Ania_Ostrowska

Od pierwszych zdań już wiadomo, że lekko, łatwo i przyjemnie nie będzie, ale jednak nie można przerwać czytania. Mimo potknięć językowych i wielu niezręczności, które zgrzytają w trakcie lektury, jest w tej historii jakaś przerażająca autentyczność, jak gdyby była to rzeczywiście prawda. Postaci Maćka, Adasia i matki psychologicznie są bardzo wiarygodne. Może warto byłoby jeszcze uzupełnić obraz, skromnym choćby, opisem ich powierzchowności? Mnie tego elementu brakuje. Najsłabszy wydaje mi się fragment z "ideologią" wegetarianizmu, jest zbyt nadmuchany i przez to niepotrzebnie spada napięcie. Pewien niedosyt może też budzić nazbyt, moim zdaniem, skrótowa końcówka. Ale to tylko takie tam marudzenie, generalnie, sądzę, że po dopracowaniu detali, będzie to bardzo dobre opowiadanie. Jeśli przyjąć, że dążeniem każdego autora, który przedstawia opowieść jest wywołanie uczuć i emocji czytelnika, to tylko można Ci pogratulować :) Pozdrawiam serdecznie - Ania

Dziękuję, że znalazłaś dla mnie czas, Oxyvio. Przyznam szczerze, że po cichutku na to liczyłam i ciesze się bardzo, że się doczekałam. Miło mi, że Ci się podoba, nawet potrójnie :) Serdecznie pozdrawiam - Ania

Kiedy mąż żonie w Tucholi Za trąbę chwycić pozwoli Ale gra! Tra la la! Raz szybko, to znów powoli

Nieostrożny facet z Tucholi Po latach małżeńskiej niewoli Raz skoczył w bok Ale ten skok Początkiem gorszej był niedoli

Ostrożna panna w Tucholi Z kim popadnie swawoli Do woli - lecz Przegania precz Jeśli kto się nie goli

No, no! Jak na jednodniową wycieczkę mnóstwo przeżyć i informacji zebrałaś, Oxyvio. Doskonale napisana ta relacja; żywo, ciekawie, obrazowo, aż chce się od razu wsiadać w pociąg. Tak się składa, że w lipcu moi sąsiedzi spędzili na tej wyspie tydzień urlopu na rowerach, też wrócili bardzo zadowoleni i zachęcali do powtórzenia ich eksperymentu, ale muszę przyznać, że nawet w połowie ich opowieści nie były tak zajmujące, jak Twoja :) Pozdrawiam serdecznie - Ania

Ostrożna panna w Tucholi Pyta: Czy aby nie boli to figlowanie? Najlepiej w sianie? - Choćby na worku fasoli!

1) chętnie bym przeczytała jeszcze raz poprawione - poczekam, jak znajdziesz na to czas, 2) dziękuję za komplement 3) jednak podziwiam :) Ania

W porównaniu z większością prezentowanych tutaj tekstów bardzo długie jest to opowiadanie i jeszcze porusza trudny temat, co razem powoduje, że czytelnik musi się mocno skupić, żeby doczytać do końca. Ale jeśli już się ten wysiłek podejmie, można się przekonać, jak fajnie łaskocze umysł. Mnie najtrudniej było przebrnąć przez początek, bo co chwilę zapalało mi się światełko: "ja bym to zdanie napisała całkiem inaczej" :) Na szczęście im dalej, tym było tych światełek mniej, może dlatego, że bardziej niż forma pochłonęła mnie treść. Myślę, że gdyby ten tekst doszlifować pod względem technicznym, byłoby z tego coś naprawdę bardzo wartościowego. Podziwiam i pozdrawiam - Ania

Dziękuję, że zajrzałaś do mnie i zostawiłaś ślad, Oluśko :) Tak, tak miało być, że narzucającą się bronią słabości jest agresja. Ale to, że taka postawa nam nie odpowiada, nie załatwia niestety problemu, bo tak w przypadku rozstania/rozwodu, jak i wielu innych ludzkich konfliktów, wina - czy też może należałoby raczej powiedzieć: powód - nie leży tylko po jednej stronie. Nawet jeśli bohaterka pierwszego listu czuje się oszukana, zraniona, może zdradzona, to musi zmierzyć się z pytaniem: gdzie byłam, gdy to wszystko ZACZYNAŁO się dziać? Z moich obserwacji wynika, że najczęstszym, najbardziej banalnym powodem nieporozumień, które potem urastają do rangi nieszczęścia, jest to, że zawodzi komunikacja, a nie intencje Tyle, że taka diagnoza niczemu nie służy, bo zwykle jest uświadamiana dopiero wtedy, kiedy już jest za późno na program naprawczy. I w tym cały problem. Napisałam to opowiadanie, bo wydaje mi się to ważne, i to ważne dla wszystkich, niezależnie od tego, kto na jakim etapie związku się znajduje. Pozdrawiam serdecznie - Ania

