Marek_Stasiuk

...dopingujesz mnie...thx

Dziękuję...a te literówki to wynik klawiatury...czasem nie łapie ona albo ja

„Chodź, chodź szybko ze mną. Stary, mówię Ci nie zawiedziesz się.” - Moondek wpadł jak po ogień, zabrał mnie i poszliśmy szybko do jego przytulnej chatki w centrum miasta. Coś go strasznie poruszyło, aż iskrzył w oczach. Wiedziałem, że jak ma te ognie w oczach, to zawsze wteda dopada go osobisty wewnętrzny imperatyw, który zupełnie zmieniał mu patrzenie i pojmowanie rzeczywistości. Przy M wszystko było inne, kolorowe, kwitnące, radosne, euforyczne. Świat zamieniał się w krainę wyobraźni, fantazji, błędnych rycerzy i w niezliczoną ilość fanaberii a te Moondkowe były szczególnie groteskowe. Weszliśmy na klatkę schodową a tam Wojnaze Słodkim. Chłopaki na stanach, w powietrzu smużą dymy. „Wiecie, czy może Moondek w domu?” - zapytał Moondek Wojnę. „E, ee...no wiesz, ja nic nie wiem. Może on wie” - i wskazał na Słodkiego, z miną złodzieja przyłapanego na konsumowaniu zwiniętego w markecie batonika. „Ja?...Ja nic nie wiem. To on.” - Słodki zgonił na Wojnę i chłopaki wytoczyli na siebie najcięższe działa, ale nikt z nich nie załapał, że sam o siebie pytał ich właśnie Moondek. Po chwili zatrzasnęliśmy za sobą drzwi moondkowego mieszkania. Jeszcze tylko sforsowanie dwóch par kolejnych i jak we własnej sierści siedzieliśmy u niego w pokoju, bezpieczni w miękkich fotelach i nafaszerowani ideami poszerzania horyzontów myślowych. A do tego potrzeba było mistrzów. I Moondek takowych wynajdywał co rusz. Tym razem padło na Roberta, który oczarował Moondka fruzurą na krem do golenia. Moondek wytaszczył największy telewizor jaki posiadał w domu. Zabrał go mamie z pokoju a ta zmuszona despareckim zachowaniem syna, poszła do lokeżanki na jakiś „tasiemiec”, na który pospolitej wyobraźni nie starcza. „Siedź tu i ani drgnij przyjacielu” - i ten jego diabelski lubieżny uśmieszek. Wreszcie znalazł wszystkie wtyczki, teraz tylko guzik, cyk i poszło. „Why can't I be You.....” - jeszcze siedziałem normalnie, jak statystyczny widz na nieciekawym seansie, który przyszedł do kina a nie na film. Później „Close to me” z każdą chwilą wciagało mnie centralnie w tajemnice Moondkowego odkrycia. I wreszcie „Pornography” poszło jak w studnie, zaraz kolejny trzeci, piąty, dziesiąty klip i......ha! Polecieliśmy do łazienki stawiać włosy na krem do golenia. Każdy z nas chciał teraz wyglądać jak Bob Smith z The Cure. Jakby tego było mało, zasada była zawsze taka sama - trzeba się z tym pokazać na mieście. Włosy na kremik, koszula w kwiaty XXL, do tego za duże dżiny i adki nie do pary. Pajac gotowy. Ale dla nas ten styl, to naśladowanie, Boże, to było jak relikwie potarte przez potarte, ale jednak. Zrobiliśmy kilkanaście kółek na mieście. Gawiedź zdziwiona odprowadzała nas wzrokiem, wytykała palcami. Młodzi gniewni z innych subkultur pukali palcami po czołach, ale nikt nam nie wpieprzył. Złapaliśmy niezły wiatr w żagle wyobraźni. Wizerunku dopełniały czarne płaszcze i kłącza włosów postawionych do sufitu. Tak, zdecydowanie naszą siłą były włosy, ale do czasu aż nie spadł deszcz. „Spadamy Maras!” - Moondek szarpnął mnie zarękę. „Dlaczego? Co jest? Dawaj dalej, zobacz jak się gapią. Łamiemy tabu.” - bo ja głupi nie wiedziałem wszystkiego. Całkiem niedaleko mięliśmy do domu. I to nas zgubiło. Przylało nieźle i ciuchy nasiąkły do ostatniej nitki. Wyglądaliśmy jak kloszardzi. No i włosy, właśnie włosy. „Zobacz Moondek! Co się stało, że się zesrało?” - patrzyliśmy razem w lustro kałuży pod naszymi stopami i co? Piana na głowie. Wyglądało to tak, jakby po naszych czuprynach przepełznął ślimak. „Buuuaaahhhaaaahaahaa....yyyyy...haahaahaa...” - zaryczał Moondek. Nie mogłem tego znieść. Taki wstyd. Wyciągnąłem rurki. Puknęliśmy po jednej a potem, jak zawsze na zejśćiu, do Non Stopu, po snikersy.

