Tumus Eulusys

Zakopane na pokaz!

wyjście awaryjne stanu zawieszenia reset świadomości w niebyt przeznaczenia

słowa... słowa... w mądrej oratorskiej przemowie w szybkim przekleństwie niewypowiedziane puszczone z dymem i rozwiane z wiatrem świszcząco szemrane słowiańskim szeptem z ust do ucha cynicznych plotkarek te z caps lockiem i te bez pogrubione wypośrodkowane i skasowane backspacem z małych i dużych liter alfabetu pokoleń układające się jak puzzle w dwa słowa w jedno znamię w imię i nazwisko

I Tobie też tego życzę. Nie - zapomnienia a - zaleczenia :-)

Agnieszce Kani morze znaczeń rzeka słów potok szeptów nie słyszę góry gestów stada głów mowa ciała nie widzę z moich ust zamiast słów wylatują bańki mydlane nie mówię przechadzamy się betonowy czas i z betonu droga na tej drodze Ja i Ty dwoje mędrców mędrców chodzących po betonie

Poezja... Tak trudno jest pisać o rzeczach, zjawiskach tak łatwych do nazwania, trudnych do zdefiniowania. Każdy widzi ją inaczej. Twój zamysł jest bardzo ciekawy, choć... ech! to zdanie zachowam dla siebie. :-)

Dziękuję za komentarze. Michale, zamysł konstrukcji "jak osierocone" był dość prosty. Trudno osierocić miejsce, bardziej osobę, z którą się przebywało, ceniło, poświęcało czas. Miejsce to jest jednak tuż obok mnie, więc jest "jak", "jakby" osierocone, bo wypełnione pustką tego (rzeczy) lub tej (osoby), która zwykła była w nim przebywać. Aniu, tak to było prawdziwe i szczere (mówię tu o sobie) uczucie. Napisałem ten wiersz, by dać wyraz, że choć często "zaleczamy" swoje uczucie", to jednak pozostają miejsca, czas, wspomnienia, które cofają pamięć, które zatrzymują nas przez chwilę na refleksję, mimo że już mieliśmy nadzieję, że tak nie będzie, że to nie powróci... Dlatego wciąż i każdemu powtarzam - z miłości nie da się wyleczyć, jak z kataru, nie minie jak młodzieńczy trądzik. Miłość daje się jedynie zaleczyć. Może to i dodrze, bo choć często potem patrzymy przez jej pryzmat, to pozostaje w nas ten pierwiastek prawdziwego człowieczeństwa, który poprzez doświadczenie uczy nas żyć i kochać od nowa. :-)

Być może i burzą całokształt... taki jednak był zamysł. Piszę o sobie, ale nie jestem osobą, której stawia się pomniki. Stąd proste, luźne słowa. "stoicie więc jesteście ja przystanę i być przestanę". Ludzie na postumencie stoją, choć nie żyją, to trwają, ja gdy "skamienieję", przestanę mieć w sobie pierwiastek człowieczeństwa i z moim odejściem większość ludzi zwyczajnie zapomni o mnie... Ale dzięki za komentarze.

święci piękni pańscy chamscy starzy i bogaci z kamienną twarzą pod brązowym wąsem na drewnianej nodze tylko ja taki dziwny wodno - krwisto niestabilny i taki dzisiejszy stoicie więc jesteście ja przystanę i być przestanę

Nie ma za co. Czułem się bardzo podobnie jeszcze jakiś czas temu... ale... cóż, zmieniło się, zapraszam do swego wiersza Mantra dla O. G. :-)

To przykre... dajecie jedynie sobie komentarze do wierszy. Myślalem, że to jest forum, ale chyba się myliłem. Pozdrawiam.

pamięci Tomka Pytlarczyka jeden dwa trzy... siedem razy stuknęła wskazówka sekundnika wziąłem trzy spokojne oddechy nie więcej stuk packi trup muchy przykleił się do ściany i wszystko tak razem spłynęło spokojnie a może tam gdzieś ktoś dostał słoną wiadomomością prosto w twarz może ktoś pogładził jeszcze ciepłą dłoń zmarłego desperat w pętli własnych myśli stracił grunt pod nogami i gdzieś wszystko tak razem spłynęło spokojnie

Wiara, nadzieja, miłość... z których najważniejsza jest miłość. Ale trzeba mieć do kogo to uczucie pielęgnować. Ech! Ciekawa interpretacja tych trzech słów. Pozdrawiam!

bywają takie dni w których słowa niewypowiedziane myśli rozsypane tańczą na huśtawkach są takie noce pachnące letnim deszczem chłodem rosy na której leżeliśmy ten cholerny czas nigdy nie pyta wstydzi się policzka jeszcze wilgotnego i jeszcze to miejsce jak osierocone w którym cień maluje już tylko moje kształty te dni te noce ten czas to miejsce szepczą mi codziennie mantrę egoistyczną: idź! nie przystawaj! nie oglądaj się! zapomnij o nas!

Jestem Człowiekiem och! jak poważnie zabrzmiało ale czy poważnie czy banalnie banałem się nie czuję mam ambicję i idee a poważny cóż bywają momenty zbyt banalny chyba jestem by poważnie o tym pomyśleć a piszę poważnie stawiając litery czy banalnie rozrzucając słowa a moje życie powagą rzuci mnie w przyszłość czy banałem będzie kleić noce z dniami a może jestem jak sos chiński taki słodko - kwaśny taka poważno - banalna mieszanina ech! nie dowiem się zapewne aż umrę a wtedy i tak tak na poważnie to wszystko się w banał obruci

no tak... człowiek jest czasem jak bezbronne zwierzę... czasem nierozumne, naiwne, ale wierne swym instynktom i uczuciom. Ciekawe wiersz w ciekawym zestawieniu. Pozdrawiam ciepło!

słony cień w słoneczny dzień pustką przenikający zatłoczone mieszkanie

brązowe skórzane już trochę schodzone po równinach codziennej drogi do pracy wygładzone piachem wydmy w Łebie buty mam na nogach czapka biała z daszkiem jeszcze bez historii na serdecznym palcu lewej dłoni od dwunastu lat wciąż pożyczony drogi nam się nie krzyżują to i nie oddany srebrny sygnet szorty szare dobrej marki kupione w promocji pod koniec zeszłego lata granatowa koszulka ze śmiesznym małym banerem reklamowym taka jeszcze moja kilka miesięcy temu dziś już na bezrobociu ciepły lipcowy wieczór siedzę z nogami skrzyżowanymi oparty o przęsło Mostu Świętokrzyskiego w jednym ręku notes w drugim długopis piszę wiersz zapisuję tytuł Byłem skreślam Jestem skreślam Będę pozostawiam i myślę nad treścią 20 lipca 2009r.

wyszło szydło z worka i się rozejrzało nikt go nie chciał szukać to w stóg siana się schowało

być mądrym na tyle żeby wiedzieć że głupim będąc umrę