Krystyna Nawrocka

jest nadzieja na przemian odrodzona i dławiona słyszę modlitwy powtarzane z dnia na dzień tracą znaczenie widzę konanie powolne mam świadomość która kopie grób

oddam tobie wszystko co zabrałam kiedy przyszedłeś jak wulkan lawą pierwszy był uśmiech płomienny z odwzajemnieniem zabrałam potem spadłeś na mnie pocałunkiem parzącym spoił się z moimi wargami myślał że już na zawsze i te łzy gąrące co wpływały mi oczy w mdlejącym objęciu słowa rozgrzewające ktore wbijałeś w ostudzone serce wyrwie byś zabrać mógł nawet oddam moje ciało które o jedno pożegnanie więcej spaliło dusze

zgrzeszę z szatanem potem aniołowi wyrwię skrzydła o przebaczenie pobiję się z Bogiem

przepraszam na samym początku ale nie pamiętam kto przeslał mi poczte/zdązyłam przeczytać /ładnie przerobiona III cześć /może jest inna treść w tym zawarta ale podobała mi się pozdrowienia krystyna

dziękuje joaxiimie za zainteresowanie się moimi wierszami/tak twoje przemyślenia są trafne powiem tak Tero każdy czytelnik wiersza w tym ja będzie tłumaczył treść wiersza i takze przerabiał /ja napisała bym tak/i zazwyczaj jest to udana próba/nawet przerastająca czasami pierwowzór/ale jest tu pierszeństwo pomysłu czyli tematu wiersza i mam prośbe bez /pani/na /ty/ się nie pogniewam pozdrowienia krystyna

obudził nas czas o jedno słowo za późno teraz twarze patrzą w lustro o jedną wieczność za wcześnie echo w sercach podwójne o żałość dotkniętą ogniem

stworzył [coś] na podobieństwo swoje gdy znudziła się głupota jego złożył u jego stóp myśli swoje i oto [coś] zaczęło marzyć lecz niemym było pomyślał Bóg lepiej się myśli gdy są słowa zaniósł je pod próg podobieństwu swemu to [coś] zaczeło myśleć i tak narodził się Poeta [ktoś]

I przestrzeń w moim wnętrzu jest smutkiem nie pokoi dojrzałość wielkie Słowa sens czerpany z dna zbyt dużo dla jednego Ja II noc w dwoistym życiu walczy z bólem ciała za granicą oddechu okazuje się tak blisko przebywa dusza ona nie uczestniczy w tym starciu ona śpi III sny nie wiem o ile bezsenne Nie Wiem co bytem a co nicością bywa na granicy snów przeciwieństwo rzeczywistością miesza nadzieje IV spojrzenia ze znajomością ciszy w sedno trafiają dążeń gdzie logiką cierpienia pomnik chwały Słowami stawiam V rozsądek na granicy bełkotu przyjął z grymasem dojrzałość nie szuka ukrycia w czasach gdzie młodość nie chciała zasnąć uwierzył w swoją Ważność VI pytania umowne bez odpowiedzi zapisane Słowem wplątane w ludzkie istnienie noszą śmiertelną koszulę nakłdają szal nadziei wkładają pytania w kieszeń zmartwychwstania i oczekują wieczności bez orzeczeń

był zapach i dotyk później język i wargi palce wyczuły męskość zaistniało pragnienie jękneła on krzyknął nastało spełnienie

wiersze klepie wierszoklepka co na języku to na papier przepcha a na języku ma życie no i śmierć zjawia sie także seks jej problem w tym życie praktykuje ze śmiercią się oswaja a o seksie wiersze - klepie

nic mi z ciebie nie zostało myśl zamilkła pamięć umknęła fotografia zbielała miłość zaróżowiała tęsknota zamknęła się w szafie i ocalała otwarta spojrzeniem zatęskniła

rzeczywiście ten zapis/języka polskiego/jest nie potrzebny ale tak ogólnie ciekawy temat pozdrowienia dla kotki

dzięki Marto/czasami tak bywa że coś jest słasze choć myśli się inaczej pozdrawiam

wyszłam z siebie życie toczy się ze mną a wrócić nie mogę coraz bardziej zmieniam się w prześwietloną kliszę życie toczy się ze mną więc jestem a jednak mnie nie ma bo wyszłam z siebie

oczy pamiętają kiedy dłoniom umknęły kształty pragnienia zostawiłeś niedopowiedziane na skali czekania myśli pozwoliłeś umknąć kiedy na wargach słowo tęsknoty zastygło na progu ciszy łza się przeciska odszedłeś świat się nie zawalił tylko runeły pod nim rusztowania

oczy się nigdy nie spotakają usta się nie będą znały a my o miłości rozmawiamy oddechy się nie zmieszają ciała się nie dotkną a my o kochaniu mówimy nasze ręce nie będą szukać siebie nasze łona nie będą ze sobą a my kamasutre uprawiamy na komputerowych łączach

dotykając się słowem tworzą równoważnie ile zdołają pomieścić pamięci ile pustej przestrzeni tylko oni wiedzą codziennie obcinają jedno słowo następnie dodają dwa zostawiają w umówionym miejscu jesteśmy dostępni odpowiadają kluczem tych samych słów zapewnienia rosną ekran ma cichą nadzieje że życie pomieści słowa gdy już są na tyle dostępni mówią zaraz wracam wiecej nie wracają

dziękuję za/nie/i za tą na /tak/krytyke /tak klaudiuszu wiersz ma tematyke biblijną /proszę miło mi że zabierasz/ krystyna

byłeś bytem w niebycie bo istniałeś już lecz nie zaistniał jeszcze rumieniec od spojrzenia nie zajaśniało jeszcze słowo w ciemnej przestrzeni jeszcze czas nie wiedział czy ma coś do zyskania czy godzina zdobycia będzie w wieczności stracona nie było Nic tylko na pocałunek się zbierało jak na Stworzenie

też mi się podoba tylko tak dalej pani Regino osiedlowe pozdrowienia krystyna

dziękuje za opinie /chodziło mi o sens że po ciszy jest hałas apo hałasie nastąpi cisza i dlatego uważam że istnieją razem w tym chaosie dnia codziennego życze weny krystyna

dziękuje za opinie /chodziło mi o sens że po ciszy jest hałas apo hałasie nastąpi cisza i dlatego uważam że istnieją razem w tym chaosie dnia codziennego życze weny krystyna

cieszy mnie że się podoba i za plus dzięki tylko nie moge zrozumieć tego powinowactwa może chodzi tobie o człowieka to się zgadzam z szacunkie do człowieka krystyna

cisza w której zapisane jest wszystko chaos który tak wiele znaczy mają wyłączność razem istnienia obie sprzedają smierć na targowisku życia gdy cisza zapragnęła płaszczyć się wzniosłym milczeniem chaos który usłyszał ją cisnął w nią gromem czas przyjął ofiarę

ile prawdy w tych chwilach aby najmniej takich chwil pozdrowienia krystyna