Podzieliłem się tylko fragmentem, ale widzę że powinienem więcej...nobilitacja, dziękuję

Ze swymi transcedentnymi pomysłami Moondek przychodził do mnie codziennie. Stało się to niemal rodzinną tradycją i wreszcie moi rodzice zaczęli traktować M jak syna. Dla mnie w to graj. Pomysły M działały na mnie jak narkotyk. A Moondek łeb miał nie od parady. Jego przewaga nad innymi z paczki polegała na natychmiastowej trafności spostrzeżeń i na bardzo przenikliwej ocenie rzeczywistości. Jego indywidualizm był dla nas tak rozległy jak horyzont moondkowych zaiteresowań i pewnie to pchnęło go by zatrudnić się jako kelner w miejscowej knajpie. To kelnerowanie szło mu całkiem dobrze. Sam mówił, że czuje się jak postać do złudzenia przypominająca tę z chorego umysłu głównego bohatera "Lśnienia" - uśmiechnięty i mroczny barman, witający gości lokalu widmo. Moondek tak strasznie przejął się robotą, że po zamiarze podjęcia studiów pozostało tylko wspomnienie. "Have you a drink?" - zapyta Moondek obieżyświata. "Yes I have" - odpowie tamten i gdyby nie podejście M, praca ta nie różniła by się wiele od zamiatania ulic. Pewnego dnia, gdy przechodziliśmy obok nieznanej knajpki, M wszedł do środka i siedzącym przy stolikach palącym klientom wymienił stare popielniczki na nowe. Muszę przyznać, że wykonywał swoją pracę solidnie. Przychodziłem po Moondka zaraz po tym, jak zamykali jego ukochaną knajpę i zazwyczaj włóczyliśmy się po innych lokalach, szukając tematów do moondkowej powieści i grając w bilard w "Arkadii". Graliśmy tam o fajki, o fajki i o fajki, aż wreszcie stawka podskoczyła niebotycznie - mięliśmy zagrać o dziewczynę. Nie muszę nadmieniać, że do gry o tak wysoką stawkę Moondek przystąpił w swoim najlepszym kelnerskim uniformie i w czapce z daszkiem z napisem USMarines. W pewnym momencie do M podszedł jakiś wcięty gość i zamówił kolejkę dla współtowarzyszy. M odpowiedział, że oczywiście zaraz przyniesie i graliśmy dalej. Klient nie wytrzymał i przyszedł kolejny raz, ale już wyraźnie zirytowany. M wziął od niego pieniądze i sam złożył zamówienie, po czym dostarczył je do wskazanego stolika pobierając napiwek. O Annę zagraliśmy trzy partyjki. Wygrałem i wtedy Moondek zażądał dla siebie butelki burbona, żeby było tak jak w filmie, jak w "Psach" Pasikowskiego. Kupiłem i już za chwilę wyszliśmy śmiejąc się i klnąc siarczyście dowcip o sztywnych statystycznych kelnerach. Dziwnym trafem droga zawiodła do Geparda, naszego best frienda. W progu przywitał nas duży kartoflany nos i szelmowski uśmieszek G jako zwiastun kolejnej świetnej imprezy. To tu spędzaliśmy większość czasu z naszej "zielonej przechadzki". Moondek zapowiedział, że ma dla nas coś ekstra. Rozsiedliśmy się jak zawsze na partyjke "fajki pokoju", ale tym razem dało się wyczuć jakieś podniecenie, jakąś wyjątkowość chwili. Coś wisiało w powietrzu i miało wkrótce spaść na nasze głowy. I rzeczywiście, po trzeciej rundce Moondek wyciągnął z wewnętrznej kieszeni swojego kiurowskiego płaszcza srebrną sześciostrzałówkę. Tak...cholera, miał rewolwer. Do tej chwili zawsze wiedziałem, że M jest świrem, ale, że jest durnym świrem (znam wielu świrów nieszkodliwych) to zobaczyłem na własne oczy dopiero teraz. Blady strach padł na mnie i na Geparda a że byliśmy już po gramie, broń nabierała dziwnie wielkich rozmiarów. Wyglądała jak żywcem wyjęta z "Casablanki" Curtiza. M zakręcił bębenkiem.... "Zagramy w rosyjską ruletkę panowie" - powiedział, zarzucając kosmykiem czarnych włosów, postawionych jak zwykle na lemoniadę. G schował się pod stół. każdy by się schował będąc twarzą w twarz z sześciostrzałową "błękita panienką" - tak ją ochrzcił Moondek, i do dziś nikt nie wie dlaczego.

