Marek Konarski

Bajka dla dorosłych z egzystencjalnym (literackim) morałem... Swoboda pisania, przyjemność czytania :)

Przekaz w zasadzie jałowy, bo wałkowany przez kolejnych "synów" od wieków - zmieniało się jedynie instrumentarium i granice wybaczania...

jak ja nie mam czasu na codzienność osacza mnie tyle nieziemskich spraw a kartofle czekają żeby je obrać ugotować z koperkiem podać dymiące jak najświeższe newsy na pólmisku z prawdziwej porcelany polany beze mnie ścieżki w bukowej alei sklepy stęsknione za moją kartą a ja bankowo w międzyświatach z głową w mierzwie nadziei nasłuchuję Ta część świetnie poprowadzona, w klimacie uśmiechniętej, kpiącej melancholii. Niestety, w końcówce zapach kartofli z koperkiem, zostaje wyparty przez sercowo - zegarowy banał. Wiersz nie zasługuje na taką puentę. :)

To zwykły komiks, z typową dla niego ekspresją i czarno -białymi uproszczeniami. Bawić się tak można, gorzej gdy próbuje się w ten sposób definiować rzeczywistość - wychodzi egzystencjalny 'kaczyzm"...

To taka przewrotność. Wracasz do tytułu po przeczytaniu. W ten sposób sam go dopinasz. :-)). a Wolałbym wiersz otwarty...zamiast dopiąć wiersz, otworzyć czytelnika... :) P.S. Puenta to dla mnie nie tytuł, tylko pierwsza zwrotka. Najpierw jest kulminacja, potem ilustracja - temperatura wiersza opada. :)

Liryka gejowska ? :)

Czas przeszły na początku wiersza, wprowadza niepokojącą melancholię. Nie można się potem oprzeć wrażeniu "zastępczości" jarzębinowych chwil, przeciekaniu ich przez palce...

Pięknie...tylko dlaczego wiersz zaczyna się od puenty ? :)

Wiersz (po pozbyciu się myślowej bezwiedności) stawia proste pytanie, na które nie ma prostej odpowiedzi... Porządnie zrobiony. :)

Smutek wyrwany z żywego ciała, zakątki ciemnością wypełnione, mocną pętlę zaciska, twarz sina śmiercią... :) Uczuciowe horrory, to najbardziej zabawny rodzaj liryki...

rozkołysz wiatr od morza gołębie będą zachwycone Ładne. :)

a ja wam mówię utoczę karetę opasłą w tomy wystawną w słowa i wierszy fullem odjadę Blefujesz... Sprawdzam :))

Jestem gotów wytłumaczyć się z "trudnych słów" ;) gdy autor wykaże się gotowością do podjęcia dyskusji. Wizja "uznania za bełkot", być może mrozi krew w żyłach obywatelom Durlandii, mnie mocno rozbawiła - no i jak tu, z tym dalej żyć :)) Proponuję zacząć jeszcze raz - bez gówniarskich wstawek... Jakoś nie zauważam tej gotowości - pierwszy wpis pomijając nic nie mówiący ogólnik "w sytuacji, kiedy jakimś dziwnym przypadkiem, jest o czym mówić" - przechodzi obok, plus bliżej nieokreślone "obiegowe frustracje", drugi wpis - znów nie na temat, zatem cytując pana - "proponuję zacząć jeszcze raz - bez gówniarskich wstawek" proszę o odpowiedź na proste pytanie. Po raz drugi. Bóg zapłać z góry. Te retoryczne wygibasy są niepoważne... Ja mogę się obejść bez pańskich wierszy (mała strata), pan bez moich komentarzy (nadmiar czytelników ?), zatem : "nie ma o czym mówić". "Napierdalać kamieniami" nie mam ochoty... Miło było ;)

Proszę mi dokładnie wytłumaczyć, co to znaczy "obiegowe frustracje" - inaczej będę musiał uznać to za bełkot. Jestem gotów wytłumaczyć się z "trudnych słów" ;) gdy autor wykaże się gotowością do podjęcia dyskusji. Wizja "uznania za bełkot", być może mrozi krew w żyłach obywatelom Durlandii, mnie mocno rozbawiła - no i jak tu, z tym dalej żyć :)) Proponuję zacząć jeszcze raz - bez gówniarskich wstawek...

póki z liter słowa ze słów zdanie, można się wypocić znaleźć czarną owcę w rodzinie i napierdalać w nią kamieniami dla świętego spokoju. Wierszyk wyraźnie terapeutyczny, odreagowujący obiegowe frustracje ;) W sytuacji, kiedy jakimś dziwnym przypadkiem, jest o czym mówić - przechodzi obok...

Zapachniało kobietą... Pyszny wierszyk. :)

mam wolne od życia dziś przechylam się za granicę i już nie wiem gdzie jestem obrazy, obrazy, czerwone krzyże na zmrużonych powiekach dźwięki, dźwięki, galopujące myśli wychylam się bardziej, wolałbym nie wracać i czuję powoli jak tonę, w lustrach wyobraźni i już nie mogę, nie teraz dziś już nie wrócę i tylko spadanie, bezład myśli już mnie nie pozbierają i dobrze Tak to widzę, cały początek jest do bani i odciąga uwagę od tego co istotne.

Próbuję nadążyć : są czarne kwiaty, zakwitają radością i po interwencji wiatru -czarne kwiaty kwitnące radością, zmieniają się w czarne kwiaty ?! Cóż, brak kontroli nad słowem...

Liryczne stwierdzenie faktu... Bez refleksji.

spróbuję uśmiechem podziękować za każdą kromkę dnia Ooo, to bardzo ładne :)

wczorajszym skrzypnięciem dnia teraz ciągnę swój mały wózek razem ze świętym Mleczarzem o poranku ruszamy w drogę na niebie roznosząc butelki miodem płynące Do tego momentu - jest klimat i jest dobrze. Potem, jakby autora coś ugryzło - sztywnieje, urzędniczeje i zwyczajnie nudzi (jednostki, bezapelacyjnie deklasuje, sprawy najwyższej wagi, orszak, pieśń...brrr...) ;)

Zastanawiam się, czy masz obecności na tyle Doskonałe :) Być może peel ma problem z utrzymaniem dnia, za to autor nie ma problemów z utrzymaniem słowa... :)

Wiersz zakałapućkany w ozdobnikach, tanim poezjowaniu. Skoro ból peelki z powodu trudności w emocjonalnym "czytaniu", ma być wiarygodny, niech nie czyni z niego szeleszczącej kostiumem "muzyki pustki" ;)

Wiersz "dzieje się" (wręcz dosłownie) w trakcie czytania. Zaciekawia ale to jednorazówka, po wybrzmieniu "efektów specjalnych", nie ma do czego wracać.

życie toczy się serialem dla człekokształtnych Mam wrażenie, że dopisujesz kolejne odcinki -cóż, seriale też dla ludzi... :)