Atena

dziękować Sylwestrze, chyba kombinować jeszcze będę pozdrawiam

z każdą godziną więcej takich samych ludzi i domów mijam miasta drzewa senność rozchodzi się klejąca pod powiekami nieustający rytmiczny szum pachnie żółtością rzepaku majem kwitnie we mnie zieleni się żyje

i może rozumiem/nie rozumiem po swojemu ale wydaje mi się że u mnie te same świerszcze na balkonie. Judyt, lubię takie te Twoje. Pozdrowienia, Aneta

i co tu dużo pisać, podobające się bardzo, bardzo.

nie smucimy tu, nie smucimy. w majowe wieczory się nie smuci, a jak już musi się smucić to idziemy pić wino:)

lekkie słowa z ciężkim przesłaniem. gratulować i podziwiać.

bogate portfolio. artystka na całego:) a wierchoł (czyt. wiersz) jak zawsze, do smaku. ukłoniki i serdeczności

dziękuję Judyt za wierne czytelnictwo;) pozdrowienia

tak jakoś wyszło zakręcenie. dziękuję i pozdrawiam

sens złapany za nogi. dziękować

tereso, ciężki on i tak bardzo prawdziwy. i jak zawsze dobry. gratulować

gdybyś powiedział jej że wypatrywanie rana na suficie wciąż jeszcze jest możliwe zaryzykował że można wiedzieć nie wiedząc zawróciłaby

takie właśnie lubię. b.dobry i co tu dużo pisać. gratulować

ooo Babo, dobre i mocne. podziwy, podziwy Pozdrawiam

równie ciepło dziękuję za odwiedziny i ślad, pozdrawiam

pachnące wierszadło:) pozdrawiam

rzeczywiście, czyta się zręczniej. dziękuję, może przywłaszczę niektóre cięcia. pozdrowienia

"chryzantemy złociste w półlitrówkach po czystej stoją na fortepianie i nie podlewa ich k* nikt..." pośpiewało by się przy jakimś ogniskuuu ^^ dziękuję i pozdrawiam Judyt:)

Witaj Ateno - wiersz boli ale pozytywem o którym my ludzie raczej nie chcemy rozmawiać . A tylko dlatego że to cała o nas prawda. Wiersz jak najbardziej na tak. pozd. dziękuję Waldemarze za ten pozytyw, niebolący:) pozdrawiam serdecznie

niestety cała prawda. również uściskuję;)

Babo- dzięki, dzięki

dziękuję Krysiu za ślad:) pozdrawiam

jesteśmy tylko ludźmi z ludzkimi wadami i nieludzkimi nawykami do zabijania marzeń, stonek i tak zwanych miłości tylko ludzie żyją w ciasnych domach z oknem na świat mają tylko siebie potem są już tylko samotni a w oknie rosną chryzantemy

A ten wers, to gdybym musiał, to raczej tak bym zapisał; nie wiem ;)) mi też tak nie do końca podoba mi się:)

pokłoniki, ukłoniki, serdeczności:) przeczytałam jeszcze raz, wróciłam no i mogę się ręcami i nogami podpisać pod tym; J. (: wzajemnie o Judyt, opanowałaś sztukę pisania nogami:) pokłony szacunku:)