jednym gestem możemy zakończyć odwieczny konflikt jednym zdaniem przekreślić wzbierającą ciemność smakuje mi to transcendentnie mało kto porywa się na to by głosić coś "spoza nas"

tak...ale wiem że wrażenie jest inne wiara nadzieja siekiera....

co to da? słowo jest jak broń, jak żywioł....dotyka, łamie, razi...a jeśli jeszcze w protekcji ma wiare i nadzieje to, jak napisał kiedyś jeden z noblistów, w dobie obecnego wieku miłość pompuje się w opony wiara nadzieja motocykl :) mi tez sie podoba

karłów nigdy dosyć....zwłaszcza u nas, na wschód od Odry i dalej w p.........u

uczę się uczę i dziękuje za cenne komentarze...bezcenne Andrzeju dziękuje za taką interpretacje...naprawdę tego jest tak dużo, gdzie się nie odwrócisz płoną ludzie...

To są fragmenty. Badam teren :)

pytanie: czy nie lepiej użyć "karły moralne"? hmmm...

podoba mi się ten Joda w głowie

made in miłość mała wojna na kałkazie – srał ich pies chleba z tego nie będzie karły wyobraźni cuchną już trzeci dzień łonowe włosy na wannie przyjdź o czwartej, bo widzisz pod drzwiami żebrzą kolędnicy pierdolić to i całą ich nieśmiertelność

