kalina kowalska

w tym wierszu podobają mi się następujące słowa (jadę wersami): Ona jest nad z widokiem na ma dłonie taniec i ma o spacerach i o poduszkach oczy na twarzy, go gry że jej pozdrawiam

gabrielu p - z komentarzy należy wyciągać wnioski, według mnie sugerują one żeby, nie tylko trzynastą zwrotkę, ale całe dzieło potraktować Deletem.

do kurwy nędzy! (że tak nawiążę do tytułu)

i co z tego widoczku wynika?

ładny tytuł mnie przyciągną pozdr

:) to nie była interpretacja ot luźne skojarzenie może bez pani - hę?

mój kumpel zwykł komentować różne dziwne reakcje niewieście słowami: "syndrom niedopchania" ;) - ale to takie szowinistyczne było poczytam jeszcze, moze mi cos madrzejszego do głowy przyjdzie pozdr

bardzo na tak tylko zrezygnowałabym z jednego 'tylko' w ostatnim wersie pozdrawiam

oyey, jaka szkoda, że nie twe to TWA

to gdzie ty jesteś, że tyle odkrytych (bezkrytycznie) oponek wokół :) Irlandia? to wiersz "niżowy" mam nadzieję, że przejściowo dobrze napisany, bardziej eksponuje emocje, nieco woaluje sens dla mnie najlepsze pierwsza zwrotka i puenta (chociaż ja nie kojarzę zachodzenia z nieciekawością:) zdanie:"to właśnie teraz bym się dowiedziała" napisałabym w innym szyku "to właśnie teraz dowiedziałabym się" - ale to pryszcz :) pozdrawiam

jeszcze się "się" zagubiło :) Jacku: dla moich poddanych - wszystko

Jacku, ja tu widzę miejsce na dwie drobne poprawki udoskonalające:) 1. klamrę "widowisko skończone" rozbiłabym tak: widowisko .... .... (tu treśc wiersza bez zmian) .... skończone 2. zmieniłabym też szyk w zdaniu :"książę w pas się będzie musiał mu pokłonić" na "książę będzie musiał w pas mu się pokłonić" dworskie klimaty ;) pozdrawiam

dodam tylko tyle, że wymierzona ilość zgłosek nie czyni sonetu dobrym pozdr

ja też chwalę może się teraz warsztat ożywi:)

ja też się waham możliwościami :)

w warstwie, że tak powiem filozoficznej - taki se ale jakby go 'upłynnić' to zyskałby na urodzie np. coś takiego: Jeżeli słońce to tylko złuda jest promieni Księżyc metaforyczny zbyt, kłamliwy sen Zanika w jaskini pozorny wszak sens Gdzie ziemi przeszłość wpisana w ruch cieni Czasem spleciona w woal marzeń noc Usypia młodego satyra pod drzewem We śnie wróżka Śmierć szepcze w ucho „ nie wiem” Skrzętne skrzaty kładą już żałobny koc Kim jesteś człowieku z kart życia wydarty Prochem czarnoziemu nawozem i błotem Kiedy odchodzisz starty w pył tak martwy Nie łudź się, że odłożysz tę chwilę na potem Hades symbol przekleństwa od wieków otwarty Nie przekupisz ponętnej ni potem ni złotem pozdr

Czemu w Szczyrku?, Czemu w cyrku? lub inne pytanie, nie jest ważne tak jak to:Częmu cię wcale nie bawi? - Dentmanie :D

nie rozumiem po co ta uwaga

utożsamiacie autora z peelem - niewiedzieć czemu :)))

kruszymy nasze życie w nieskończoną ilość chwil z nadzieją że suma okruchów da nam wieczny byt trwamy mój drogi równolegle do siebie tu nasza nieskończoność tu się spotykamy ogniskujemy wzmacniamy tu nasza przestrzeń spełniona --------------- fajny pozdrawiam

muzyka i cisza - więc "żadna" nie była piękniejsza, a nie "żadne" szczery smiech dotąd uważałam za synonim głośnego wiersz ma coś ujmującego w swojej prostocie pozdrawiam

jak na syntezę to dość rozbudowane :), ale ja jestem "wierszny krótkodystansowiec" - z innej bajki:), może dlatego utwór wydał mi się nużący chociaż momentami ładnie lejesz tę wodę pn."W jego światło wchodzimy/ lecz wchodźmy ostrożnie":) - natomiast, gdy czytam go kawałkami, jest się na czym zatrzymać [ to oczywiście nie jest zarzut - raczej refleksja ogólna - Elegie Duinejskie też czytałam stopniowo:)] pozdrawiam

mi doradzano, żeby nie pisać w wierszach zbyt dosłownie, żeby coś pokomplikować, niedomówić, zmetaforyzować... pozdrawiam

może i racja z tym "czemu" :)

śliczny wiersz zupełnie gotowy wyboldowane moim zdaniem można opuścić dla płynności ----------- o krok od bałwochwalstwa do Ciebie się modlę kiedy usta dziewczęce niby drzwi kościoła wabią duszę do ciemnej gorącej spowiedzi kiedy w doskonałą rajską nagość wchodzę wiem że to jest tylko ziemski ludzki raj (ogród?) z niego w śmierć nas wygnasz albo śmierci kłamstwo przestrzeni ziemskiej piękno w pogaństwo mnie pogrąża jestem gotów bóstwo czcić każdego drzewa i księżyc za proroka mam gdy wiersze piszę dzieła ludzkie przyjmuję za cuda stworzenia bo mi wzrok przywróciły słuch i głos i życie czy pamiętam że w każdym Twoje niech się stanie przez moje zmysły wybacz (czemu?) się ukryłeś wprowadzając w ruch światy i myśli i dłonie wiem nie o pokłony Tobie szło lecz o mnie kiedy wchodzę w cień drzewa gdy imię kobiece zagarnia moje myśli czas działać przestaje a gdzie czasu nie ma tam o krok kim jesteś naprawdę cudny pozdr