Jemall

W Garach to tylko Cooper Górale polegli trupem Kurs w góry przez Roztocze Za pięć lat już nie przeoczę ;-)

Toż to górol uśmialby się Z tej gadawki pospolitej Ale miło było cepry W takim wątku błysnąć visem ;)

Piesok cosik mrucoł Że spyrka wysoko Jak mocno poziroł Pacnela mu w oko

Jaki kurs taki rejs Jaka buda taki pies Jaki portal taki wiersz Jaki góral, taki wiesz...

Nie anarchizuję, staram się wczuć w ducha haiku, nie robiąc kalki typu żaba skacze do kałuży

A mnie przychodzi do głowy uciekanie od rzeczywistości w jakąś koloryzowaną pułapkę. Barwienia spisu nie kumam

A tak przeglądając polską literaturę "w temacie" powinienem chyba zmienić nick na Jem "Juurou" Mall Juurou - imię japońskie

1:0 I Maryja nie pomoże, Kiedy płacą jak za zboże Za poprzeczki słupki pole A innym tylko za gole

Wy tu sobie pitu pitu A Portugalczyk ante portas!

Dobre

Janki, Janku, muzyku Śwarno próbuj na smyku Podłazuj na drumlii Naszej piknej Maryi

Przykład jest pierwszy z brzegu, wymyślony na poczekaniu, ale dodanie gęsi nic w niego nie wynosi ( chyba, że mówimy o gęsinie )

A... te polskie zasady są z..... Skąd?

Jaka to odwaga Kiedy co z daleka Jak by ją pogydoć Robi się kaleka ;-)

Mora Do poczytania

Tak a propos, to w japońskim liczy się mory, nie sylaby. Po prostu inny typ języka. W polskim też są sylaby dłuższe i krótsze, od tego zależy rytm wiersza.

A to jakaś filozofija? cichy krzyk ptaków kołujących przed lotem —coraz krótszy dzień

A dyć łona godo, godo A kociubą stuka A jak co do cego A w gajoku jej szukaj.

W wierszu wolnym mogę napisać jesień jest słaba bo ptaki odlatują mam wszystko w d.... W haiku - już nie. Tu napiszę krzyk ptaków przed odlotem —  narasta mrok

Dawno nie byłem na roztoczańskich dróżkach, z pół roku. Godom, godom, a juści Hań przyjade, to nie wpuści ;)

I tu się różnimy Opisujemy to, co wyczuwamy zmysłami Aby wywołać emocje, skojarzenia Dlaczegoż pewne obrazki wywołują na nas wrażenie, a inne nie? Reszta jest skanowaniem rzeczywistości jak w Street View Googla

Dlatego zgadzam się , że doceniając klasyków, musimy tworzyć coś swojego. Korzystam z prostych zasad. Opis tego co widzę, czuję sobą. Brak opisu emocji, brak bezpośrednich porównań Nie czysty opis - coś za nim musi iść, podskórnie, musi wywołać skojarzenia, emocje. Bez środków stylistycznych, może tylko zbliżenie czy rozszerzenie horyzontu w kolejnych etapach, zderzenie dwóch obrazów - patrzę tu i patrzę tam.itp

Wiersze dobre są, z daleka. Blisko inna rzecz urzeka.

Na przykład: stuknąłem w kaki a rozległ się głos dzwonu — Hōryūji Masaoka Shiki/ tł. G.Sionkowski niewiele nam powie, pomimo tłumaczenia przez znakomitego haina, gdy nie doczytamy, czym jest swiatynia Hōryūji , i że nie w pełni dojrzałe kaki po zerwaniu przechowywano jesienią zawinięte w papier, tak , że przypominały nieco dzwon. I pewnie jeszcze czegoś nie doczytałem, ale ileż można czytać, prawda?

Tzn niewidzialne miasto ,reszta - raczej mojska. Dziękuję