Libra Send

Muzyka serca jest najpiękniejsza.

Oczekujesz od życia zbyt wiele? A może to nie tak.... może nie tak Oczekujesz tego co pragniesz Nie ma nic złego w pragnieniach Oczekujesz tego o czym marzysz Cóż może być złego w marzeniach Oczekujesz tego za czym tęsknisz Tęsknota rozrywa duszę Tylko życie, życie drwi z nas I śmieje się prosto w twarz.

Ścieżką przez pole idzie dzieweczka, Słonko blaskiem na niebie się mieni, Jak rusałka wygląda panienka, Cała w kwieciu i świeżej zieleni. Łotr wietrzyk figluje z warkoczami, Skradzione kokardy wokół rozrzucił, Trzepocze zwiewnymi haleczkami, Jedną pochwycił, wysoko podrzucił. Dzieweczka niezmiernie zawstydzona, Zła, przekomarza się z hultajem, On chichocząc podrywa sukienkę, I bez trudu się pod nią dostaje. Panna przegania go po rumiankach, Spryciarz wyskoczył już z innej strony, Potem pogłaskał ją po majteczkach, Zupełnie złością jej nie zrażony. Minkę panienka ma cierpiętnicy On jednak uwielbia łobuzować, Gdy przegoniła go spod spódnicy W jej gorseciku zaczął myszkować Wietrznymi pieści ją paluszkami Obronić przed nim się nie może Przesuwa się między cycuszkami Podmuchem łaskocząc dziewczę hoże. Siły już nie ma biedna dzieweczka Więc na majową osuwa się łączkę Wietrzyk całując ją w cud usteczka Na palec wsuwa złotą obrączkę.

Zagadka, wieczna zagadka, tajemnica - nie wszystko jest takie jakim się wydaje, trzeba o tym pamiętać zawsze. Ciągłe odkrywanie, poznawanie, dociekanie sedna to istota życia. Nie wierz swoim oczom, nie wierz swoim uszom, bądź czujny. I to wieczne pytanie: kim jestem, dokąd zmierzam?

Ciekawy tekst i dobrze dobrana rytmika do tematu.

Ten wiersz nazwała bym "trenem" - bo czyż nie jest on opłakiwaniem kogoś kogo bardzo kochaliśmy, kogo być może nadal kochamy mimo, że odszedł z naszego życia.

Uświadomienie a potem oczyszczenie. To co wspaniałe, piękne, trwałe buduje się (odbudowuje) wolno, cierpliwie, wytrwale za to jaki efekt!

Dobro, które rozsiewasz wokół siebie wraca do Ciebie w dwójnasób. Nie zawsze z tej samej strony, ale wraca, zawsze. :-)

Nie jestem nieopierzonym młokosem ani nastolatką, którzy muszą komukolwiek cokolwiek udowadniać. Poza tym to nie moje teksty były komentowane. Ja nie potrzebuję publiki, piszę bo taką mam ochotę i będę to robić bo to lubię, naprawdę nie obchodzi mnie co kto ma na ten temat do powiedzenia. Jeśli ktoś chce czytać i ma w tym przyjemność cieszy mnie to - jeśli nie podoba mu się, jego sprawa. Upodobania są różnorodne i całe szczęście, każdy znajdzie coś odpowiedniego dla siebie. Bronię natomiast wartości, które giną i nie ma to znaczenia kto i czyj tekst komentuje, lecz jak to robi. Chodzi o kulturę porozumiewania się, poczucie przyzwoitości i odpowiedzialność za słowa. Czy naprawdę tak trudno zrozumieć, że dla niektórych ludzi istnieją jeszcze jakieś wartości?

I po co ten kpiarski ton? Wystarczy, że zajrzy Szanowny Pan i poczyta komentarze - nie potrzeba spisków, trudno przeoczyć, a wnioski są oczywiste. Po Pana reakcji widać jednak jak kończy się próba jakiejkolwiek dyskusji na ten temat - szkoda czasu i fatygi.

