażliwością. Tego nie można nauczyć się czy kupić.

Dzięki za czytanie i wpis. Miło i wiosennie pozdrawiam: https://plus.google.com/photos/yourphotos?banner=pwa&pid=5633329086595830386&oid=103276734392610294633

Słońce świeci, ziemia pachnie, gniazdko ptaszek wije... Zieleń wszędzie, wiosna wszędzie, wszystko w gody bije.

Przyrodo - drzewa, ptaki, zwierzęta, ja was nie podglądam, jak ciekawski przyrody, czy ornitolog. Ja z Tobą żyję, rozmawiam, piszę o Tobie wiersze: te liście, które jeszcze rosną są tak delikatne jak aksamit, jak plusz. Drzewa kwitnące są tak piękne, jak życie w dzieciństwie. Te trawy są tak pachnące i miękkie, jak sen na podwórzy w cieniu. Jest tak pięknie pogodnie ciepło, miło i radośnie. A jeszcze do tego ulice mienią się w bieli i czerwieni. Moje serce też jest biało-czerwone. Kocham Cię, Polsko, nie tak jak wojsko i nie tak jak w wierszu sonet, a tak jak kocha kaleki poeta. [ 2 MAJA ŚWIĘTO FLAGI RZECZPOSPOLITEJ POLSKIEJ ]

@Waldemar_Talar_Talar - jak najbardziej przyłączam się do słów tego wiersza. Patriotycznie pozdrawiam.

@Waldemar_Talar_Talar - dziękuję Ci Waldemarze za czytanie i miły wpis. Pozdrawiam.

Zanim mój duch się wzrusza - Siłę w moim sercu ma dusza. Na dobry Bóg, jest we mnie natchniony Bóg. Nie chcę za to, że tylko żyję, zasług, Wolę zaliczać się wierszowo do Bożych sług. Nie po drodze mi tam, gdzie smutek, A po drodze mi tam, gdzie radości skutek. Dzisiaj w Dzień Ojczystej-Polskiej Flagi, Pamiętać nie problem o Tobie Polsko bez trzeciorzędnej uwagi. Kiedy pamiętam o Tobie Ojczyzno-Polsko przez cały rok, To dzisiaj w te Święto Flagi do zadumy i wzruszeń tylko jeden krok. Jakie to w dzisiejszym czasie szczęście, Że powiewasz Flago sobie na wietrze spokojnie, bez nakazu do zejścia. A i Patriotom służącym Ojczyźnie Polskiej - czyli Tobie, Flago jest miło, Kiedy nie jest konieczne zawieszać Ciebie tam, Gdzie świstały kule i bomb spadało miliardy gram I nie tam, gdzie Ciebie szarpały wichry wojen, Lecz tam, gdzie pachnie majem spokojnych pokoleń. Dzisiaj wisisz na masztach spokojnie, A leniwy wiaterek leniwie Tobą powiewa dostojnie. I lepiej dla życia poznać młodym pokoleniom Twoją historię, Niż walczyć o Ciebie, jak walczyli nasi ojcowie, dziadowie i pradziadowie, jak o honor i pamięć na Świętą Glorię. Tak nam Polakom, dopomóż Bóg, Żeby my Polacy kochali swoją Flagę I nie schodzili z wyznaczonych przez pokolenia dróg. Na spokojnym wietrze powiewaj Flago przez wieki - Wszędzie tam, gdzie płyną polskie rzeki. I nawet tam, gdzie polski język i polska kultura, Co nie wzbraniają nam, jak mówi demokracji struktura. W Dniu Święta Polskiej Flagi wiersz dedykowany Ojczyźnie

Tego to ja nie wiem. Dzięki za czytanie i wpis, a raczej za zapytanie. Pozdrawiam.

Ptasząt śpiew się niesie echem po całym lesie. Dzięcioł w drzewo stuka, słychać krakanie kruka. Sarny wyszły na polanę, ujrzeć je dzisiaj było mi dane. Sójki skrzeczą jak najęte, z pewnością czymś są przejęte. Dziki na skraj lasu wyszły i uczą młode w ryciu pola, jak przetrwać na czas przyszły. Lis przebiegł przez drogę, czaił się, za nim zdobył się na odwagę. Ludzi tutaj żadnych nie ma, a ja choć jestem, nie chodzę po tej tak pięknej ziemi dekadami trzema. Tylko moja myśl po niej stąpa, skoro życia do chodzenia wybranka była skąpa. A las stoi szumny, na moje troski niewzruszony, bo tylko ja pod nim wypadkiem skruszony. Wszystko jest mi bliskie i zarazem dalekie, a jeszcze stanie się gorzej z wiekiem. Dzisiaj nie powiem, aby do jutra, bo jeszcze mogę spłonąć do zachodu słońca, nie doczekawszy jutra.

"ciebie, twoje" - Ciebie, Twoje, może zmień na z dużej litery? Będzie jeszcze bardziej miało większy sens i miłość do osoby, do której jest napisany ten wiersz. Pozdrawiam.

