Libra Send

Właśnie "takie spotkanie" zainspirowało mnie do napisania tego wiersza. Młody rosły, silny mężczyzna trzymający w ramionach swoje dziecko. Wszystko można było wyczytać z Jego twarzy - zaskoczenie, oszołomienie, czułość, dumę. To był tak piękny i niesłychanie intymny moment.

Dzięki za komentarz :-)

Akurat jest to "kadr" ze szpitala położniczego, oddział noworodków. Tak wygląda małe dziecko a "sarnie oczy" - oczy małego dziecka są do nich podobne gdy otworzy je szeroko w zdziwieniu, lekko wilgotne z dużymi źrenicami - proponuję popatrzeć na zdjęcie dowolnego malucha. Co do "przesłodzenia" - w przypadku noworodka trudno użyć słowa "twarz" "pięść" "usta" - sam temat narzuca w tym przypadku zdrobnienia, które przybliżają nam obraz małej, delikatnej, wzbudzającej czułość istoty. Poza tym chodzi o podkreślenie kontrastu "mężczyzna - dziecko" i odczucia faceta w tym momencie. Dzieci na reklamówkach raczej nie mają pomarszczonego ciała i przeważnie uśmiechają się "słodko" a nie wrzeszczą :-) Nie mniej dziękuję za przeczytanie i komentarz.

Kruszyna złożona w Jego ramionach, pergaminowe pomarszczone ciałko, maleńka twarzyczka ubrana w krzyk. Zawiniątko rozczulającej bezradności. Poczuł muśnięcie, motyli dotyk, kruchość delikatnego uścisku rozchylającej się drobnej piąstki. Wilgotne spojrzenie sarnich oczu. Grymas uśmiechu na usteczkach, pierwotny nieświadomy odruch. Krew z krwi, kość z kości - Jego Dziecko. Dzień narodzin ojcowskiej miłości.

"Aby nie oszaleć, nieraz musimy udawać szaleńców." Raymond Devos Wiersz mocny w wyrazie.

Och nigdy nie jesteśmy samotni, zawsze jest z nami nasz cień i pole grawitacyjne :-))

Mniemam z częstotliwości używania tych słów przez Szanownego Komentatora, że zna Pan ich znaczenie): Pana komentarze to grafomania więc "ad kosz". Co do wiersza - fajna fraszka. fraszka to chyba nie;) Fraszka - ...krótki utwór liryczny, zazwyczaj rymowany lub wierszowany o różnorodnej tematyce, często humorystycznej lub ironicznej (satyrycznej). Posiada puentę... Pod względem podziału tematycznego zaliczyła bym do grupy refleksyjno-filozoficznej.

Dziękuję za uznanie, cieszy mnie pozytywny odbiór tego wiersza. Mimo wszystko żałuję, że nie mam również dokumentacji zdjęciowej :-) Fotografika to moja pasja więc mam świadomość co straciłam, na szczęście obraz ten uwiecznił się na zawsze w głowie :-)

Jest to autentyczna sytuacja, którą widziałam z okna autobusu. Żałowałam bardzo, że nie miałam przy sobie aparatu, żeby uwiecznić ją na zdjęciu. To było niesamowite. Żadnych innych ludzi w tych wiatach tylko Oni - tak skrajne istoty, tak oderwani od rzeczywistości i zamętu świata, zanurzeni w sobie, mgła, potem pełzające stopniowo słońce. Starłam się oddać atmosferę tej chwili i odzwierciedlić to co wtedy czułam, nadal jednak czuję pewien niedosyt.

Na Placu o nazwach wciąż zmienianych, Z porannej mgły wynurzają się dwa światy. Pośród tłumów wiecznie gdzieś pędzących Wznoszą się jak warownie dwie przystankowe wiaty. W jednej Ona w szarość habitu otulona, Niewinność spowita białym welonem. Spuszczonymi oczyma w swe dłonie wpatrzona, A paciorki różańca tańczą między palcami. W drugiej On Szalony Książę przegranych Skołtuniony łeb, przekrwione oczy, śmierdzące łachy. Pokłada się na swym dobytku, upchniętym w tobołach Wymachuje, złorzeczy, wojuje z całym światem. Promień słońca położył się na ich głowach Miękkim światłem spowił Obydwoje A Oni… spojrzeli na Siebie zadziwieni I tak po ludzku, zwyczajnie uśmiechnęli.

