Michał Gomułka

Przygotowujesz frazy pod mini rozwiązania, stawiasz wielokropek. Jakie to staje się schematyczne. Wulgaryzmy stają się ordynarne... Mam wrażenie, że czytam liryk Gościa roznegliżowanego, wypasionego, z mordą umorusaną obiadową potrawą koniecznie tłustą, który intelekt izoluje od swej wierzchniej warstwy... a to smutne, bo intelekt się gubi wówczas. Tak jest z tym lirykiem. Ale absolutnie osobowo do Ciebie nie mam czegokolwiek. Nie chcę urazić. Wręcz przeciwnie. Darzę sympatią. Ale poruszyć trzeba. Czy to dla jaj, czy dla gruszek, czy dla świętych, głupich, ludzkich muszek.

Przekreśliłeś wszystko słowem "zajebiście". Dalej mi się nie chciało czytać. "Przeleciałem" jeszcze dwie zwrotki na siłę... i wiesz? Nie było mi przyjemnie, rzygać się chciało poprzednią... Tak to jest sprawić zadość. Chyba, że to jakaś parafraza... wówczas odważę się przeczytać to jeszcze raz i może przyznam do zbytniej pochopności.

Ja w tym obrazie wyczuwam pewien brak. Może ów namiętność.. Nawet jeśli miałby to być wyższy stopień miłości czystej, przenikniętej intymnością do stopnia wyzbycia jej zapachów i nie na skutek rutyny... to jednak, czegoś brakuje. Podmiot liryczny snuje obraz trwały... I sądzę, że to coś więcej niż SAMOTNOŚĆ PIERWOTNA. Choć nie mogę powiedzieć, że na pewno. Bo może to właśnie TEN pierwiastek jest faktycznym brakiem. Koncepcja fajna, liryk przyzwoity. Trzymaj się drogi Gryfie.

"które prowadzi w ręku" - zastanawiał mnie te zabieg w przypadku Twego liryka, bowiem mamy do czynienia z niebanalnym produktem. Jest niezły poziom. Więc prowadzić w ręku może stanowić pewną informację o emocjonalności bohaterki, może stanowić metaforę... by złapać, które prowadzi w ręku... czyż to nie smutne? Ładnie skomponowane. Dobre obrazy. Niezły liryk. Gratuluję. Warto też zauważyć subtelny rym - wzroku owoców. Tak To się robi Poetycka Braci. Acz nie recepta, bo liryk jest świeży i rzadko coś wyskakuje nad świat muskając genialność. I żeby nie było... nie mówię, że tu jest otarcie o genialność.

Możliwa ostatnia zwrotka. Natomiast wcześniej sporo słabych wykończeń fraz, a nawet słabe całe wersy: widać finisz już - ... no przestań. Wartka krew, sączy blues... mdło. Tak to bracie widzę.

Widać, że masz głowę zapełnioną jakimiś pomysłami. Nieumiejętnie z nich korzystasz. Polegasz na warsztacie, którego masz ledwie zalążki. Tkliwie, ale nie przejmująco, erotyzująco, ale nie smacznie... Pozostaje zapach nieokreślony.

Ból, gorycz, smutek... i Toskania. Piękna. Osobiście, kolokwialnie... Po prostu umiesz pisać troszkę lepiej niż ogół wokół Ciebie. A prawdziwa poetyka się zaczyna, gdzie kończysz się Ty.

zasuszone wspomnienia, chłód obojętności, płaszcz dystansu, szambo świata (!), słodka naiwności... Tego jest za dużo. Opierasz liryk na tych prawie związkach frazeologicznych. Twór jest banalny i nie stanowi nawet przystawki. Ta bowiem winna być także dosmakowana. Najlepiej wypada ostatnia konkludująca zwrotka.

Może być i tak. Walka bieli z czernią trwa zawsze i nie bez naszego udziału.

