Anna_Para

Podobnie jak Tomasz - uważam, że tekst jest świetny, bez "własnego". Mocny, gratuluję. Para:)

Dyziu: Jakiś taki podwójny jesteś. Czy może ... nie, ja ostatnio nie mam powodów, by podwójnie widzieć:))))) Dziękuję Ci pięknie, Drwalu. Biegnę do Oz. Para:)

O nieeeeeeeeeeeeeeeee! nie, nie i nie! Para:)

Wanesko? Jesteś Dobrą Wróżką? O? Cieplutko dziękuję za czytanie, wdzięczna Para:)

Zagrałabym tu znaczeniem "rozstaje" - to takie rozwidlenie drogi... Pomysł jest świetny, wiersz - prawie gotowy. Wzruszył mnie bardzo. Para:)

Anno: Bardzo Ci dziękuję. Cieszę się, że "wisienka":) Cieplutko, Para:)

Anno! Piękny ten wiersz w komentarzu. Piękny i wzruszający. Dziękuję. Cieplutko, Para:)

Judytko: Dzięki piękne. Cieplutko, Para:)

Judyt: Dziękuję. Cieplutko pozdrawiam, Para:)

Dawidzie, dzięki piękne, pozdrawiam Para:)

Dyziu: No to się zejdź! Rozlazłych ten świat nie toleruje;) Wiem coś o tym... Dotkliwie. Buźka senna, wdzięczna, Para:)

ile razy próbowałeś mnie nie kochać. jasne, wiedźma, matka i huśtawka. teraz ci się udało, bo ileż można od nowa dźwigać puch żelaznych dłoni. zarzucasz na ramiona lekkość wyznań i niedojrzałość. a to tylko wiara i nadzieja, że jutra już nie będzie.

Ojej! Nieeeee! Pozdrawiam, Para:)

Judyt: Dzięki piękne. Pozdrawiam cieplutko, Para:)

Tomasz, tak, masz słuszność. Jakoś trzeba w sobie chronić prawo do smutku, radości, by być sobą - mimo wszystko. Dzięki piękne za bywanie tu i ciepłe słowa. Wdzięczna, pozdrawiam, Para:)

Myszkino: No, coś w tym jest;) Bardzo mi miło, że się rozgadałaś. To piękne, co piszesz! Cieplutko pozdrawiam, Para:)

Wanesko, dziękuję pięknie, Para:)

Wanesko: Cieszy mnie Twój uśmiech. Cóż dodać? Para:)

Dyziu, egoistycznie odpowiem: Nie zawsze tak bywa... Ale często. Cieplutko, Para:)

Wanesko: Dzięki za pozdrowienia. Z wzajemnością, Para:)

Popsutku: Tak, to mak - piasek pod powiekami zmęczonymi bezsennością. I niech tak zostanie. Cieplutko dziękuję, pozdrawiam, Para:)

Wiersz można przeczytać w książce: Jolanta Zarębska, Śpiewam i milczę, Miniatura, Kraków 2012, ISBN 978-83-7606-401-7 Cieplutko pozdrawiam, Para:)

kiedy kuleję na dwie nogi, gdy mnie przewraca byle wiatr, milczenie boli, jak ostrogi, wbijane w boki czułych warg, rytmem łagodzę stratę mitu, powtarzam białe: tak, tak, tak. ucieram w oczach do błękitu mak słodki, wcześniej gorzki mak.

Judytko, spróbuj ponownie wkleić link. Nie jest aktywny. Poza tym - gratuluję udziału w publikacji i talentu plastycznego! Cieplutko pozdrawiam, Para:)

Kochani, właśnie podczytuję sobie opowiadania ze zbioru Mateusza Kielana „Opowiastki przystankowe”. Mateusz wydał książkę w wydawnictwie RADWAN już kilka miesięcy temu. Do mnie książka dotarła z końcem maja, i czytam z uśmiechem na ustach. Wiele z nich to pochylone nad ludzkim losem krótkie historyjki, z których wyłania się obraz zwykłej – niezwykłej egzystencji szemranego światka, dancingowego towarzystwa rozpaczliwie poszukujących miłości samotnych serc, albo niezwykle oryginalnych par, skazanych na niepowodzenie, bo miłość ich „jakoś” nie polubiła. Margines społeczny i elitę intelektualną łączy postać gliniarza – dochodzeniowca, który najczęściej jest narratorem opowiadań. Fabularne historyjki („historyjki” - bo są króciutkie, takie na jeden kęs) Autor przeplata esejami, dzieląc się z czytelnikiem fascynacjami literackimi, prezentując reinterpretację mitów, szukając podobieństw w schematach fabularnych, konstrukcjach postaci literackich z tego i nie z tego świata. Mam tu moje ulubione: „Inferno” i „Helę”, ale z przyjemnością czytam ponownie wszystkie. Mówię „ponownie”, bo większość z nich Mateusz publikował tutaj, na naszym forum. Z wiadomych względów – już je stąd wycofał. Musicie je zamówić, jeśli chcecie poczytać. Nie zamieszczam rzetelnej recenzji, odsyłam Was do recenzji wydawnictwa. Pozdrawiam Autora:) www.radwan.pl/index.php?page=shop.product_details&flypage=flypage.tpl&product_id=353&category_id=17&option=com_virtuemart&Itemid=221&vmcchk=1&Itemid=221