Katarzyna Leoniewska

Ciekawe skojarzenie... możliwe, że nie bezpodstawne. ;)

Mateuszu, nie odbiegłeś boleśnie od zamysłu... raczej dość trafnie się zbliżyłeś :) Teresko, grunt, że tylko czasem ;))

Właśnie fragment z ptactwem budzi moje wątpliwości, ale nie tyleż opowiadam się za "podarciem", co potrzebuję wczytania się, wgryzienia... Początek zaś zdumiewa i czaruje (włącznie z początkiem drugiej strofy) :)

a jednak kpimy z odległości wierząc w możliwość zmieniania kierunków ochronę przez zderzeniem z oczywistością prędkość nie godzi się na lawinę pośniegowych skrzyżowań pamięci w obawie przed zmianą czasu igram z przybrudzoną bielą i złamanym różem wbrew właściwej godzinie śnię o roztrzaskanych zegarach

Kolejne wariacje... szamotaniny między ucieczką, szaleństwem a świtem..? Jakże prawdziwe.

Tak też ciekawie... :) Choć, paradoksalnie, chyba wolę jednak poprzedni "smutny dramatyzm" ;)

A inne niż ucieczka warianty zakończenia..? ;)

Ani sen, ani seks najpewniej... ;) "Pieszczenie się z wierszem"?? Tu prosiłabym o wyjaśnienie... ;)

dopowiadam sobie dwa końce by rozwiązanie nie przyszło przypadkiem nie zdumiało zapowiadam w niedoborze liter zamykam efekty sceniczne alternatywa dla suflera rozpowiadam wrastającą w lato treść puchnącego czasu ubieram w echo

Zastanawia mnie to (nadmierne?) poszatkowanie wersów - chyba, że ma to oddac kapanie, opadanie... Tematycznie ładnie bardzo :)

Nie pierwszy raz odbieram Twój wiersz wszystkimi zmysłami - takie wrażenie wykroczenia poza zwykłą "czytelniczą" lekturę... Końcówka chyba najbardziej, bo "tnie" i bo... "wszystko" ;)

Ciekawa wieloznaczność. A na wysokich obcasach - pobiegnij przed siebie!

A czyż ja to sugerowałam..? ;)

Och, mniej więcej - na pewno nie w zeszycie...

rozgrywa się walka braku zasad z mostami w zawieszeniu weryfikuje się każde przęsło Ładny punkt kulminacyjny. I okazuje się, że motyw teatru wciąż może poruszyć, zadziać się... inaczej. :)

Najbliżej chyba interpretacji Lectera do tego, co próbowałam przekazać. Zdecydowanie raczej dystans i sporo (auto)ironii - choć nie tylko - niż ckliwe roztkliwianie się... ;)

potraktowałabym smutek zakreślaczem neonowy róż jest równie żenujący mam jednak pewne atuty potrafię wybuchać szlochem na niczyje zawołanie i niczyją odpowiedź to mi się odzwierciedla abstrakcją na zeszycie a w środku papierowa kostnica fuszerka wymrażania poetyckich trupów

Mnie wyjątkowo zachwycił - żywością, napięciem... i wyraźnym odróżnieniem od kilku Twoich, które czytałam ostatnio :)

To... też dobrze ;)

Zaglądając przez odcienie błękitu widzi się najwięcej... ;)

Neonowy róż to z przekory... i autoironii? ;)

I ja widzę podobnie. Pierwszą część jako dość świadomie wybieraną kreację, zewnętrzną oprawę (która wcale nie musi być fałszem ani "grą"), drugą zaś jako nagość-bliskość, wieloznaczne odsłonięcie poprzez pozbawienie się "stroju"... Nie czytałabym jednak obu części na zasadzie wyraźnego kontrastu, raczej półpłynnego przejścia... :)

potraktowałabym smutek zakreślaczem neonowy róż jest równie żenujący mam jednak pewne atuty potrafię wybuchać szlochem na niczyje zawołanie i niczyją odpowiedź to mi się odzwierciedla abstrakcją na zeszycie a w środku papierowa kostnica fuszerka wymrażania poetyckich trupów

"Przysiądnięci" - wybitnie wybija z rytmu... Druga strofa trochę za bardzo brzmi mi jak przerywnik, rozpychający pierwszą i trzecią, tym samym odbierając im spójność... Ale może to odczucie wynika z niepełnego zrozumienia.

Mm, i tak i nie, więc - pomyślę :)