Rozstania są takie trudne i te "do jutra" i te "na zawsze".

Do wszystkiego trzeba dorosnąć, żeby zrozumieć. To dorastanie nie ma nic wspólnego z wiekiem lecz z duszą człowieka i jego pojmowaniem relacji międzyludzkich, świata. Obrączki - no cóż, mogą być pięknym symbolem miłości między ludźmi lecz mogą być też zwykłą nic nie znaczącą blaszką lub wręcz symbolem zniewolenia. Miłość wzajemna- to dobrowolny związek dwóch wolnych dusz.

Czasami jeden nierozważny krok... i nawet już bonusu może nie być :-(

Chyba nie doceniasz kobiet Rif - kobiety widzą więcej niż myślisz :-) Co do mnie boję się wyznań - słowa potrafią zapaść w duszę tak głęboko, a potem zostaje tylko zbolałe, poturbowane serce.

To piękne wyznanie miłości.

ja tam bym się nie cieszył. to, że doszło do dyskusji na ten temat znaczy jedynie, że doszło do dyskusji na ten temat ;) Co racja to racja - niestety nic to nie zmieniło, a wręcz uaktywniło parę osób. Szkoda nerwów, tym bardziej, że nie jest to nawet dyskusja na poziomie. Jednocześnie nie można przecież dopuścić, żeby osoby pozbawione kultury terroryzowały pozostałych. Grupa ta bez żadnych oporów nadal kpi z ludzi, którzy zalogowali się tutaj po to, żeby dzielić się tym co tworzą, a nie wysłuchiwać niewybrednych epitetów. Jednocześnie osoby te odwracają kota ogonem chcąc zamknąć buzię, tym którzy mają "czelność" zaprotestować przeciwko takiemu zachowaniu.

Nie, nie - trzeba go samemu rozszyfrować - większa satysfakcja i dużo ciekawiej :-)))

Nie siłą, ale sprytem i inteligencją.... Wyjście nr 1 ... wystarczy kod :-)))) Wyjście nr 2 ... kasę pod pachę i chodu siąść przed nią i medytować, może sama zmięknie :-))) Uwaga: może się okazać, że w kasie brak pieniędzy :-)))

Z uwagą przypatrując się ludziom Bez ustanku zachodzę w głowę Czyż naprawdę nie dostrzegają Że życie jest jak pole minowe? Widzisz przed sobą bezkresną łąkę Pachnącą, całą w słońcu skąpaną Jeśli liczysz na miłą przechadzkę Z góry sprawę masz przechlapaną. Oczekujesz wspaniałej przygody Podskakujesz w szaleńczym zachwycie Raptem słyszysz ciche „kląsk” pod stopą I już wiesz – straciłeś jedno życie. Gdy masz szczęście i szybko się uczysz Trzy bonusy chapniesz , może cztery Jeśli skrewisz, patrz uważnie pod nogi Może umkniesz z życiowej tyraliery.

Mam przed oczyma obraz łąki całej w słonecznych mleczach - cieszył moje oko przez wiele lat dopóki gdzieś się nie zawieruszył. Ten widok niesie ze sobą radość, wolność, oddech wiosny.

Temat ujęty humorystycznie. Świetna satyra - oczywiście nie dla tych, których dotyczy :-)

Nie każdy "hokus" się udaje Czasami Magik też plamę daje Jednak gdy trochę potrenuje Znów coś pięknego wyczaruje :-)))

Cierpienie i miłość uskrzydlają :-))

Myślę, że nie wszyscy zrozumieją w czym rzecz - w każdym razie chociaż to przykre, ale taka jest prawda. Owszem bywają wyjątki, sama zetknęłam się z nimi i pochylam się nisko, ale to zbyt mało, zbyt mało, żeby zrównoważyć czyny tych drugich. Nie ma żadnego usprawiedliwienia.

Wiersz ogrzewa serce i przepełnia nadzieją.