Bernadetta1

taki trochę rozkojrzony jak dla mnie...troche sie rymuje, trochę nie;)...ale mysl jest i to najwazniejsze:)pozdr.

najtrudniej wykiełkować odsunąć pąsowe słowa drążące przepaść między najprostszymi ścieżkami wśród zasianych niedomówień szukasz najprostszego rozwiązania odarta z pnia kora nie przypomina już pierwszych pocałunków rzeźbię drzewa kawałkiem nadziei docinam kształty dopasowuję liście do szelestu wiatru wyrosną nowe wolne od przyklejonego uśmiechu zakorzenione dziecięcą naiwnością

dzieki :0pozdrawiam:)

lekkie, zmysłowe wyznanie skierowane do Pani Wiosny...na mnie działa, ja lubie taka poezję:)pozdrawiam:)

jestes dzielny jak kazdy toster:);)...i niech wrzucają, ale grzanki;)pozdr.

witaj Kasiu:):)...dzieki za wizyte...z pewna obawa wstawiałam ten wiersz, wiec i tak dobrze, że w miare sie spodobał:):)...pozdrawiam cieplutko cmok:)

witaj Marto:):)...no kazdy ponoc ma swój gust:) pozdrówki przesyłam za to;)

Tosterku dzieki:)...mam nadzieje, że samopoczucie juz lepsze i nigdzie sie nie wybierasz:)..licze na dalsze komentarze;)pozdr.

dzieki Teresko:)...fajnie ze wpadłas z wizytą:):0pozdrawiam:0

ja juz widziałam w warsztacie:)...pomysł ciekawy, ja bardzo lubie wplecione w wiersz teorie i wywody naukowe:)pozdrówki

dzieki Michał za taaki wyczerpujący komentarz:)..odczytałes dokladnie intencje autorki;)...no juz teraz wiem , który wers do wycięcia;)...dłon zahipnotyzowna oddechem,miała świadczyc o obawie przed unicestwieniem, naruszalnościa tego, co i tak czasem mze wydawac sie ulotne, nietrwałe.Bo choc porzadek świata moze wydawac sie ,,trwale zakorzeniony'' jest to tylko złudzenie, nic nie trwa wiecznie;)...pozdrawiam;):):)

jesli nie naiwnie to mi miło:):)...jesli gra cos w duszy , to tym bardziej:)pozdrawiam:0

dzieki Bestio:):)

dzieki serdeczne Babo:)...to jest faktycznie zaduma nad przemijalnoscia:)

na dłoni zakorzenił się pejzaż w powielonych źdźbłach niczym skoszony cień układa się zapach trawy drzewa szumią nadzieją że te styczniowe nie odbiorą im wdzięku w tasowanym szumie liściennego tarota strumyk obmywa głazy skąpane w naiwności wygładzenia kształtów kradnę wszędobylskie promienie słońce dojrzało świetlistą pomarańczą dłoń zahipnotyzowana moim oddechem nie przewidziałam siły grawitacji

dzieki Judytko:)..niedosyt i nadzieja na realizację:)pozdrówki

Ladny obraz:)...czasem bywa tak w zwiazku...:)pozdrawiam

Krysiu podoba sie:)...wyteskniona nadzieja jest zawsze na tak:)pozdr.

poete Franiu do płaczu powiadasz?:):)...inne cele tez dobre rzekłabym, znalazłoby sie pare;);)pozdrówki

mocna puenta;)...czy aby nie za mocna to sie okaże:)...ciekawa jestem opinii innych, wiec zajrzę:0:)pozdr.

dzieki Babo:)...dzisiaj nie bardzo jest czas na zwyczajna rozmowe...ludzie zajeci sa czyms innym:)...pozrawiam:)

czy ja wiem czy smutne?...prawdziwe raczej ekspresyjne:)...pozdrawiam:)

to taka życiowa gimnastyka codzienności Stasiu...cmok:):)

fajnie, ale ja bym zmieniła,,odcienie tonów''- to mi jakos nie pasuje...tony wyzsze , niższe, chyba maja barwy predzej niz odcienie...Tyle mojego narzekania Krysiu:)pozdr.

dzieki Magdo:)...pozdrowienia ślę ciepłe:)