Messalin_Nagietka

dzięki Oxyvio, cóż - ludowość to ta oznaka, o której często zapominają poeci, ejć , co ja się mądrzę, współczesność jest taka psychodeliczna z ukłonikiem powrotnym i pozdrówką MN

mołdał raz Wicher na Boha, a tenże nie miał ochoty odpowiadać bratu, toż Wicher wzniósł się, buch, zaraz obejrzę co on takiego ważniejszego ma tu, i ledwo tylko musnął drzew korony, niejasną siłą został w dół strącony, a w dole słońce nieco przypiekało więc tupał, wiercił i w tumanie piachu twardniało wokół niewidzialne ciało toż sam nie wiedział, że to szkło, ze strachu jął przeć i ciskać, aż zrzedła mu mina, w końcu coś pękło i się poprzecinał, a Boh mchem klejąc brata, co fujarą, odkrył, co można z ziaren piachu zyskać, zakazał Wichru aby żadną bają nie wyszło na jaw mu cokolwiek z pyska, toż ludzie jeszcze na szkło nie gotowi, trza ich wpierw z gliny wypalić i zmchowić. ----------------------------------------------- od autora: Mchowo – (pow. przasnyski) nazwa wsi ma formę dzierżawczą od imienia Moch, które jest spieszczeniem imienia Mojmir lub Modlibog. W północnej części Mchowa w miejscu rozwidlenia dróg do Krzynowłogi i do Chorzel znajdują się ostatnie pagóry wielkiego kemu sięgającego tu aż od Rudna Jeziorowego. Za wsią pozostały liczne drogi betonowe budowane w czasie okupacji w ramach hitlerowskich urządzeń wojskowych. Roboty ziemne widać w okolicy wsi Trzcianka. Był tu nawet obóz dla przymusowych robotników.Na północ od Mchowa pomiędzy pagórami kemu a moreną zbrochowską przepływa rzeka Morawka, lewy dopływ Węgierki. Na wschód od Mchowa znajdują się zabudowania osady Karbówko, pozostałości po większym gospodarstwie rolnym.

acz, chyba ktoś dział pomylił, a wiersz tchnie mnie niewiedzą z ukłonikiem i pozdrówką MN ps. boć geobionty robale, poczytak sobie

co zrobiła z rogami? z ukłonikiem i pozdrówką MN

nie za długie? z ukłonikiem i pozdrówką MN

myślę, że braknie tu przestrzeni, w wierszu szereg zawieszonych rzeczy, ale gdzie? z ukłonikiem i pozdrówką MN

ać, dzięki Stefanie, a kolorowiej czytać z ukłonikiem i pozdrówką MN Wzywam Cie do Lasu Księżnej w okresie 12-20 sierpnia, napiszesz, powiesz, będzie super. co to się będzie działo w sierpniu, ojć, nie będę prognozował, czy będę, boć to jeszcze tyle czasu, jednak dzięki za zaproszenie z ukłonikiem i pozdrówką MN

Bezeciku, dzięki za nieoczekiwane wtargnięcie, poprawiłem podłóg i Twoich i I_E zaleceń, acz, smiać się jest z czego z ukłonikiem i pozdrówką MN

zawsze zparaszam Leszku z ukłonikiem i pozdrówką MN

Chodzi mi o ostatnie słowo. Zawsze myślałem, że pisze się je przez "ł", tj. "dziołcha". Tutaj dowód: http://pl.wiktionary.org/wiki/dzio%C5%82cha Mogę się, oczywiście, mylić, bo - być może - pisownia zalezy od regionu, ale warto to sprawdzić. Pozdrawiam. już poprawiam, dzięki I-E z ukłonikiem i pozdrówką MN

chylę głowę, bom zauroczony słowem z ukłonikiem i pozdrówką MN

ać, dzięki Stefanie, a kolorowiej czytać z ukłonikiem i pozdrówką MN

poszedł raz wiatr gdzie z Dąbrówki Ostrowskiej i znikł w przesieku jak za jaką panną, wiatrowi lepiej poganiać by dziołchę niźli się wydać za babę i darmo chuchać w nią, dmuchać i zlizywać z ciała, acz, by na sobie co ona i miała, jak chałup strome strzechy zwięzłej słomy i sztachet sęki wydziobane słońcem, nie masz kobiety, której chłop nie chromy i umie związać koniec z drugim końcem i chuchać, dmuchać i zlizywać z ciała, acz, by na sobie co ze świata miała, stąd od Dzierżąski z dala, w gąszczu takim, że ledwo szepniesz a już wraca, słowo, które w zamysłach siedzi cudem jakim jak kibić wiatrem, plecione Annowo i chuchać, dmuchać i zlizywać z ciała, acz, baja w sobie co z powieści miała. ------------------------------------------------ Annowo – wieś w pow. przasnyskim, w okolicy Dąbrówki Ostrowskiej i rzeki Dzierżąski.

