Czarna Wstążeczka

niesamowite. Tobie nigdy nie kończy się wena, co? :) cholernie Ci zazdroszczę, naprawdę. to jest prawdziwy talent, tego nie da się nauczyć. wiele razy próbowałam wymyślać neologizmy, to jest niewyobrażalnie trudne. a Tobie to tak łatwo, tak prosto i do rymu, z lawiną przekazu w każdym malutkim słowie. to jest prawdziwa poezja.

głosuję na liczbę pojedynczą. mimo wszystko, to jest chyba jakiś wyjątek. liczba mnoga brzmi bardzo dziwnie.

kurcze, a mnie się nie podoba. ale to chyba tylko kwestia gustu. przeczytałam wiersz raz, drugi, trzeci, i nic więcej nie widzę. pisanie o pisaniu chyba zwyczajnie wrzuciłam do szufladki "tematy, o których nie powinno się pisać". zatem nie podoba mi się, ale to tylko odczucia. technicznie - być może ten tekst faktycznie jest dobry. pozdrawiam

powodzenia. każdy temat jest tak samo dobry, ale liczy się podejście. im więcej wysiłku włożysz w tekst, tym lepszy on będzie.

bo widzisz, tak na dobrą sprawę nie liczy się odbiór jednego czy dwóch tekstów, gusta są różne, a jeden tekst poety nie czyni. to, co tak naprawdę do mnie dociera, to nie jest ten jeden tekst ani któryś z poprzednich, ale Twoja konsekwencja, pewne patriotyczne działanie i fakt, że trening czyni mistrza - im więcej piszesz, tym a) czytelnikom łatwiej rozeznać się w Twojej filozofii b) sam lepiej piszesz, rozwijasz swój umysł i masz lepszą technikę. konsekwencja, to jest to.

dobre! świetne! brawo, Janku - nie jest ani zbyt oczywiście, ani zbyt enigmatycznie, w sam raz, by miało szansę trafić do szerszej publiczności i jednocześnie przemknąć przez palce zgryźliwych krytyków [m.in. mnie]. pozdrawiam

to się da zmienić. nowy nick na wierzch, a stary w nawiasie. xyz (anielica ś.)

chcesz powiedzieć, że znalazłeś się w pewnej sytuacji, musiałeś koniecznie napisać o tym wiersz i nie uważasz, by można było napisać to inaczej? o te analogie mi idzie. bo ja bym chciała czytać poezję filozoficzną, wylatującą ponad poziomy, a nie suchy obrazek sytuacji, jakich pełno w mediach. Twój tekst powiela schemat. brakuje świeżości.

a powiedz tak szczerze, jak już uczysz w tej podstawówce, i odwracasz się przodem do tablicy a tyłem do klasy, to słyszysz czasem za sobą śmiech? a może dzieci śmieją ci się w twarz?

a powiedz tak szczerze, jak już uczysz w tej podstawówce, i odwracasz się przodem do tablicy a tyłem do klasy, to słyszysz czasem za sobą śmiech?

wiem, widzę. typowe zwierzę z Ciebie.

staram się ograniczać marudzenie [bo predyspozycje do ironii mam duże], toteż dawno nie krytykowałam również Twoich wypocin. szkoda szargać języka na człowieku, który z pełną powagą wypowiada słowo "żal" we współczesnym, buntowniczym jego znaczeniu. ale w tym tygodniu jestem wyjątkowo podenerwowana, więc i na forum sobie folguję. nie raz tu jeszcze zawieję, jeśli będę w nędznej formie, bo czarna kapra za takie pisanie Ci się należy.

jednak czegoś mi brakuje. jakiegoś innego kontekstu albo jakiejś analogii. czegoś świeżego.

krótko, zwięźle i "na odwal się". to zasługuje na medal: 12 słów, a i tak mamy przerost formy nad treścią! [to był sarkazm.]

spodziewałam się czegoś innego, ale nie z oczekiwaniem, tylko przeczuciem zawodu. bo w internecie nieraz widziałam wiersze o enigmatycznym tytule "po", które okazywały się śmiałymi marnymi erotykami. Twój wiersz nie jest zły. ale jak przeczytałam te wszystkie zabawy słowne, no to musiało mi się z Mironem skojarzyć, nie ma bata. topisz pustkę w jeziorze? na serio? jaskiniowcy też topili, nic nowego. a że tyle w tym nazw własnych, to czytelnik czuje się niewyedukowany, nie mogąc dokładnie zrozumieć wiersza. choć przypis jest, okej. ale niesmak pozostaje ;) a ten Twój wierszyk to lepiej wyglądałby wewnątrz jakiejś dłuższej formy, dramatu czy powieści. za mało poetycki, za mało treści, zbyt prozaiczny temat, słabe metafory [topienie smutków! koniec świata!], obecność wielokropka, strasznie się dłuży i ciągnie [przerost formy]. nie chciałam od razu wejść z buciorami i narzekać, ale skoro Autorka się domaga, to piszę teraz. i pozdrawiam.

boże, niech już wejdą wreszcie bolszewicy i zagarną tę brudną ziemię naszą. znowu.

wiesz, masz strasznie zniechęcający nick.

ktoś się bawi w Mirona. a po (haha) tytule spodziewałam się czegoś innego.

no, to mamy obrazy Boscha malowane słowem. jak zwykle zniecierpliwiłam się trochę, gdy wszedłeś w patetyczne ton, ale to kwestia gustu. ładna część 2. ogólnie jestem na tak. pozdrawiam

ludzie, odczepcie się od tego "pocięcia"!!!! i nie zmieniajcie tekstu autora, bo gówno wiecie o poezji. Kebabbie, czy w ostatnim wersie przed "a" na pewno powinien być przecinek? to tylko interpunkcja; nie jestem pewna, czy błąd, ale jakoś odnoszę wrażenie, że bez przecinka wygląda bardziej poprawnie. [Ty wiesz, że Twoje teksty są dobre, więc słowa pochwały Ci niepotrzebne.] pozdrawiam

jedna: "ram ikon szczerozłotych". zagalopowałam się :) ale zgodzisz się, że technicznie jest to tekst zawiły, prawda? np. ten "odlot zagęszcza krajobraz", górnolotna metafora :) pozdrawiam.

najbardziej mi się podoba to o nasionach. przyjmuję, że wiersz musi być tak zawiły [inwersje] dla oddania treści, więc obiektywnie to jest okej, ale mnie akurat nie porywa. "wziemięwstąpienie" bardzo rozbudza wyobraźnię. pozdrawiam

fajnie, że się tłumaczysz; szkoda, że nie masz czego bronić. wiersz jest naprawdę słaby.

ładne. nawet ładne. zbyt patetyczne, ale może być. podoba mi się pointa.

dobre. ale bez pierwszej części, ta jest zbyt oczywista i [to moje odczucie] mniej polska, a bardziej amerykańska czy europejska. to ich problemy - pieniądze; nasza jest wolność. ten "śmiech jak lawina kamieni", radzę się szybko pozbyć z pamięci, bo nie raz już widziałam tu i ówdzie, to już przetarta metafora. pozdrawiam