każdy jest kowalem własnego losu....więcej emocji, mocniejszych od mrozu

Wiersze Moondka zatrzymywały ziemię a poruszały słońce. Wyrafinowany w trafności spostrzeżeń i wypowiedzi. Był jak kot, który zawsze chadza swoimi drogami i niestety nie spełnia życzeń. W Moondku było trochę dziecka, trochę anioła i reszta diabła. Często zmieniał image. Raz wyglądał, jak zalękniony nastolatek, który ze strachem oczekuje powrotu ojca z wywiadówki a innym razem wpadał do mnie z mina kogoś, kto właśnie wygrał w szachy ze śmiercią. Wtedy zazwyczaj zabierał mnie na tzw "zieloną przechadzkę". Bałem się go ale kochałem te jego niekonwencjonalne pomysły. A chociażby ten z malowaniem pędzlami po murach własnych sentencji, które miały wpłynąć na wzrost współczynnika wyobraźni mieszkańców naszego miasta. Było to zimą, kiedy bakcyle szalonych pomysłów zapadają w leniwy sen. Poszliśmy z Moondkiem po farby do piwnicy mojego ojca. Ten olbrzym miał tam niemożliwą rupieciarnię a wiec tylko w tym miejscu mogliśmy znaleźć potencjalne narzędzia literackiej zbrodni. Cały bałagan, który zastaliśmy, można by określić powiedzeniem "co słonko widziało". Wyłowiliśmy jednego ławkowca i kilkanaście mniejszych pędzli typu malarz pokojowy i ruszyliśmy nocą na miasto. Wpadł nam w oko biały mur od monopolowego, kapitalnie nadający się jako miejsce na twórczość wszech czasów. Moondek, pomysłodawca, zaczął pierwszy. Przyłożył pędzel do ściany i poszło. "Sumienie wije się...." - zaczął zamaszyście. Po kilku minutach sypał już gęsty śnieg z deszczem. Od przytrzymywania słoika z farbą zgrabiały mi palce a Moondek w twórczej pasji smarował kolejne litery. Założyliśmy sobie foliowe woreczki na głowę w ochronie przed padającym śniegiem, ale po kilku minutach przymarzły nam do włosów. Nagle, jak wydobyty z podziemii zjawił się policyjny "Żuk" i wyskoczyło z niego kilku gliniarzy po cywilu. Mnie udało się zbiec z miejsca zbrodni a Moondka, w kajdankach, odwieziono do domu. Jego mama (mała wiecznie stroskana kobietka) mało zawału nie dostała widząc go skutego i myśląc, że syn może kogoś zabił, albo napadł, ograbił. Kiedy ochłonęła i usłyszała o tym co zmalowaliśmy, kazała Moondkowi zgłosić się na badania do szkolnego psychologa. Napis o sumieniu do dziś pozostał niedokończony, ale z kolejnymi poszło nam już zupełnie gładko. Nawet przechodzący ludzie ostrzegali nas przed policyjnymi patrolami i podpowiadali, że czas już zmienić pędzle i słoik na spray - będzie łatwiej i szybciej. Doszło nawet do tego, że w lokalnej prasie pojawiły się artykuły o bardzo ambitnym i ciekawym graffiti. Jednak nie wszystkie były przychylne. Można było przeczytać także list gończy za wandalami, którzy niszczą wizerunek miejskich ulic i posesji wypisując swoje wypociny. W lokalnym radiu (o ile mnie pamięć nie zawodzi) także dało się słyszeć nieprzychylne komentarze. Paradoks polegał na tym, że w tym samym czasie miałem na antenie swoje pięć minut z poezją autorską i czytałem wiersze, w których powtarzały się sentencje z miejskich murów. Tak, Moondek zarażał mnie pomysłami łamiącymi wszelkie normy i konwencje. Kiedy już po wszystkim wspominaliśmy ostatni zrealizowany, Moondek rozpinał czarną koszulę Malcolma i sięgał po nabita wcześniej lufę, siadał wygodnie, zapalał, wciągał duży kłąb dymu i kiedy go wypuszczał powtarzał z szyderczym uśmieszkiem: "Dziwna ta mała grubiutka.. he he, no.... moja mamuśka".

tak proza....ale nie puszczam w prozie bo tam jakieś bezludzie :)

mam troszkę...kilkanaście...powoli...

ale dokąd? co to jest? .....czy to Ci coś robi? ...opinię proszę :)

