Fagot

Nad rozlanym szkłem podziwiam świat złożony u stóp tronu z napisem: król życia przed chwilą było nas dwoje ale dopiero teraz w pełni ogarniam własny wszechświat i wciąż pamiętam twoje słowa: - On tego nie przeżył ! Ja owszem doczekałem czasów elektronicznego tworzenia na podstawie plastikowej myśli intelektualnej samotności pożerającej od środka w drodze rozkładu na której czeka mnie mój własny 17 września tymczasem jestem szczęśliwy dla siebie odpływam z kolejnym łykiem trzymam pion

Joanna Chmielewska powiedziała kiedyś, że pisarzem, poetą jest ten który zarabia na swojej twórczości a wszyscy pozostali są grafomanami. Co by nie mówić jest to strasznie materialistyczne podejście do tematu ale w tym jest jednak pewna logika. Jeśli ktoś chce zapłacić twórcy za napisany przez niego utwór oznacza to, że ma on jakąś wartość i to nie abstrakcyjną. Oczywiście zbyt duża komercja żadnej sztuce nie służy ale jeśli coś jest naprawdę dobre to wcześniej czy później sprzedać się musi. Z drugiej jednak strony nie raz zdarzało się, że wysoko postawione bezguścia promowały całkowite beztalencia ale to już chyba inny temat…

Niezwykle ekspresyjny i nawet lekko wulgarny w pierwszej części i bardzo „liryczny” pod koniec. Bardzo ciekawy kontrast między pewną rzeczywistością a czymś co być może gdzieś istnieje i jest lepsze, piękniejsze Dobry dający sporo do myślenia wiersz Pozdrawiam

Tak, przez taki wiersz płynie się całkiem przyjemnie i niezwykle nastrojowo. Pozdrawiam

Dobry wiersz Pozdrawiam

Trochę tu pożyczonych słów i tak być pewnie musi, jak dla mnie mało finezyjne ale mówi o czymś konkretnym i to w całkiem przyzwoity sposób. Pozdrawiam

Podążając za słowami można zanurzyć się w tym klimacie – bardzo na TAK Pozdrawiam

niby mało a jak ciekawie- bardzo się spodobała Fagocie ta bardzo intrygująca i zmuszająca do głębszego myślenia miniaturka. spokojnej nocy życzę Bardzo dziękuje za niezwykle miłe słowa Pozdrawiam

Opieranie się na wynikaniu czasem bywa zawodne to jednak nie matematyka :-) Po drugie schemat w tej postaci byłby zachwiany teza – antyteza – antyteza nie jest tym o co mi chodzi a wolał bym jednak zostać przy klasyce. Konwencja tego jest taka a nie inna i nie ma w tym przesady a jedynie pewna gra, eksperyment dający w takiej formie możliwość wyrażenia opinii i pewnej emocji. Warto pamiętać, że żyjemy w rzeczywistości, która rozerwane płótno w odpowiednim kontekście stawia do rangi sztuki. Nie zawsze wymaga się zachwytu nad czymś ale można chyba pokusić się o próbę zrozumienia przynajmniej choć tego kontekstu.

Mają. Mówi o tym powiedzenie: nie sprzedać tanio skóry :) czyli: nie oddać duszy za darmo (w końcu jedno ze znaczeń duszy to... dupa) Pozdrawiam. Niestety ni jak mi nie wychodzi może jakaś podpowiedz? :-)

Według religii (nie tylko) dusza to coś więcej niż psychika i zmysły. Jakby drugie ja, niezależne od naszych doświadczeń, percepcji, a tym bardziej myśli. Ale nieważne. Podzieliłem się wątpliwościami co do zbyt ogólnego, lub raczej dowolnego potraktowania tych czterech elementów: sztuka, dom, dusza, ciało (ja). Jeśli je coś łączy ze sobą, to najprędzej to, że Taką samą sztuką jest wybudować tanio dom, co utrzymać jak najdłużej duszę przy sobie :) Pozdrawiam. Nie ma tu religii, ja w tym ujęciu bardziej będzie umysłem niż ciałem. Cieszy mnie moja różnica w postrzeganiu sztuki nawet albo zwłaszcza jeśli oprę ją o Hegla lub ogólnie filozofie a nawet logikę. Nauka też może być sztuką i tu i tam kluczem jest wyobraźnia wszak bez niej nie można było by zaakceptować istnienia czegokolwiek nawet ideału jakikolwiek by on nie był. A tak na marginesie te 4 elementy nie mają się do siebie tak jak to przedstawiłeś ale nie jest to chyba test logiczny?