Dla mnie migawka, króciutka, odprysk zwyczajnego życia, bez wielkich ambicji na analizy, wszechstronność i kompleksowość. Drobinka, która jednak zatrzymuje i każe się określić. Fajnie, że temat wciąż nas uwiera - pozdrawiam - Ania

Ja mogę się w stu procentach podpisać pod komentarzem Tomasza Bieli - też się kolejny raz wybierałam i kolejny raz nie dotarłam :( Ale wiem, że dalej będę próbować, a Twoje, Magda, zdjęcia i komentarze wydatnie mi w tym pomagają - może w końcu się uda? Pozdrawiam - Ania

Dziękuję, mnie też miło, Mariuszu, tym bardziej, że Twoje imię budzi we mnie bardzo pozytywne skojarzenia :) Ależ udało Ci się wejść w skórę takiej kobiety, całkiem dobrze Ci się udało, problem jedynie w tym, że tego typu emocje piekielnie trudno opisać, nie popadając przy tym w wyświechtane do cna określenia. Pozdrawiam serdecznie - Ania

Przeczytałam z mieszanymi uczuciami. Nie potrafię odgadnąć, czym jest dla Ciebie to opowiadanie; żartobliwym przerywnikiem, czy czymś bardzo serio? Jeśli to pierwsze, jest OK, trzyma konwencję, jeśli to drugie, wobec zmysłów opuszczających i powracających do gorejącego ciała i temu podobnych - jestem zupełnie bezradna - ale to jest wyłącznie moje skrajnie subiektywne odczucie. Pozdrawiam - Ania

Przepraszam, o co chodzi z tą klawiaturą? Bez poprawienia "ą", "ę" ,"ś", "ć" itd. niestety nie da się tego tekstu przeczytać tak, żeby cokolwiek o nim napisać. Te błędy zbyt rozpraszają. - Ania

Pomysł ciekawy, ale wykonanie wydaje mi się bardzo jeszcze surowe. Jest wiele zdań, które brzmią bardzo nienaturalnie. Ktoś, nie pamiętam już kto, radził kiedyś na tym forum, dla początkujących, żeby samemu czytać swoje teksty na głos. Sprawdziłam na sobie - to rzeczywiście działa, znacznie łatwiej wtedy wychwycić, że w melodii słów coś zgrzyta. Polecam tę metodę, spróbuj - Ania

Czytam i czekam na dalej :) Ania

Aż się chyba zarumieniłam czytając. Po takiej zachęcie, chyba śmielej będę wklejać tu teksty. Serdecznie dziękuję Anno, Twoja ocena wiele dla mnie znaczy. Pozdrawiam - Ania

Dzięki za wyjaśnienie, ale sam chyba teraz widzisz, jakie to hermetyczne? Bez podpowiedzi biedny czytelnik nie ma żadnych szans :) Pozdrawiam - Ania

Może nie powinienem użyć zwrotu ''modelowy'', no bo ów gość katolikiem jest na pewno... ''Modelowy'' katolik dzisiaj niestety kojarzy się raczej z moherami :), a z ich okazywaniem solidarności w nieszczęściu, to bywa baaaardzo różnie :) Ta potęga prowokacji... Masz rację, nie jest teraz ciężko się na nią nabrać. Trzeba być niezwykle czujnym :) Pozdrówka :) No właśnie, każdy nosi w głowie jakieś własne stereotypy i ja też pisząc nie byłam od nich wolna. Żeby nie wiem, jak się starać, zawsze do tekstów przesiąkają jakieś osobiste zabarwienia. Aha, zaczęłam odrabiać zaległości w komentowaniu, już mi bliżej do Twojego :))) Ania

Dziękuję, Magda, po opisie spaghetti pochłanianego w dużych ilościach w ostatnim chyba Twoim opowiadaniu, tak przeczuwałam, że Ty też jesteś za pan brat z domowym rosołem :) A komentarz Mateusza przecież nie jest przypadkowy (sorry, Mateusz, że tak za plecami, ale bardzo mi się podobało Twoje poczucie humoru) - po minimalnym retuszu spokojnie można byłoby go włączyć do tekstu jako kolejny list do Redakcji :) Nawet myślałam o czymś takim, ale nie chciałam już przesadzić. Pozdrawiam serdecznie - Ania