Zanim umrę - poetą muszę się stać, bo cóż może piękniejszego być dla duszy i serca człowieka, jak nie natchnienie poetyckie. Toż bogatym lub biednym może każdy zostać, ależ natchnionym do poezji, to już nie każdemu jest pisane. * * * Posługuję się słowem bólu, a nie intelektu. Boże, Ty mój Złoty Królu, lepsze to, skoro dąży do prawdy efektu. * * * Ja nie do tańca i nie do balu. Ja do różańca i do żalu. Ja nie na salony i nie do fleszy. Ja jak szalony pale się do pisania wierszy... * * * Ja cierpienie i poeta w jednym. Nie przyszedłem na świat, by się bawić. Przyszedłem na świat, by cierpieć - aż z tego stać się poetą. Gdybym nie cierpiał - orałbym dzisiaj pole, a nie pisałbym wiersze.

Marlett - ''Poezja jest w stanie pokonać wszystko'' "Poezja niczego nie pokonuje jedynie zaspokaja nasze potrzeby estetyczne "podobnie jak muzyka czy malarstwo." W moim przypadku tak właśnie się stało - poezja pokonała wszelkie moje problemy, kłopoty, a nawet lęk powypadkowy, którego nabawiłam się po wypadku, a nawet urojenie po wypadkowe. "Zbigniew Herbert o poezji mówi, że poezja to wypasana wyobraźnia" Tak to prawda, bo i w moim przypadku jest jak najbardziej podobnie. "a św. Augustyn ; poezja to diabelskie wino więc lepiej Pana Boga nie mieszać do poezji." W ogóle nie piję, zatem nie wiem co bym pisał po pijaki. Choć dodam, że słyszałem, że poeci są albo alkoholikami lub mają coś z głową. U mnie jest najwyżej to drugie. "Przychodzi kiedy chce, i od razu, na wejście, od progu, żąda by ją wykorzystać. Trzeba to zrobić szybko, bezpardonowo i natychmiast. "Według innych poetów wena poetycka to dziwka. Przychodzi kiedy chce, i od razu, na wejście, od progu, żąda by ją wykorzystać. Trzeba to zrobić szybko, bezpardonowo i natychmiast." Tak to prawda, zgadzam się z tym. "Czesław Miłosz ''kraina poezji '' fragment; Do tej krainy przyjmij zaproszenie, Nie pytaj, jak się dziś ona nazywa, Wiesz, przez jak gorzkie tam idzie się cienie. Czy jest szczęśliwa? Nie wiem, czy szczęśliwa. Jak pióro strzały, która pierś przebiła, Drga, błyszczy w słońcu i barwy przybiera - Z bólem na zawsze ta ziemia złączona I tylko smutek jej bramy otwiera." Czytałem wiersze Czesława Miłosza - ten fragment przypominam. "Zakochanie się we własnej poezji graniczy z desperacją. Nie wiersz mnie tu przywiódł swoja treścią ,a jedynie tytuł. Od siebie, nie cytując już nikogo powiem , że bezgraniczna miłość i uwielbienie oraz zaufanie do poezji może człowieka teleportować z nieba do samego piekła :))))))) Poezja źle Ciebie traktuje :))) Powtarzam, ja nie miałem nigdy depresji, a lęk powypadkowy. Poezja traktuje mnie dobrze - i nie pójdę wprost do piekła, a dzięki poezji do Nieba. Takich jak ja Bóg przyjmuje do siebie. Tacy jak ja są nazywani: "Bożymi dziećmi". ...Poetą jestem od czasu gdy buszowałem w łubinie... Serdecznie dziękuję za obszerną naukę i porady. Pozdrawiam miło i ciepło, wszakże już wiosna...

W moim życiu jest ważna poezja, kocham ją i poświęcam jej czas... To jest najpiękniejszy dar, jakim Bóg mnie obdarzył. Tylko życie z kobietą może pokonać miłość do poezji. Bez kobiety, poezja jest naga, uboga i pustelnicza. Poezja jest w stanie pokonać wszystko, tak jak miłość, której stoi wiele przeciwności na drodze życia. A już życie z kobietą, to w ogóle przezwycięża najtrudniejsze przeciwności i przeszkody, które napotykają nas i stają w poprzek nam na drodze naszego życia.

@Waldemar_Talar_Talar Dziękuję Waldemarze za czytanie i miły wpis. Tobie też życzę udanego popołudnia, a nawet udanej całej wiosny. Pozdrawiam.

Pod pochyłą brzoza usiadłbym ja, z pełną do wiersza dozą - i pisałbym: jak przyroda dyszy... Jak ptaki podróżują. Gdzie pola, lasy, łąki się znajdują. Co chłopi robią? Czym się trudzą? Jaka jest pogoda. Rzeki dokąd płyną. Kto zginął, a kto zasłynął. Zwierzęta którędy chodzą. Jakie płoty ludzie grodzą. Kto się narodził. A kto z życiem będzie odchodził. Czego ludzie pragną. A czego nie chcą. Kto się w życiu zagubił. A kto się odnalazł. Kto do Panny się czubił lub się czubi. Kto wyjeżdża. A kto powrócił. https://plus.google.com/photos/yourphotos?banner=pwa&pid=6021538095719107666&oid=103276734392610294633