Wrażliwość na świat pobudza nas do pisania - z kolei pisanie pobudza naszą wrażliwość. Widać to w Twoich wierszach, więc pisz, a z czasem przyjdzie cała reszta. Weź pod uwagę, że oprócz życzliwych komentatorów trafią się i tacy, którzy spróbują zepchnąć Cię z tej drogi, z różnych, nie zawsze szlachetnych powodów. Jeśli kochasz jednak to co robisz, jeśli pisanie jest dla Ciebie ważne, nie wolno Ci zniechęcić się. Korzystaj z rad tych, którzy będą udzielać sensownych uwag, ignoruj tych, którzy będą być może ranić i pleść androny. Powodzenia.

Piękny wiersz. Coraz częściej tzw. współcześni uciekają się do wydumanych tematów, które ujmują w pozlepianych ze sobą słowach będących jednym wielkim chaosem. Nazywają to "coś" wierszem, a odbiorcy dzielą się na tych, którzy przeżywają katusze czytając te twory i na tych, którzy nie pojmują często co czytają jednak pieją pochwalne peany aby nie być wykluczonym z tego "elitarnego" towarzystwa. Ludzie, ślepną, głuchną, poddają się modzie, snobują, a tymczasem wokół nas jest tyle piękna i spraw o których warto pisać nawet jeśli to będzie kolejny wiersz na ten sam temat. Zawsze bowiem będzie to spojrzenie konkretnego człowieka, inaczej dobrane słowa, inne ujęcie tematu, a to przecież jest najważniejsze - wyrażanie siebie, swoich myśli, odczuć poprzez sztukę w tym przypadku - poezję. Pozdrawiam i kibicuję.

Czasami jakaś drobnostka, ulubiona piosenka, potrawa, zapach, wyzwalają potok wspomnień i rzeczywisty świat na chwilę odpływa. Ten wiersz jest łącznikiem między teraźniejszością i przeszłością.

Oczywiście ten sam skład pseudo-krytyków, ale pal licho, nie o to chodzi tylko o fakt, że Szanowni Państwo nie rozumiecie co czytacie, nie wyczuwacie ironii tego wiersza, prześmiewczego charakteru - dobitnie świadczą o tym dopiski na marginesie.

Mniemam z częstotliwości używania tych słów przez Szanownego Komentatora, że zna Pan ich znaczenie): Pana komentarze to grafomania więc "ad kosz". Co do wiersza - fajna fraszka. Mniemam z upierdliwości snucia się za komentatorami i żarliwości matkowania wszelkiej orgowej grafomani, że rozpiera panią misyjny zapał siostrzyczek Armii Zbawienia. Zupełnie jednak nie obchodzi mnie obnoszony przez panią naftalinowy bon ton i wykwity pani intelektu, to co panią wzrusza, porusza, czy strzyka w kościach. Proszę łaskawie odlibrować się ode mnie i posmęcić u stosownego wujcia Henia, czy innej cioci kloci.... ;) Ukłuło Pana Lectera oj ukłuło :-) a co do upierdliwości to Waść nie odstajesz tylko misja inna. Miłego dnia.

Mniemam z częstotliwości używania tych słów przez Szanownego Komentatora, że zna Pan ich znaczenie): Pana komentarze to grafomania więc "ad kosz". Co do wiersza - fajna fraszka.

Fajny, żartobliwy a jednocześnie nostalgiczny wiersz. Przekaz jak najbardziej wyraźny dla potrafiących "łowić". Prostota formy koresponduje z tytułem, dobrze się czyta i wciąga.

"..i wszystko w swej samej trwa pieśni" sugeruję: ...i wszystko w tej samej trwa pieśni lub ew. ...i wszystko w samej trwa pieśni *** "... myśli wola słowa we wspólny spięte zaprzęg" "...myśl i wola słowa itd" lub "...myśli i wola słowa... *** "...tam światłem jest samo wsobie" jeśli podmiotem tego zdania jest słońce to jest ok ale ... słowo "w sobie" (piszemy rozdzielnie) jeśli chodzi o abstrakcyjne pojęcie i podmiotem jest światło to ew.: ... tam światło jest samo w sobie... itd.

Satyryczne ujęcie tematu i całkiem aktualne - tym razem nie jest to stracony czas :-)

Stworzyłeś w tym wierszu fajny klimat, podoba mi się. Jest trochę "kiksów", ale ogólnie efekt pozytywny.

Panie Rihtik, Nie wiem jakiego jest Pan wyznania i nie ma to w tej chwili znaczenia, bo to jest portal poetycki, a nie religijny. Jednostronność tematyczna i prowadzona przez Pana agitacja są nie do przyjęcia, po pierwsze dlatego, że charakteryzują się napastliwością, po drugie są tutaj osoby różnych wyznań jak również niewierzący co powinien Pan uszanować, po trzecie proszę wybaczyć, ale poziom Pana wierszy jest niski więc efekt Pana działań niestety jest odwrotny do zamierzonego. Nie komentowałam Pana tekstów nie chcąc urazić, tym bardziej, że krytykę odbiera Pan nie jako opinię o wierszu, ale zamach na Pana wiarę, co jest oczywiście bez sensu i stanowi jedno wielkie nieporozumienie. I jeszcze jedna sprawa - nie słowa się liczą ale czyny, można wiele mówić o Bogu, ale nie mieć Boga w sercu, to swoim postępowaniem i swoim życiem dajemy świadectwo jakimi ludźmi jesteśmy.