Dużą Elkę poznałem przy naprawianiu starej zdezelowanej wersalki, która być może pamiętała jeszcze harce jej młodych rodziców. Kupiona na przydział i wystana w całonocnej kolejce do sklepu "Rywal". Opłacona wypocinami i obrzękiem nóg. Wersalkę naprawiałem zupełnie przypadkowo, tak jak przypadkowo zaciągnąłem się w szeregi zawodowych tapicerów. Z braku jakiegokolwiek zawodu ten przypadł mi jako jedyny do wzięcia - to i cóż, wziąłem, mimo, że byłe świadkiem makabrycznych scen związanych z ryzykiem zawodowym. Nasza jedyna kursantka Olka, w ramach praktyk, machając pięciokilowym młotkiem nad łbem upartego gwoździa, strzaskała kciuk na miazgę i blada jak ściana na sztywno opuściła szeregi kursantów.Takie widoki odbierają chęci do czegokolwiek, ale zostałem używając na początku jedynie gumowych narzędzi. I tak, kiedy naprawiałem w pocie czoła maminą wersalkę, Elka widząc moje zaangażowanie zrobiła wreszcie kawe i podała w dużym porcelanowym kubku i... stało się!? Jim Morrison uśmiechał się mrocznie z nalepki na porcelanie. rozejrzałem się po siwym od kadzidełek pokoju Dużej E i zamarłem. Wszyskie kubki u Elki nosiły takie zdjęcia. Morrison w kuchni, na biurku, na półce z książkami, Morrison w głośnikach "Grundiga", w sypialni obok Matki Bożej. Morrison uciśnionych, strapionych, wniebowzięcie Morrisona, jego boska obecność we wszelkich przejawach życia tej szarpniętej dziewczyny. Poczułem się jak pielgrzym do grobu Morrisona, i te kadzidła, acha...to na jego cześć. Widząc to wiedziałem, że znajdziemy wspólny temat, nie dlatego, że czciłem Morrisona, ale dlatego, że sam miałem korbę na punkcie skrajnych ludzi i kochałem takich idiotów jakim z pewnością była Duża E. Duża Elka - tak ją nazywaliśmy, nie była fizycznie atrakcyjną kobietą. Wyglądała jak wyrzeźbiona z drewna. Z powodzenie mogła być sistrą Pinokia - chodzi oczywiście o rozmiary nosa. Potrafiła jednak jak nikt inny pić piwo. W tych zawodach odpadali najmocniejsi brzuchacze z naszej paczki. Lubiłem przesiadywać z nią w knajpie i słuchać jak to umrze mlodo śmiercią samobójczą. To był szczyt romantyzmu Elki. Z drugiej strony brzmiało to bardzo poetycko przez co uznaliśmy, że Duża Elka jest poetką, chociaż nie napisała żadnego wiersza, no może coś o członku wciśniętym w mroczną kobiecość i męskiej ślinie na kobiecym sutku, ale nic poza tym. Gdy wypijaliśmy więcej złotego płynu Elce zbierało się na żale i na amory. Unikałem jej wtedy i odmawiałem prośbom o odprowadzenie. Raz tylko uległem i poszedłem z zawianą Duża Elką do jej domu posłuchać The Doors. To był dramat w trzech aktach. Najpierw muzyka - "Come on baby light my fire" i coraz więcej brandy. Dalej "Break on trough" i ręce Elki jak drewniane belki ściskały moje ramiona. I na koniec: "Spieprzaj dziadu!. Mi potrzeba faceta a nie kolegi od butelki!". "This is the end, My only friend...." - gdy schodziłem już po schodach, wyrwany z samczej matni samotnej niechcianej kobiety. Zatrzymałem się na półpiętrze by stać się stróżem jej samotności. Tymczasem Duża E spalała sięna stosie uwielbienia dla wiecznie żywej legendy boskiego M. Taka kobieca odmiana don Kichotea, walcząca z wiatrakami swoich lęków i nadzieii. Znikała tak na tydzień i zawsze potem pojawiała się w naszym gronie, nic nie mówiąc a jedynie popijajać gorzką kawę i torturując mnie szyderczym spojrzeniem urażonej kobiecej dumy. Mimo to, za kilka chwil umawialiśmy się już na kolejny wypad na piwo i na długie rozmowy o tym jakich to dziwaków nosi nasza zakręcona planeta.

jaka nobilitacja...thx

przyznaje się do niecierpliwości....a tam, proza, za 49 godzin dopiero, kto to wytrzyma:)

pisz fraszki....to gatunek jakby na wymarciu a tak podnosza na duchu

...szeleszczą w szufladzie to fakt, ale męki, Boże...razi w oczy od swiatła dziennego

mnie stanowczo podobał się ostatni wers z błędem..."by nie odbił ich mróz"...zajebioza