Libra Send

Pierwsza to piosenka Łuszczykiewicza pt. "Między nami" a druga to piosenka Kaczmarskiego pod tym samym tytułem "Między nami" Skojarzyła mi się z Twoim wierszem :-)

A to znasz? :-) ...Nad tą przepaścią, tą rozpadliną Tylko nabierać tchu... Na takiej grani - kto jest bez winy: Ty tam? Ja tu? Nic tylko szukać, szukać w otchłani Ścieżek, mostów i bram... Byle nie zatrzeć granic: Kto tu! - Kto tam!

Stop Czy to noc czy to dzień wokół mnie wirują ściany Świat widzę jak przez mgłę, palę owoc zakazany Sen ignoruje mnie, poszły z dymem Twoje plany Nie, nie oszukuj się Nie, chyba widzisz, że.....

Zastanawiam się czy ten "frajer" nie odnosi się do słowa "dumnie"? Duma najczęściej nie jest najlepszym doradcą jeśli chodzi o miłość.

Mój komentarz dotyczy serii wierszy. Urzekła mnie niezwykła naturalność, plastyczność i melodyka tych tekstów - wciągają jak życie. Dodała bym jeszcze: skąd ja to znam :-) . Każdy z nas na swój sposób przeżywa swój los, a jednak odnajdujemy w życiu innych ludzi "nasze ślady" i to nas łączy.

Najpiękniejsze wiersze są inspirowane silnymi przeżyciami To be or not to be..... :-)

Wypowiadałam się już w innych miejscach na forum co do kultury panującej wśród użytkowników. Dobrze, że doszło do dyskusji na ten temat. Zasada jest prosta - jeśli jesteś gościem w czyimś domu nie obrażasz pozostałych gości swojego gospodarza. Od Twojego poziomu inteligencji zależy czy potrafisz podjąć dyskusję na określony temat w taki sposób, żeby toczyła się ona na poziomie, czy nie. Jeśli nie jesteś w stanie zapanować nad swoim słownictwem i naturą - szukaj osób o podobnych upodobaniach. Niektórzy komentatorzy są na tyle zadufani w sobie i bezkrytyczni, że uważają się za autorytety. Zadała bym im pytanie - jaki jest Wasz dorobek, ile książek, zbiorków wydaliście w swoim życiu, ile mieliście wieczorków poetyckich, jak wiele osób nie należących do towarzystwa wzajemnej adoracji uznało Wasze utwory za wartościowe? Co wiecie o ludziach, których mieszacie z błotem? Każdy ma prawo mieć własne zdanie, ale nie ma prawa obrażać i upokarzać drugiego człowieka, szczególnie w takim miejscu jak to. Te same osoby, które kłapią dziobem na prawo i lewo w przypadku krytyki ich osoby są wzburzone i reagują gwałtownie, mimo, że słowa użyte w stosunku do nich nie umywają się do ich komentarzy w stosunku do innych użytkowników. Widocznie wyznają politykę Kalego: Kali ukraść krowę - dobrze, Kalemu ukraść krowę - źle.

Mówisz o skrzypku :-)))) - no tym facecie z dachu :-)))

Sam żeś tego chciał Panie Sułku :-))) Sprowokowałeś mnie tym Clownem Łatwiejsze ćwiczenie hmm - proszę bardzo "Chór niewolników" z Nabucco (to taka opera Verdiego :-))) a Verdii to kompozytor :-)))

Nie pożałujesz :-)) - tylko w dobrym wykonaniu np. Placido Domingo lub Pavarottiego Warto wiedzieć o co w tym wszystkim chodzi (w wielkim skrócie) - mężczyzna, który ją śpiewa jest dyrektorem wędrownej trupy artystów, jednocześnie w jednym z przedstawień ma grać postać komicznego Pajaca, tuż przed występem dowiaduje się, że jego żona zdradza go i właśnie wtedy ubrany w strój Clowna śpiewa tą arię. Słowa, które przytoczyłam pochodzą z tej arii, zresztą są w tej chwili potocznie używane dla określenia sytuacji w których śmiejemy się przez łzy.

Jak istotne jest jedno maleńkie słowo "niestety" i jego pozycja w zdaniu :-( :-)

Cóż byłby wart cyrk bez clowna Ridi, Pagliaccio! Śmiej się pajacu Gdy Twą miłością wzgardzono..... Polecam tą piękną arię Cania z opery Pajace

Cieszę się bardzo, że wiersz ten poruszył Państwa. Tak trudno jest oddać te najbardziej skrajne emocje w taki sposób, żeby uniknąć powierzchowności i patosu, a temat jest ważki i dotyka nas wszystkich wcześniej lub później niestety.

ramionami można objąć, można się w nie wtulić, tylko... nie podnośmy ich w gniewie

.....dopóki życie trwa, póki życie trwa (Wielka woda - Osiecka)

"Miej serce i patrzaj w serce"... Kierujmy się w życiu tymi słowami A nie będzie wojen nawet z myślami :-)

Wszystko jest względne i zależy od punktu widzenia np. pociągi dzięki temu nie zderzają się. Tory co jakiś czas mają przekładnie - 2 pociągi mogą stać się jednym i chociaż to różne składy zmierzają w tym samym kierunku.