Istnieje - czy nie istnieje Wiem - czy nie wiem Solus ipse - ja sam Trwam

Dochodzę do wniosku, że albo ja piszę zbyt zawile albo Panowie nie rozumieją o co mi chodzi. Nie chodzi o "głaskanie po główce", ale między tym głaskaniem a "kopem w tyłek" istnieje cała gama zachowań. Oczekuję od osób inteligentnych i na jakimś poziomie sensownych wypowiedzi. Dla mnie słowo gniot, bełkot itp. takimi wypowiedziami nie są. Jeśli mam poważnie potraktować czyjąś wypowiedź chcę dowiedzieć się dlaczego to co komentuje jest wg niego złe. Co do autorytetów - można być znanym i cenionym artystą (twórcą) co nie znaczy, że jest się autorytetem. Bardzo często osoby z tego środowiska lubią szokować i ich zachowanie odbiega od normy. Jednak byli i są tacy, którzy połączyli jedno z drugim. To jacy jesteśmy i co sobą reprezentujemy zależy od nas, w związku z tym być może warto zastanowić się, czy nie powinniśmy przypadkiem podnieść poprzeczki jeśli chodzi o styl i poziom wypowiedzi i zachowania. Wystarczy rozejrzeć się wokół siebie i zobaczyć co dzieje się na każdym kroku, nie niepokoi to Panów? i nie mówię w tej chwili o tym Forum (chociaż również). Wolna amerykanka, agresja, chamstwo, zawiść - nie da się uzdrowić całego świata, ale może warto spróbować coś zmienić przynajmniej na swoim podwórku. Doprawdy czytelność Pani wypowiedzi w niektórych fragmentach istotnie pozostawia wiele do życzenia, ale być może ja mam zdziwaczałe życzenia, albo bardzo nieczytelnie potrafię czytać. To jest tak że może i Pani oczekuje od osób inteligentnych tego czego Pani od nich oczekuje, ale nieraz wręcz należy odezwać się relatywnie zdecydowanie, ponieważ uprzednie bardzo kulturalne porady czy sugestie spaliły całkowicie na panewce. Nie wiem jak Pani postrzega to forum ale ja postrzegam je w taki sposób, że jest to forum szkoleniowe; jest to zatem miejsce, w którym wspólnym nadrzędnym celem użytkowników jest doskonalenie się w rzemiośle pisania, i proszę mi wierzyć, że kiedy się na takim forum przebywa dłuższy czas, wtedy większość użytkowników jest nam znana, a sztuczna kurtuazja wydaję się być o tyle plastykowa, co nieautentyczna. Ja powiedziałem już wyżej że w takich sytuacjach należy spoglądać także na kontekst w którym ktoś umieszcza rzeczony, rzekomo chamski wpis; proszę sobie wyobrazić że niektórzy znają się w tym miejscu jak łyse konie, a niepotrzebna, usilna elokwencja jest wręcz nie na miejscu. Bywają straszliwie uparci użytkownicy. Bywają tacy użytkownicy, ktorzy na forum przesiadują wiele godzin dziennie od miesięcy a nawet zdarza się że wielu lat, a mimo tego że większość komentatorów sugeruję im w całkowicie dobrej woli różne korekty własnej twórczości, oni zaciekle bronią swoich urojonych wizji, nierzadko uciekając się w tej obronie do absurdalnych argumentów, z którymi nie ma innej sensownej wymiany zdań, jak radykalna i lakoniczna wymiana zdań. Ale ok, niech będzie: Pani na moje siedzi w głębokim idealizmie, a to nawet wzruszające jest. A tak na marginesie to za przeproszeniem - proszę się nie urażać, bo też nie mam zamiaru Pani urazić - reszta Pani rozważań i sugestii brzmi jak filozofia psa Fafika. Pozdrawiam. Nie zamierzam się obrażać - jeśli o tego samego "Psa Fafika" nam chodzi to dla mnie komplement :-) .... Gdyby ludzie mieli czym pokiwać, na pewno byliby weselsi. Pozdrawiam.

Podoba mi się prześmiewczy charakter tego wiersza połączony jednocześnie z tak jasnym jego wydźwiękiem.

Wyciągnęłam z zakamarków szuflady :-) - ja też lubię ten wiersz takie dziwadełko :-)