Po pierwsze, szkoda, że nie można tego tekstu posłuchać w interpretacji profesjonalnego lektora, z dobrą dykcją, właściwą intonacją i pauzami tam, gdzie trzeba. Wydaje się stworzony pod taką formę przekazu właśnie. W wersji czytanej oczami odbiór jest znacznie trudniejszy, najeżony pułapkami bardzo długich zdań, w których łatwo zagubić sens i intencje autora. Zwłaszcza, że w niektórych, intencje te są dla przeciętnego odbiorcy (za jakiego się uważam), w ogóle niezrozumiałe. Np. do poniższego fragmentu wracałam kilka razy, próbując go rozszyfrować; i oddzielnie i w kontekście, i nic – porażka. „Zachowaj ostateczności, (jak kobieta z szaleństwem czeka na menopauzę) żeby mieć okazję opowiedzieć o nich początkowi. Nowy początek? Ooo tak...gdzie ten smród jesienny. Czekam w przedsionku nosowych otworków. A jednak, w krzywe przegrody węszenie jakoś śmielej wkracza...”. Jeśli można, proszę mi w prosty sposób wytłumaczyć, o co tu miało chodzić? Po drugie, sądzę, że nie można kierować się tylko fonetycznym kryterium doboru określeń, ale trzeba respektować ich znaczenie. Z tego względu dla mnie przekombinowane są na przykład te fragmenty: „ ale to samo szczęście w nowym, niezniszczonym, nieznoszonym, nieznośnym swetrze” albo: „najgorsze z oblicz to twarz do mdłości zakurzonej młodości” (tu dodatkowo nie jestem pewna, czy poprawną formą jest „oblicz”, czy raczej „obliczy”?), albo: „krzywy uśmiech w bladym, prostym świetle”. Po trzecie, w niektórych zdaniach są użyte wyrażenia, które mają swój „normalnie” stosowany zamiennik językowy – nie rozumiem, dlaczego nie został wykorzystany? Np. dlaczego nie zostało użyte „pulsuje” we fragmencie: „jakby żyły, w których zakrzepła krew już się nie przetacza, ale wciąż jeszcze pulsowieje”, albo „skurczył się” w fragmencie: „ten sweter sprzed lat pokurczył się, zmechacił i wyblakł”? Po czwarte wreszcie, są w tekście takie zdania, gdzie moim zdaniem, nie ma co się doszukiwać sensu lub intencji, bo występują w nich zwyczajne błędy językowe. Np. „jak ma garba i upadnie na plecy”, „Wódka na stole i rozmowy międzyludzkie”, „a po momencie dusić już tą winę w sobie”, „w swetrze z tamtejszych lat” – poza tym trafiają się błędy literowe np. „bo każde zadawały się wklejać mu pod czaszkę” i w większej liczbie - interpunkcyjne. I po piąte, najważniejsze - poza tym, co wyżej, wyrażam szczery podziw dla wyobraźni i umiejętności Autora. Pozdrawiam - Ania

Dziękuję bardzo za przeczytanie i uwagi. Przecineczek już poprawiam. Tak, masz rację - to nic oryginalnego, takie historie się zdarzają, choć ja pisząc nie miałam na myśli żadnej konkretnej. Nie da się nic zrobić, w takich czasach żyjemy, że nasze emocje są nieustannie bombardowane gradem informacji, również fałszywych, bo ktoś żeruje na naszym współczuciu, łatwowierności, empatii. Piszesz "modelowy katolik" - chyba niekoniecznie, ale jeśli tylko tacy są w stanie okazać zwykłą, ludzką solidarność w nieszczęściu, to chyba dajesz im mega komplement. Link do Stowarzyszenia Porzuconych to oczywiście podróba, choć prawdziwe grupy wsparcia istnieją, i wierz mi, są potrzebne. Wygląda na to, że założymy z Mateuszem kolejną :) Pozdrawiam - Ania

Dzięki. Trzymam za słowo :)

Nie jestem i w najbliższym czasie nie planuję, ale tańce z Tobą to może być niezły pomysł :) W poniedziałek wyjeżdżam na spóźniony urlop; jak wrócę skontaktuję się z Tobą, Co Ty na to? Ania PS. A co myślisz o tekście?