Wydaje mi się, że rozmawiamy zupełnie o czym innym, to co napisałem było pewną grą na pograniczu filozofii i poezji nie zaś próbą upupienia liryki. Inna jest też sprawa czy przedmiot rozmowy jest w całości zrozumiały dla każdej ze stron, bo zarówno to co napisałeś teraz jaki i wcześniej dialektyką niestety nie jest, a przecież tu właśnie o to chodzi. Dla mnie jest równie niezrozumiałe, dlaczego ktoś miałby zamieszkać w sztuce? A dusza? Skoro istnieje to należy do innego świata, niż sztuka a już pojęcie dom samo w sobie ma sztywne, materialne ramy. Zbyt dowolne, wręcz scholastyczne wyciąganie a to domu, a to sztuki, to znów duszy. Dlatego wyraziłem swoją wątpliwość. Pozdrawiam Dusza to psychika – zmysły i dla mnie sztuka zawsze będzie ich domem do którego warto i trzeba wracać. Sztuka jest realna ale jej przekaz, swego rodzaju magia już nie. I zdecydowanie wolę pozostać w tym przekonaniu nawet jeśli jest błędne.

Dziękuje bardzo Pozdrawiam

Proszę: Sztuka - burdel w którym zamiast kondomów wkłada się maski. Gdzie tu jest wiersz? Wydaje mi się, że rozmawiamy zupełnie o czym innym, to co napisałem było pewną grą na pograniczu filozofii i poezji nie zaś próbą upupienia liryki. Inna jest też sprawa czy przedmiot rozmowy jest w całości zrozumiały dla każdej ze stron, bo zarówno to co napisałeś teraz jaki i wcześniej dialektyką niestety nie jest, a przecież tu właśnie o to chodzi.

Trzeba jednak mieć na uwadze, że jest to dialektyka wedle schematu teza-antyteza-synteza i każde końcowe ogniwo może być poddane następnej dialektyce więc ich liczba jest nieograniczona choć nie każda logicznie słuszna. Poezja jednak wymyka się logice i przyznaje racje subiektywnym odczuciom a tych może być tak wiele jak odbiorców Pozdrawiam Ale to jest podpinanie jednych pojęć pod drugie. Wiadomo, że dom jest materialny, inny jest już przenośnią, która do niego nawiązuje. Jeśli więc teza jest nieprawdziwa to i wnioski dowolne. A tu jeszcze mamy duszę - dowolność do kwadratu :) Pozdrawiam. Mur jest materialny, dom w znaczeniu jako miejsce, gdzie się wychowałem, gdzie czuje się bezpiecznie jest pewną metafizyką sferą uczuć. Świetnie odwzorowane jest to np. w języku angielskim – rozróżnia się tam home i hause. Co do wniosków to dowolne być nie mogą synteza zawsze powstaje z tezy i antytezy więc pod tym względem jej wynik jest, mówiąc potocznie, ograniczony.

Skoro dusza tam mieszka, to jest domem dla duszy. Trudno, żeby sztuka była domem dla ciała jeśli jest tak samo metaforyczna jak dusza. Ale wtedy sztuka może być wszystkim: sztuka jest wojną i choć nie biorę w niej udziału nie raz polegała na niej dusza Dalej jest to dość dowolne stwierdzenie :) Pozdrawiam Trzeba jednak mieć na uwadze, że jest to dialektyka wedle schematu teza-antyteza-synteza i każde końcowe ogniwo może być poddane następnej dialektyce więc ich liczba jest nieograniczona choć nie każda logicznie słuszna. Poezja jednak wymyka się logice i przyznaje racje subiektywnym odczuciom a tych może być tak wiele jak odbiorców Pozdrawiam

sprawna kondensacja myśli. zatrzymał, a to sporo jak na tak krótki tekst. we mnie obudził pytania np. czy jeśli dusza zamieszkała tam, gdzie ciało nie może, to można być szczęśliwym?; czy dom, który opisujesz, to nie jest czasem jakiś ośrodek terapeutyczny? ech, dobrze napisane Tak myślę, że jest to możliwe, oczywiście w wymiarze metafizycznym Pozdrawiam

Dziękuję bardzo za plus i kłaniam się nisko Pozdrawiam

Ja jednak wolę pogląd zbliżony do Schopenhauera, że sztuka jest miejscem w które trzeba uciekać, tworząc bądź podziwiając. Tylko tu człowiek może być prawdziwie wolny i szczęśliwy. Pozdrawiam

Mam taką nadzieje :-) Pozdrawiam dziękując za wizytę

Dziękuje bardzo za miłe słowa :-) Pozdrawiam

Bardzo, bardzo, bardzo oczywiście na TAK! Pozdrawiam

Świetne! Pozdrawiam zostawiając duży +

Wiersz wart zachwytu Pozdrawiam

Dobry wiersz a jedynie co może lekko mi zgrzyta to ta pointa ale to tylko subiektywne odczucie :-) Pozdrawiam