Biblijne inklinacje. Mam wrażenie niewyczerpania. Powinieneś to kontynuować. W jaki sposób piszesz... Niekiedy może się to podobać. Są jednak mankamenty. Zbędne zaimki wymuszone "pracą wersów", częste "e zamiast ę". Ale... to wartościowa opowieść. Choć nie sądzę, że wiarygodna z punktu tego, co mógłby Bóg powiedzieć w takiej alegorycznej korespondencji ze swym zbuntowanym stworzeniem. Dowód? Chrystus. Gdyby Boga świat nie obchodził, nie dałby Siebie i to na śmierć człowiekowi. Zapowiada się naprawdę interesująco. Oczywiście dalej... i ze strony Elyonduril. Powodzenia.

Przepraszam Cię. Mój komentarz był jednak nieco chamski, bo jakkolwiek bym się wyraził, powinienem przynajmniej wskazać kierunek, a i zachować pewną powściągliwość to też wskazane. Głosisz pewne prawdy. Brzmią one, jak kolokwializmy. Wynika to z tego, że istotę, którą przekazujesz traktujesz powierzchownie. Choć może żyjesz nią szczerze. I to się chwali, jeśli tak żyjesz. Pokaż jednak raczej motyw, jak do tego doszedłeś, pokaż coś unikatowego czytelnikom, coś co poruszy. Poszukaj w sobie pierwiastka takiego, którego nie posiada ktokolwiek inny! To ważne. Poszukiwania są trudne, ale zobaczysz jak owocne... Wspaniałe. A wtedy zachwycisz nawet, jeśli strzelisz taki kolokwializm. Wówczas nikt z ludzi dążących i poszukujących nie będzie mógł Ci zarzucić wtórności i wypłuczyn, a ewentualnie wda się w polemikę.

Racjonalnie bronisz swojej kwestii, ale niekompletnie. Oczywiście, że człowiek w ostateczności MUSI dokonywać ocen z punktu TERAZ, gdyż nie ma możności wyekspediowania siebie do czasów ZA GODZINĘ i dalej w kierunku przyszłości. Jednak zauważ, że poruszyłem kwestię wypowiedzi i ocen względem wartości. A Ty w swej odpowiedzi to pominąłeś. Jest jeszcze inna możliwość. Nie zajmowanie stanowiska publicznie, jeśli się jest przekonanym bądź dopuszcza swoją omyłkowość na procent większy, niż ten poza naszą percepcją czasową. Ta powściągliwość to szlachetna cecha. Bardzo. Aczkolwiek wówczas nie ma przyczynku do dyskusji. I czasem jest to zdecydowanie lepsze. Choć z błędów i czyichś niepoprawności pośrednio uczymy się wszyscy, pod warunkiem bezwarunkowego dążenia do dobra.

Sraty taty bez przecinków. Przecież przemawiasz głosem Udupionych w sosie bylejakości Polaków. Takie są te Twoje WYPŁUczyny.

Źle jest tak, jak sobie pozwalamy. Ślady faktycznie pozostają. Ale każdy ma ich pełno. Czy są widoczne, czy nie. Co nie oznacza, że zwycięstwo w każdej minucie jest czymś pięknym i nieosiągalnym. To taka dygresja dla podm. lir. Wartość liryka przez pryzmat osobistej wypowiedzi jest istotna. Ale takich tworów pełno. Trzeba się starać, by coś dawały innym. Co daje ten? Spostrzeżenia? Powszechne. Poetyckość? Śladowa. Puryfikacja siebie? Tak... ale względna, bo bez wyjścia.

Wręcz przeciwnie. Owoc zerwać jest łatwo. Ale konsekwencje ponosi się do końca życia. Pan Bóg nie zrobił tego dla ludzkiej zguby, lecz dla pracy nad sobą, nad wzrastaniem. Aspekt pokory i całkowitego zawierzenia. Ot mechanizm. Średnio mi też odpowiada dowolność paktowania "z diabłem, czy aniołem", bo to świadczy o stosunku względnym - może i nawet obojętnym do rzeczy podm. lir. Czy dewiza "żyć pięknie i godnie" jest czymś faktycznie szczytnym? Raczej powszechnym, liberalnym i jest także nacechowana relatywizmem. Te sprawy z pewnością do przemyślenia. Wiersz i jego przebieg jest całkiem niezły. Radzisz sobie.