dzięki Jimmy - a za głaskanie? no nie wiem czy dziękować, toż ja nie baba z ukłonikiem i pozdrówką MN

dzięki Kalino za koment i za rewelkę z ukłonikiem i pozdrówką MN

zawzięte jak nigdzie indziej każdemu kiedyś przyjdzie siąść gdzie z paletą i być poetą z ukłonikiem i pozdróką MN

acz, dzika wyka wije w szczerym polu, nad glebą tuman w chmurę, z chmury w krople, kosi, co wzrosło i weź życie polub, gdy zatrybiło, , co przez siebie mokre, widać, acz, ledwo kwieciem zniebieściło, biorąc przestrzenie siłą, acz, cud z Dzierzęgą, że nad bory chuch ją nosił nasieniem i w promieniach słońca kłonił, a w deszczu bokiem stawał, nadto ratował z byle zimna i gorąca, widać, acz, ledwo kwieciem zniebieściło, biorąc przestrzenie siłą, acz, kto zabłądził i schodząc las spory wyjdzie na pole, gdzie z zieleni niebo kładzie się łąką w Dzierżędze Nadbory i nuży połać zubóstwiałą glebą, widać, acz, ledwo kwieciem zniebieściło, biorąc przestrzenie siłą. --------------------------------------------- Dzierzęga Nadbory – wieś w pow. przasnyski, w okolicy rzeki Dzierżąski. Wieś swą nazwę bierze od dzikiej wyki.

dziękuję Stanisławo, że odkryłaś dowcip z ukłonikiem i pozdrówką MN

jajć, super, też lubię takim czymś polecieć, dzięki za koment z ukłonikiem i pozdrówką MN

Agnieszko miło mi Ciebie u siebie gościć, dziękuję, acz rzemiosło to ciężkie zdobywanie takich właśnie gór jak Sobiepan z ukłonikiem i pozdrówką MN

dzięki Stefanie - obrazek na ścianę z ukłonikiem i pozdrówką MN

a ja stanę za Kaliną boś kolego słowa ino związał byle jakim sensem acz by lepszy byłby "żeńszeń" do zgruzienia tu nic nie ma z ukłonikiem i pozdrówką MN

za Murowanką, gdzie przełęcze z piachu wzrastają w szczyty, które wiatr wyklepał, kokosi w niebo, chmurom dla postrachu, wzgórze, co z dawna zwą tutaj Sobiepan, bo nijak z resztą odkąd pamięć sięga, ot, może jaki z wyniosłości bękart, bo kiedy wszystkie górki w zwartym chwoście, ta, jak z durszlaka, cedzi nawet ściółkę, a kłącze w łąki otwiera na oścież i toż na przekór albo w jaką bójkę chciałaby popaść z całą okolicą, ot może jeszcze jej tam i „bóg wi co”, bo wiatr się boi i co z góry spadać i przejść tuż obok, ot, zamurowało kiedyż i słonko i każdemu biada choćby przypadkiem porzucona gałąź zsycha i niknie, stąd iść mi, a gdzie tam, ot, może jeszcze, co wybździ Sobiepan. ---------------------------------------------- od autora: Sobiepan – (pow. przasnyski) 4 km na zachód od Żelaznej, w dużym kompleksie lasów na wydmach znajduje się okazały budynek leśniczówki Murowanka. Przed wojną było tu nadleśnictwo państwowe Pruskołęka. W pobliżu malownicze szczyty i przełęcze wydmowe. Najwyższy szczyt Sobiepan o wysokości 139 m n.p.m.. 4 km dalej za Murowanka znajduje się duża wieś Olszewka położona wśród bagien nad Orzycem.

Mnie się kiedyś ( i teraz też, zresztą ), Wałcz kojarzył z pewną brunetką, a potem blondynką... Ale mylił by się ten, co by myślał, że to dwie były - to była jedna, bo brunetka, a potem się utleniła i blond się stała... Ale z piersiami mi się Wałcz nie kojarzy... Hehehe Pozdro miłe Piast a niech Wam - Brzeski i Kołaki za porównań moc taki a taki acz, w głowie Wam jak bąble piersi widok zacz każdy wymruży, wymierzi z ukłonikiem i pozdrówką MN

rzadko teraz komentuję - ale ten wiersz bardzo mi się podoboba, ma w sobie to co lubię z ukłonikiem i pozdrówką MN