Piotr Sanocki

Cóż Michale... Wiersz napewno na temat, jego budowa mawet jest w temacie. Ale staraj się pisać troszeczkę więcej ;) Wiersz ładny i sensowny, ale krótki. Pozdrawiam [sub]Tekst był edytowany przez Piotr_Sanocki dnia 11-10-2003 10:27.[/sub]

Dzięki Kai za komentarz. Mi także wiele rzeczy nie pasuje w tym wierszu. Ale jest jaki jest. Trudno jest stworzyć coś co będzie pięknie brzmieć. Ale dzięki za uwagę i obiecuję, że się poprawię ;) Pozdrawiam serdecznie

Po przeczytaniu wiersza nic nie czuję. Pisałaś go bez natchnienia - ot tak sobie... :) Nie oto chodzi. Musisz wczuć się w wiersz. Przecież piszesz od siebie - nie zaś z podręcznika! Spróbuj wyrazić siebie, pisz... ah nie wiem jak to powiedzieć - bardziej poetycko :P To jest trudne, jednak do opanowania. Pisz, bo coś masz w sobie i musisz to koniecznie wyrazić. Co do wiersza to nie zabardzo mi się podoba - troszkę "przegadany" Pozdrawiam

Nic w wierszu nie ma. Jest pusty, bezsensowny, dołujący ... :( Przykro mi ale mi się nie podoba. Pozdrawiam PS. Próbuj dalej. Usiądź przy relaksującej muzyce i oddaj się natchnieniu... Pisz i jeszcze raz pisz ;)

Od kiedy świeci księżyc Od kiedy radość każe żyć A śmiech łagodzi łzy Warto jest posiadać sny Od kiedy posiadasz marzenia Od kiedy masz skrzydeł siłę uniesienia I gdy miłość w sercu tkwi Warto w żyłach czyć puls krwi Od kiedy wiatr troskliwie gładzi włosy Od kiedy ranek sieje krople rosy A ty w oczach życia masz żar Warto jest czuć taki dar Od kiedy widać promień słońca Od kiedy traw woń nie zna końca A uśmiech na twarzy lubi być Warto jest w ciemnościach żyć

Dzięki serdeczne :)

Zaczęłaś ładnie, ale już było coraz gorzej. Brakuje mi tu sensu i przyczyny. Eh ... nie podoba mi się. Muisisz więcej popracować. To nie jest moja "ludzka podłość" tylko życzliwa rada. Życzę powodzenia. Pozdrawiam PS. Nie gniewaj się na mnie z powodu tego komentarza, gdyż ja także muszę się jeszcze sporo nauczyć :)))

Ale to właśnie metafory zabarwiają wiersz. Używaj ich jak najwięcej, a wiersze Twoje będą ciekawsze. Tylko pamiętaj aby nie przesadzać z haose, bo troszeczkę jest zamieszania. Ale wiersz mi się podoba, trafiłaś w samo setno mego gustu, dlatego chcę zobaczyć tu więcej Twoich wierszy - to jest rozkaz ! :) Pozdrawiam

Wychował go lęk własny Tulił ostrożnie do snu i nadzieję dawał Niewyraźną i czasową, jak odblask Gwieździstopochodny w oczach zostawał Przestrzegał by nie chodzić krętymi i trudnymi ścieżkami By nie potknąć się i upaść Na dno, za czyimiś plecami Sumienie każe ratować niebo, ratować ziemię Własną, tak czule przez Wspomnienie wytartą Gdzie Przywiązanie legowisko zanlazło A on głowę zostawił na kolanach lęku opartą [sub]Tekst był edytowany przez Piotr_Sanocki dnia 08-10-2003 15:08.[/sub]

Wiersz przeciętny, jednak ma w sobie coś... Koniec tragiczny :( Pozdrawiam i zapraszam do ćwiczenia. Bowiem jak kiedyś sam powiedziłem: "Ćwiczenie jest jak nóż przy ostrzeniu Tym dłużej ostrzony tym bardziej skuteczny" Proszę nie mylić ze czymś złym :)))

Nie Piotrze, nie jestem nauczycielem. Jestem (jeszcze) uczniem klasy 4aLO. Wiersz jest pisany tak od serca, dlatego może być ciężki do odczytania. Ale żeby ułatwić, to chodziło mi o moją byłą klasę z "podstawówki". Ten wiersz jest dość stary, dlatego nie dziwię się, że jest w nim mnóstwo błędów. Dzięki za komentarze Pozdrawiam