Eluś, piszesz co raz lepiej. Teraz można się przyczepić tylko do tematu i sposobu jego ujęcia. Większość powie, że to kwestia prywatna, że to już podlega subiektywnej ocenie. Fakt, że percepcja jest zmienna, zależna od... wciąż dojrzewania. :-) Buźka. Ładnie.

Jeśli piszesz o normach i zasadach według tego, kim jesteś TERAZ - a co z tym związane, być może bardzo podatny na niektóre słabości, otoczony mrokiem wielowątkowości, nie jesteś w stanie rzetelnie dokonać oceny poprawności norm. Ogółem; nie posługując się, nie zdając się na wartości naczelne będziesz dywagować, jak w tym wierszyku. Tyle.

Zdecydowanie lepiej niż poprzedni. Powiedziałbym, że poniekąd industrialny, a to mi się podoba. Odpowiedzi, z których tchnie nadzieją - pragnieniem - półpewnością dobrze korespondują z pytaniami.

Może być. Miniaturka.

Średnio przemyślany. Jakość... nie ma tragedii.

Ładny liryk. Obraz maków rozlewających (bo takie widziałbym, trafniejsze słowo) się wśród pszenicy, a jednocześnie skojarzonych z Twoją przemianą, choć może czasową, jest faktycznie słonecznym. Miłe doznanie.

Zgadzam się. Miniaturka zgrabna. Faktycznie dobra końcówka. Lecz to nic ponad spostrzeżenie w formie.

Widać, że są to jakieś przemyślenia. Mają pewien ładunek. Są bogate swoją niemocą. Bo w tym wierszu nie chodzi o cokolwiek poetyckiego, chodzi o Twój przekaz siebie, o Twoje niemyślenie, jako konsekwencję przebiegów. Sztuczność odnośnie muzyki i tego, czym i jak zaspokaja wynika ze złego jej pojmowania. Złego... Co najmniej niepełnego, a przez to ukierunkowanego na formułowanie sądów powyższej postaci. Analogia tłustego rynsztoka jest poprawna. Żadna gardziel, choćby najbardziej perfidna nie zapełni pragnień wynikających z jej dopuszczenia. Ot takie błędne koło, w które wpadamy. Celnie i refleksyjnie. Tylko co z tą poezją.

Przyznaję, że o takie "ćmie" nie słyszałem... ale nawet i w takim znaczeniu uważam to słowo za zbędne. Jednak lekcja i dla mnie w tym była... :-). To dobrze. A z tego, co się zorientowałem, to bardziej gwara - dialekt wielkopolski...

Jak zawsze szlachetnie, ale wciąż ta tendencja ukoronowania kropek i przecinków. Czy tak musi być? Pod względem formy, ów sonet wychodzi nieco na siłę. Zwłaszcza ostatni trój-wers. Nie wydaje się być zakończonym. Brakuje czegoś. To z pewnością jest wynik prowadzenia przez Ciebie rymów. Zaburzasz ich przebieg "wchodząc" w trój-wersy, ale finalnie nie jest to z korzyścią dla liryka. Można dywagować albo nawet analizować... bo sposobów jest wiele. Ale sądzę, że możesz mieć poczucie, że Tobie takie uwagi są zbędne. Z różnych przyczyn, nawet tych bardzo personalnych. A jednak Józefie. Choć Twój styl pisania jest szlachetny, treść przejawia pewną wartość, wersy emanują Twoją wrażliwością, to... nie pozwalaj sobie na tendencje nie słuchania tego, co może podnieść wartość Twoich wierszy. Bezkompromisowość jest cenna, ale w zderzeniu z życzliwością, ta pierwsza czerpie z tej drugiej i bez uszczerbku dla nich obu. Uszczerbku na honorze. Ale ogółem... ładnie.