Trudno jest czasami spojrzeć prawdzie w oczy, szczególnie gdy zdajemy sobie sprawę, że zaprzepaściliśmy to, o co tak długo walczyliśmy. Wieczna walka o stołki, chęć nachapania się jak najwięcej i naprawdę nie ma znaczenia kto spija śmietankę. Ten komu naprawdę leży na sercu dobro Ojczyzny i ludzi nie poradzi sobie w tym gnieździe szerszeni, wcześniej czy później będzie musiał podporządkować się gromadzie albo zostanie zaszczuty i zniszczony. W bajki wierzą dzieci z racji swojej niewinności i ludzie starsi, którzy mają już dość zamętu wokół siebie i potrzebują odrobiny spokoju a i to zostało im odebrane. Mówię to z wielkim żalem, bo nie tak miało być.

Upłynęło spooooro czasu od chwili napisania tego wiersza. Pamiętam dokładnie - majowy wieczór, ulica Bonifraterska, godzina 21 :-)) - tak wtedy widziałam świat.

Są rzeczy z którymi nie można się pogodzić bez względu na to ile lat żyjemy. Życie pisze często okrutne scenariusze.

To jest wiersz dla Was o bezimienni Tak wiele jest zawartej w nim męki Tyleż łez, niepokoju, rozpaczy, Zwyczajnej jakże ludzkiej udręki Bezsilni, w korytarzach stłoczeni Wylęknieni, z twarzami skrytymi Bezradni, w ból i smutek ubrani Spoglądają oczami smutnymi. Bezimienne numerki na liście Kolejne statystyczne przypadki A przecież to ludzie - tacy jak My Czyjeś dzieci, ojcowie, matki. Przepełnieni uporem i wiarą Uczepieni iskierki nadziei Godzinami cierpliwie czekają Ufni, że ich los się odmieni… Przerażały go wyroczni progi Zegar tykał, odmierzając życie Ktoś coś krzyczał nim zapadł w letarg Potem krążył w koszmarnym niebycie. Była tam, tuliła jego dłonie Z wielkim trudem uniósł powieki Łza ostatnia spłynęła z policzka I odszedł, tak cicho - na wieki.

Czas. Upłynęło już go sporo, ale nie zapomina się nigdy. Dziękuję :-)

Twój wiersz wywołał znowu to moje zadziwienie - nie sam wiersz lecz refleksje z nim związane. Używając słowa często pojawiającego się na tym forum powiem: ten świat jest popaprany Rif a ludzie jeszcze bardziej. Od dziecka zdumiewało mnie jak to jest: siedzi sobie grupka dzieci w piaskownicy, albo gdziekolwiek indziej, bawią się ładnie, jest wesoło i fajnie, jak sobie któreś obije kolano pozostali pocieszają i raptem pojawia się Ono - jednego walnie łopatką, innemu da kuksańca w bok, nagada komuś na kogoś i fermencik gotowy. Zadaję sobie pytanie: po co?

Jest rodzaj twórczości zwany fraszką - mam nadzieję, że nie zarzucony jeszcze. Fraszka jest dowcipna, ale może być również refleksyjna, to satyryczny sposób przedstawienia naszej rzeczywistości. Oprócz niej jest mnóstwo innych odmian - do wyboru do koloru, każdy znajdzie coś dla siebie. To tak jak z muzyką: jest klasyczna, jazz, metal, blues, country, disco-polo, hip-hop. Czy były zawsze - nie, ale pojawiały się stopniowo, ponieważ ludzie widocznie ich potrzebowali. Czy ten kto lubi np. jazz jest gorszy od tego co lubi country? Zdarza się tak, że nie lubiąc jakiegoś gatunku spodoba się nam mimo wszystko konkretny utwór. Tak samo jest z każdą dziedziną naszego życia polityką, wyznaniem, modą, malarstwem itd. Preferencje są różne i to nasza osobista sprawa -najważniejszy jest jednak szacunek i tolerancja, tak myślę. Poza tym ważne jest jak dany utwór, dzieło, obraz są postrzegane i jakie wywołuje emocje. Co z tego, że obrazy np. Picassa są cenione - może to dobra lokata kapitału, ale w życiu nie powiesiła bym sobie czegoś takiego w domu, natomiast z przyjemnością patrzę na obraz namalowany przez mojego Dziadka, chociaż z pewnością nie jest to arcydzieło, dla mnie jednak ma wartość emocjonalną. Dlatego nie depczmy po uczuciach, bo to nie w porządku. We współczesnym świecie jest również coś co nazywa się podażą i popytem. Jeśli nie ma popytu nie ma też podaży. Co do wierszy - lubię wiersze Rif-a, Twoje, Luny, Storka i paru jeszcze osób z tego forum - ale nie wszystkie jednakowo, a zdarza się i taki, który w ogóle mi nie odpowiada. Mam jednak nadzieję, że żadnej z wyżej wymienionych osób swoim wpisem nie uraziłam.

Ktoś bardzo mi bliski w ostatnich chwilach swojego życia wyszeptał (nie miał już siły na nic): Ostrzeż ich, proszę mów IM, że nie warto, to cierpienie jest niewyobrażalne, nie do zniesienia, tyle zmarnowanego życia, nie warto. Te słowa wypowiedziane przez umierającego na białaczkę drogiego mi człowieka były przejmujące. Obiecałam i dotrzymuję słowa - jeśli nie dla siebie to zróbmy to dla tych, których kochamy. Rozrywa nam serce, gdy nie jesteśmy w stanie pomóc, kiedy musimy patrzeć na powolne odchodzenie w męczarniach bliskiej nam osoby, kiedy nie działają już żadne leki, nie ma życia, nic nie ma, nic się nie liczy - wszystko wtedy nabiera innego sensu.