Kai! Nudne dla Ciebie. Jesień przybywa czasami w różnych dniach (nie tylko w tych kalendarzowych dniach jesieni). Tak samo jest z uczuciami człowieka, każdy ma swój kalendarz i według niego zmienia swój tok myślenia. A co do wiersza - to iście jesienny - nudny (bo taka jest jesień), monotonny (bo taka jest jesień), romantyczna (bo taka jest jesień !). Bardzo ładny wiersz. Pozdrawiam

Piękny, naprawdę piękny wiersz i te rymy ... Dodaję do ulubionych. Pozdrawiam jeszcze raz ;)

Bardzo ładny wiersz. Naprawdę podoba mi się. Wyraźny i ciekawy. Pozdrawiam

Patrzę na klasę moją zabawną. Jak bardzo przypominają mi moją dawną. W myślach od razu wspomnienia się rodzą. Teraźniejszości najwyraźniej szkodzą, Bo złość i smutek się w sercu pojawia, Że te wszystkie chwile za sobą zostawia. Więc staję przed lustrem i patrzę, Jak wiele mi brakuje zanim zacznę Od nowa się uśmiechać. Najpierw jednak muszę serce pocieszać.

A... chyba pojmuję, lecz nie jestem do końca przekonany. Chciałeś tu odliczać życie jak alfabet, a on nagle i nieoczekiwanie zakoćzył się - literą "ż". Nie wiem czy dobrze zrozumiałem :0) Pozdrawiam!

Rozumiem dlaczego odczułeś lekki zgrzyt. Otóż dlatego, że starałeś się czytać wiersz szybko - rytmicznie. Pisząc go chciałem prowadzić i rytm zwalniający na 5 i 11 wersie. Jest tam krótka pauza. Zauważ, że gdy zwolnisz tempo na 5 i 11 wersie, a później normalnym tempem - efekt jest zupełnie inny -> właściwy :) Po to właśnie oddzieliłem te "I tu... I tam..." i "Patrz i słuchaj" Pozdrawiam

Ładny wiersz, łatwo się czyta. Niestety niezbyt dobrze oddana atmosfera (staraj się więcej opisywać miejsce-przestrzeń dookoła) dlatego staraj się nietylko skupiać na bohaterach. Jeśli to ma być wiersz romantyczny musisz stworzyć nastrój :) Pozdrawiam

Piękny wiersz! Dodaję do ulubionych :) Pozdrawiam

No cóż Dormo! Napisałaś piękny wiersz - przynajmniej mnie się on podoba. Lecz coś naplątałaś, gdyż jak widzę chciałaś utworzyć lekki zamęt i wir balowej zabawy. Niestety moim zdaniem nie udało Ci się :( Dziewczynki na początku ukazujesz jako rozbiegane i zakręcone, a później (nagle!) zwalniasz do momentu: "... A tam wśród fleszy i toastów wspaniałych Falują dokoła i krzesła i stoły... ". Dlaczego? Po co zwalniasz te tempo - tym wolniej tym gorzej, tym smutniejsza sceneria, a przecież jest bal! :) Sorki za słowa krytyki, ale myślę, że się nie obrazisz :) Poza tym... wszystko OK! Pozdrawiam Cię Dormo !

Piękny wiersz blazen! Czytając go pojawił się uśmiech na moich ustach. Rymy do siebie pasują i nieprzejaskrawiłeś go. Cały wiersz jest utrzymany w atmosferze kontrolowanej zabawy, a jednocześnie w lekkiej tajemnicy: "Lecz kto wie jakie serce on ma ". Mistrzowski styl. Pozdrawiam i gratuluję :o)

Tchnienie wiatru, Promień słońca! Obudziła się we mnie Radość szalejąca I tu... I tam... Rytmiczny, melodyjny Słychać śpiew. W żyłach pulsuje Szalejąca krew. Patrz i słuchaj! Poranek się zbliża Nowy, radosny Inny niż wszystkie Taki jasny i prosty...

Fajny wiersz, brnęłem przez niego wers, po wersie i cały czas byłem ciekaw co się stanie dalej... Eh... co się będę rozpisywał Aniu! Miałaś dobry powysł, ale ścieżka religii jest bardzo zdradliwa i można łatwo i niespodziewnie z niej zboczyć. A wtenczas możesz znaleźć wiele rozczarowań i nieprzyjemności. Nie znaczy to, że masz unikać tych tematów ;). Bo na szczęście umiesz się po niej poruszać :) Pozdrawiam i gratuluję!

"szeptem być. szeptem się określać..." Przepiękne zakończenie, które bardzo wyraźnie -choć szeptem- stawia wielką pieczęć na świętnym postanowieniu. Jednak dzięki temu wierszu stajesz się krzykiem! Pozdrawiam serdecznie!

Dzięki za komentarz :) Mi też było zimno jak go pisałem :)