Ann N.N.

To takie haiku w stylu free, rozne skojarzenia mi sie nasuwaja... Te rzadki i szeregi, uporzadkowanie, zimny marmur, i chyba oczekiwanie na alkohol. Ten sam zas rozgrzewa, i powoduje, ze mieszaja sie nam wszystkie rzadki i szeregi. Wczesniej puste kieliszki, jakas samotnosc, ale przeciez oczekiwanie na ludzi, wielu? Itp. Zestawienie dwoch rodzajow natury. Zapraszam do samodzielnego tworzenia sobie obrazka.

faktycznie :o)

A pamietasz bajke o Kaju i Gerdzie? Poza tym, skoro odłamki podskoczyly tak wysoko- to fak ten swiadczy o duzej sile wlozonej w samo bicie szklanki. Dramatyzmu obrazka nie ma w samych słowach. Jest pomiędzy nimi. Przynajmniej tak mnie sie zdaje.

błyszczący marmur szeregi i rządki wzdłuż pustych kieliszków

rozbita szklanka na kuchennej posadzcce odłamek w oku

blada iskierka w kopalnianych ciemnościach ... i pełnia światła

To bardzo miłe dla mnie, co piszesz. Bardzo. :o) Tu inne. http://www.poema.art.pl/_opt/new-image.php?img=1122938605-65635a.jpg&maxwidth=600

Skąd znasz "złote poranki, zalane słońcem..."? Twoja uwaga - słuszna, spróbuję to poprawić, tzn. formę nie treść. Również pozdrawiam, pochmurno ale nadmorsko i bryzowo.

1. w białej wacie lśniące igiełki zimna - poranna mgła 2. okienna szyba oddziela siwą mgłę od białej pierzyny --- 3. mgły i pierzyny między bielą a bielą prostokąt okna

na skraju pola w odświętnym kapeluszu i starej szmacie skazany, zapomniany... może udałoby Ci się tych słów uniknąć, a atmosfere osamotnienia osiągnąć przez sam obrazek niemniej - bardzo interesujące, kusi do własnych wariacji na temat Pozdrawiam serdecznie

Wiem, ze bede podejrzana o lizusowstwo, ale to haiku mnie naprawde zachwyca. :o) I tez widze ksiezyc, chociaz tak niekoniecznie. Zreszta w tej kaluzy widac mnostwo rzeczy, wystarczy sie zatrzymac na dluzej... Pozdrowka znad morza. :o)

Mialam na mysli ze haiku powinno sie rozgrywac bardziej przed naszymi oczami niz sferze mysli [maslo maslane :o)]. Jednak nie wchodzac w tzw. "haikowosc", stwierdzam, ze to bardzo dobry wiersz. Ma cos w sobie. Pozdrawiam

Troszke za bardzo "myślowe". :o)

Prosto, ale bardzo kolorowo. Esencja jesiennej atmosfery. Podoba mi sie. Pozdrawiam serdecznie Ann

Fajny obrazek... Taki troche bleeeee, ale bardzo zywy.... :o) Tuz po burzy wijace się robaki na ciepłym asfalcie

Naprawdę ładnie Ci to wyszło. Taka dziewicza ta łąka. Pozdrawiam serdecznie.

O, a ten podoba mi się jeszcze bardziej.

Bardzo mi się podoba, choc tez jak Orston zmienilabym "szary" na cos innego. Slowo to stanowi dysonans, bo jakos nie kojarzy mi sie z jesienia ale raczej z czarnobialym filmem. Pozdrawiam serdecznie.

znicze na grobach spływają krople deszczu w pęknięty marmur Dobry temat... Pozdrawiam

He, he, he - humorystycznie, a z początku wystraszyłem się, że "rozdeptana". Również :* A wiesz co? Rozdeptana brzmi strasznie, ale moze to tez ciekawy pomysl. W koncu sie zdarza...

Chyba wreszcie zrozumialam. Przy czwartym podejsciu. :o) Ladnie.

Wiesz co Orston, z ta osoba - masz calkowita slusznosc. Poprawilam. Rowniez cieplo pozdrawiam. :o) Brakowalo mi tych haiku ostatnimi czasy. Dobrze, ze powrocily. No i Was. :o)

* znajomo chrzęści liściany pas alei - pies prowadzi pana * zmierzch dwa kroki od łóżka pachnie jabłkami * przenikliwy ziąb zbudzona szukam ciepła w jego oddechu

brzęczenie osy zwielokrotnione żądło w pękatej butli

Bartku, to co było do mnie skierowane, przeczytałam, zrozumiałam, odniosłam się i dziekuję Ci bardzo. Czas na nowe haiku. Ok, zawrzyjmy ugodę na konstruktywne komentarze bez agresji. Zanim tu do nas zajrzałeś też się spieraliśmy o to i owo, i stwierdziliśmy, ze to świetnie, ze każdy ma inne zdanie i go broni. Bo kazdy z nas ma w sobie pasję do haiku. I to nas łączy a nie dzieli!